Άγιος Παΐσιος – Αποφθέγματα περί Εγωϊσμού

Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς (Ματθ. 10,32)

Για ν’ απαντήσει ο Θεός στο αίτημα μας και να μας δώσει ότι του ζητάμε, πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχουμε ταπείνωση, την οποία εμείς δεν έχουμε. Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουμε πολύ εγωισμό και δεν δεχόμαστε υπόδειξη και παρατήρηση.

Όλα τα γνωρίζουμε, είμεθα όλοι σοφοί.

Όταν μας κυριεύει ο εγωισμός, μικρό θέμα, μεγάλος καυγάς.

Ο Θεός μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αλλ’ εμείς αυτές τις ευκαιρίες δεν τις δεχόμαστε όλες, τις διώχνουμε. Εάν όσα οφείλει ο άνθρωπος τα ξεπλήρωσε σ’ αυτή τη ζωή, σώζεται.

Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στην προσευχή, γιατί αυτή μας κρατεί σε επαφή με το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής. Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής, είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία.

Η προσευχή για ν’ ακουστεί από το Θεό πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με συναίσθηση βαθιά της αμαρτωλότητας μας, και να είναι καρδιακή. Εάν δεν είναι καρδιακή, δεν ωφελεί. Ο Θεός ακούει πάντοτε την προσευχή του ανθρώπου που είναι πνευματικά ανεβασμένος.

Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή, θερμαίνει την ψυχή και μεταφέρει τον προσευχόμενο σ’ ένα πνευματικό χώρο. Η προσευχή είναι ξεκούραση.

Όταν εμείς αναθέτουμε τα πάντα σ’ Αυτόν, ο Θεός υποχρεώνεται να μας βοηθήσει.

Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς «για να μας ξεσκονίζουν και να εξαγνίζεται έτσι η ψυχή μας με τις θλίψεις και τα κλάματα και να αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε στο Θεό για τη σωτηρία μας».

Οι κανόνες, όταν εφαρμόζονται χωρίς διάκριση, γίνονται κανόνια.

Η στοργή και η αγάπη των γονέων είναι απαραίτητα στοιχεία για την ψυχική ισορροπία των παιδιών. Σήμερα υπάρχει έλλειψη στοργής και ενδιαφέροντος εκ μέρους των γονέων για τα παιδιά.

Τους δίνουν χρήματα, και τους κάνουν κακό. Τους παίρνουν μοτοσυκλέτες και πάνε και σκοτώνονται τα παιδιά. Δεν είναι η στοργή, που έχουν ανάγκη τα παιδιά.

Όποιος έχει χάρη Θεού θα του δοθεί κι’ άλλη, κι όποιος έχει λίγη και την περιφρονεί, θα του αφαιρεθεί κι’ αυτή. Η χάρη του Θεού δεν υπάρχει στους σημερινούς ανθρώπους, γιατί πετάνε και την λίγη που είχανε. Κι’ όταν φύγει η χάρη, ορμούν όλοι οι δαίμονες μέσα στον άνθρωπο.

Όταν η νοικοκυρά λέει την ευχή, κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, όλα αγιάζονται. Και, το φαγητό της, κι αυτοί που τρώνε το φαγητό της.

Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία, και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα, που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο.

Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι από εμάς στο πολύ διάβασμα και στην λίγη ή καθόλου εφαρμογή. Θαυμάζουμε μόνον τους Αγίους Αθλητάς της Εκκλησίας μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, διότι δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε.

Ότι δε γίνεται ανθρωπίνως να το αναθέτουμε στο Θεό. Είναι εγωιστικό να επιμένουμε.

Όταν διορθώσω εγώ τον εαυτό μου, διορθώνεται ένα κομμάτι της Εκκλησίας, οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε. Ένα είναι το Άγιο Πνεύμα. Τώρα οι άνθρωποι κάνουν πολλά πνεύματα. Δεν μπορώ να καταλάβω.

Μοιάζουμε με τις τσουκνίδες. Από μακριά φαίνονται πράσινες, δροσερές, σαν πεδιάδα, σαν κήπος, μα όταν πλησιάσεις και τις αγγίξεις, τότε βλέπεις την ασχήμια τους και νιώθεις το κεντρί τους.

