Πριν από λίγο καιρό ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα
Ντ.Σπέκχαρντ, είχε δηλώσει ότι η Γερμανία με την εγκληματική της ανευθυνότητα
θα αναγκάσει την Ελλάδα να αλλάξει γεωπολιτικό στρατόπεδο στρεφόμενη στην
Ορθόδοξη Ρωσία και το κόστος έτσι για την ΕΕ και τις ΗΠΑ θα είναι δυσανάλογο
μεγαλύτερο από ότι θα μπορούσε να προκαλέσει το μέγεθος της χρεωκοπίας της
ελληνική οικονομίας.
Με οικονομικούς όρους, σύμφωνα με τον Σπέρκχαρτ, η Ελλάδα
δεν είναι ίσως τόσο σημαντική παγκοσμίως, αλλά σε μια στιγμή όπου οι ΗΠΑ και η
Ευρώπη διεξάγουν πολυέξοδες πολιτικές μάχες στην Αν. Ευρώπη και στη Μέση
Ανατολή, η εκδίωξη μιας χώρας όπως η Ελλάδα, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι
αυτών των περιοχών, θα ήταν πολύ πιο δαπανηρή μακροπρόθεσμα.
Είναι γνωστό πως η Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες
θεωρείται πάντα σαν μια δεδομένη δουλική χώρα στην άσκηση της εξωτερικής της
πολιτικής που σέρνονταν πίσω από τους περίφημους «συμμάχους» μας Αμερικανούς
και άλλους εταίρους, (κατά το Yes Man!). Αυτοί οι «σύμμαχοι» μας σε κάθε εθνικό
πρόβλημα όχι μόνο μας εγκατέλειπαν με παραδειγματικό τρόπο, αλλά ακόμα
περισσότερο, τάσσονταν σχεδόν πάντα υπέρ των αντίπαλων μας και σε δεδομένες περιπτώσεις
υπέρ της τουρκικής προκλητικότητας όπως πρόσφατα στην κατάφορη παραβίαση από
την πλευρά της Τουρκίας της κυπριακής υφαλοκρηπίδας. Με λίγα λόγια δεν είχαμε
το δικαίωμα να ασκούμε ανεξάρτητη εθνική εξωτερική πολιτική σύμφωνα με τα
εθνικά μας συμφέροντα και αυτό το πληρώσαμε πολύ ακριβά. Όταν το 2007
επιχειρήθηκε μια στροφή στις στρατηγικές επιλογές της χώρας και να προχωρήσει
κάνοντας καινούργιες συμμαχίες που θα εξυπηρετούσαν καλύτερα τα εθνικά και
οικονομικά μας συμφέροντα, είχαμε τα γνωστά υπονομευτικά γεγονότα. Οι φονικές
φωτιές το καλοκαίρι του 2007 και οι οργισμένες διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου του
2008, ήταν μόνο λίγες από τις κατευθυνόμενες αντιδράσεις εναντίον του τότε
πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή. Το προσωπικό αμερικανόφιλο περιβάλλον του, (κ
Μπακογιάννη), ακόμα και οι στενοί του συνεργάτες είχαν στραφεί εναντίον του και
τον υπονόμευαν. Ο αρχηγός της τότε αντιπολίτευσης, ο γνωστός ελληνόφωνος ΓΑΠ,
ωρύονταν για την φίλορωσική του στροφή που δεν συμβιβάζονταν με τις
διασυνδέσεις του με τις ΗΠΑ. Μέχρι και παρακολουθήσεις τηλεφώνων γίνονταν και
σχέδια δολοφονίας του από ξένες μυστικές υπηρεσίες που τελικά τον ανέτρεψαν.
Σήμερα εκείνο που πρέπει να εξετάσουμε είναι που
εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντα της Ελλάδας με την δεδομένη δύσκολη συγκυρία
που έχει προκληθεί από ελληνικές προδοτικές επιλογές και από την εναντίον μας
τοκογλυφική πολιτική της Γερμανίας. Η πραγματικότητα είναι πως στις διεθνείς
σχέσεις δεν υπάρχουν συναισθήματα, φιλίες αλλά γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά
συμφέροντα. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι που δείχνουν ότι τα συμφέροντα της χώρας
μας είναι με την Ρωσία και όχι με αυτούς που κατέστρεψαν και καταλήστεψαν με
τον χειρότερο τρόπο την Ελλάδα με τα εθνοκτόνα μνημόνια.
Για να μιλήσουμε πολύ απλά και χωρίς μακροσκελείς και συχνά
ακατανόητες αναλύσεις, κατ’ αρχή στο ενεργειακό ζήτημα έχουμε εξάρτηση από την
Ρωσία και συνεπώς θα ωφεληθούμε από μια ελληνορωσική προσέγγιση. Να μην ξεχνάμε
το μεγάλο ζήτημα του αγωγού Μπουργάζ, (Πύργος), Αλεξανδρούπολη, που προδόθηκε
με άθλιο τρόπο από τον Τζέφρυ, (ΓΑΠ), για να καταλήξουμε στον εξαρτημένο από
την Τουρκία αγωγό, ΤΑΡ, που κρύβει πολλές παγίδες ακόμα και για την εθνική μας
ανεξαρτησία. Ένα από τα μεγαλύτερα γεωστρατηγικά ατού μας, προδόθηκε από μια
αμερικανοκρατούμενη πολιτική ηγεσία, made by Jefry. Δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι
πως στον βασικότερο τομέα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή στον τουρισμό, η
Ρωσία είναι από τους μεγαλύτερους σπόνσορες μας. Το ρωσικό συνάλλαγμα που ρέει
κάθε τουριστική περίοδο, (να μην ξεχνάμε τον θρησκευτικό τουρισμό), στην χώρα
μας έχει στηρίξει την οικονομία μας σε εποχές μνημονιακής λεηλασίας. Τρίτος
μεγάλος λόγος είναι ο τομέας των επενδύσεων. Η Ρωσία είναι από τις ελάχιστες
χώρες, αν όχι η μοναδική, που έχει δείξει στο παρελθόν μεγάλο και κυρίως
ουσιαστικό ενδιαφέρον για μεγάλες επενδύσεις στην χώρα μας, σε αντίθεση από
τους δυτικούς «συμμάχους» μας που μόνο κάποια λόγια «παρηγοριάς» μας δίνουν
αλλά καμία διάθεση για σοβαρές επενδύσεις. Το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι
το πως να βάλουν χέρι στα «ασημικά» της χώρας. Δυστυχώς όμως η ρωσική πρόθεση
για επενδύσεις αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν αρνητικά από ένα κατοχικό πολιτικό
κατεστημένο, με αποτέλεσα να ναυαγήσουν κάποια επενδυτικά σχέδια μην τυχόν και
«ενοχληθούν» οι «σύμμαχοι» μας που κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία.
Η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Μόσχα μπορεί κατ’
αρχή να μην φαίνεται πως μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα, μπορεί όμως να
αποτελέσει μια μεγάλη και ιστορική στροφή προς εξυπηρέτηση των ελληνικών
συμφερόντων και του ελληνορθόδοξου λαού μας. Κάποτε θα πρέπει να μάθουμε στην
πραγματικότητα τι σημαίνει «σύμμαχος» και τι σημάνει «εταίρος», σε μια Ευρώπη
όχι λαών αλλά ανθελλήνων τοκογλύφων τραπεζιτών.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.ge
www.nikosxeiladakis.ge