Σήμερα κοιτάζουμε να αγιάσουμε με λίγο κόπο. Ξεφύγαμε από την παράδοση. Δεν βλέπουμε τον πρώτο μέσα στον στίβο, αλλά τους τελευταίους.

Στις κρίσεις σας πάντα να βάζετε ένα ερωτηματικό. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβαίνει.

Όταν ο άνθρωπος πεθάνει εν μετανοία και οδεύει προς τον Παράδεισο, τότε είναι σαν να βρίσκεται μέσα σ’ ένα λεωφορείο και απ’ έξω τα σκυλιά (=τελώνια) τρέχουν και γαβγίζουν, χωρίς να τον ενοχλούν στο ταξίδι του, αλλά ούτε και να τον καθυστερούν.

Είτε προσευχόμαστε για τον εαυτό μας είτε για τους άλλους η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή. Το πρόβλημα των άλλων να γίνεται και δικό μας πρόβλημα. Πρέπει να κάνετε προετοιμασία για την προσευχή.

Να διαβάζετε ένα κομμάτι από το Ευαγγέλιο ή το Γεροντικό και μετά να προσεύχεσθε. Χρειάζεται μια προσπάθεια για να μεταφερθεί ο νους στο θείο χώρο.

Η μελέτη μοιάζει με γλειφιτζούρι που μας δίνει ο Θεός για να μας οδηγήσει στα πνευματικότερα. Με τη μελέτη θερμαίνεται η ψυχή.

Να ζείτε στο κλίμα της διαρκούς δοξολογίας και ευχαριστίας του Θεού. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία.

Γνωρίζω ότι ο φύλακας Άγγελος που έχουμε, μας προστατεύει και μας οδηγεί. Όταν προσευχόμαστε για κάποιον, ο Άγγελός μας αστραπιαία μπορεί να βοηθήσει, να πληροφορήσει, να φυλάξει αυτόν για τον οποίο προσευχόμαστε.

Πρέπει κι εμείς να αγωνιζόμαστε. Τους βλέπετε τους ποδηλάτες που αγωνίζονται με την καρδιά τους και δεν γυρίζουν ποτέ πίσω; Ο τελευταίος βλέπει τον πρώτο. Κι όλος αυτός ο κόπος για να πάρουν ένα άδειο κύπελλο.

Ο Χριστιανός σώζεται μόνον με την πρακτική εφαρμογή των εντολών του Θεού και όχι με τη θεωρητική ενασχόληση περί τα θεία.

Όταν ένας άνθρωπος ή ένα σύνολο ανθρώπων έχει αγωνιστικό πνεύμα, αυτό πολύ βοηθάει. Γιατί. Οταν ένας προχωράει πνευματικά, δεν ωφελεί μόνον τον εαυτό του, αλλά βοηθάει και τον άλλον που τον βλέπει.

Στην πνευματική ζωή δεν θα βάλει κανείς για πρότυπο τους κοσμικούς αλλά τους αγίους.

Σήμερα μέσα στους τόσους κινδύνους που ζει ο άνθρωπος, ο Θεός τον φυλάει όπως η μάνα το μικρό παιδί, όταν αρχίζει να περπατάει. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Πού θα ήταν ο κόσμος, αν δεν βοηθούσαν!

Και το κακό που πάει να κάνει το ταγκαλάκι, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό.

Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από την φυσική ζωή, την απλή, και υποχωρούν στην πολυτέλεια, αυξάνουν και το ανθρώπινο άγχος. Και όσο προχωρεί η κοσμική ευγένεια, τόσο χάνεται και η απλότητα, η χαρά και το φυσικό ανθρώπινο χαμόγελο.

Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του, από καθαρή αγάπη, ξεκουράζεται με την κούραση. Ενώ εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται και με το να κάθεται.

Πολλοί άνθρωποι τα έχουν όλα, αλλά έχουν και λύπη γιατί τους λείπει ο Χριστός.

Το έθνος το δικό μας, είναι σήμερα πολύ αμαρτωλό, γιατί ξεφεύγει από τον δρόμο τον ίσο του ευαγγελίου και γίνεται κοσμικό και αμαρτωλό. Ο Θεός όμως ξέρει τρόπους, και εκ των δεξιών και εκ των αριστερών, να μας φέρει στο λογαριασμό.

Όμως το Τουρκικό Έθνος είναι ασεβές, καθ’ ότι έχει μεν λογική και πολύ κρίση, όμως αντιπαθεί τον Χριστιανισμό που είναι έκφραση της ανθρωπιάς και της αρετής.

Αντιθέτως διαλέγει βολικές θεωρίες, βασισμένες στο ψεύδος και την αμαρτία. Έτσι έχει προορισμό να καταστραφεί, αν δεν μετανοήσει, αν δεν παρατήσει το ψεύδος και πιστέψει στο Ευαγγέλιο.

Όσον περισσότερους πειρασμούς έχουμε, τόσο μεγαλύτερο αγώνα κάνουμε, τόσο περισσότερο μισθό έχουμε.

Να πούμε «Δεν είναι αυτοί που αμαρτάνουν, αλλά είμαι εγώ». Τέτοιους Χριστιανούς, έλεγε ο Γέρων Παϊσιος, θέλει ο Θεός, που φεύγουν από τον κακό λογισμό, όπως αποφεύγει η μέλισσα την ακαθαρσία.

Ο νους είναι όπως το μικρό παιδί. Το παιδί όταν πάει κάπου να παίξει και του αρέσει, τότε επιμένει να πηγαίνει συνέχεια στο ίδιο μέρος. Έτσι κι εμείς, όταν καταπιανόμαστε με πολλά άλλα θέματα και με μέριμνες βιοτικές, είναι φυσικό ότι ο νους εκεί συνεχώς αρέσκεται να τρέχει.

Ήγγικε η βασιλεία των ουρανών και οι πιστοί πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμοι, ωσάν ο Αντίχριστος να έρχεται σήμερα-αύριο.

Δεν γνωρίζουμε τις βουλές του Κυρίου, ούτε μπορούμε να πούμε με ακρίβεια ότι θα έλθει σήμερα, ή ότι έχει ακόμη χρόνια πολλά. Ο καλός και σωστός Χριστιανός είναι πάντοτε έτοιμος.

Εξ’ άλλου η κατρακύλα που δεν σταματά με τίποτε, είναι σημάδι ότι του ετοιμάζεται ο δρόμος για να συγχυστεί η διάνοια των ανθρώπων, να μην ξεχωρίζουν το καλό από το κακό. Ένα κλίμα που ταιριάζει για να γεννηθεί ο άνθρωπος αυτός της απώλειας.

Μ’ αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να φεύγουμε μακρυά από την Εκκλησία, ούτε να μας παρασύρει ο κόσμος της αμαρτίας, ούτως ώστε αν ο Αντίχριστος έλθει στην εποχή μας, να βγούμε κερδισμένοι, γιατί όποιοι τον αντιληφθούν και δεν θα έχουν πλανηθή όπως οι πολλοί, αυτοί θα’ ναι οι μεγαλύτεροι άγιοι που έγιναν ποτέ.

Ο Θεός να μας αξιώσει, να ακούμε και να ακολουθούμε τις συμβουλές της επίσημης Εκκλησίας, γιατί αυτή είναι ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας, καθώς γράφει ο Απόστολος Παύλος.

Όταν τα μικρά παιδάκια περνούν με τους γονείς τους έξω από κάποια βιτρίνα και θέλουν κάτι που τους αρέσει, τότε κρατούν την μητέρα τους από το φουστάνι και την τραβάνε και κλαίνε και κτυπιούνται μέχρι να την εξαναγκάσουν να τους το αγοράσει.

Έτσι και εμείς με επιμονή και υπομονή παραμένουμε στην προσευχή μέχρι να μας ακούσει ο Θεός.

Έτσι και εσείς, κατά το Ευαγγέλιο, που λέει να επιμένετε στην προσευχή και να μην αποκάμνετε, πρέπει να προσεύχεσθε συνεχώς και ασταμάτητα μέχρι να κερδίσετε αυτό που θέλετε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνετε να προσεύχεσθε και να επικοινωνήτε με τον Θεόν.

Από την επίμονη προσευχή έχουμε οφέλη, γιατί μας παραχωρεί ο Θεός αυτό που ζητούμε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνουμε να προσευχόμαστε.

Γι’ αυτό ας μην απελπιζόμαστε, όταν ο Θεός αργεί να μας εισακούσει. Πολλά καλά πηγάζουν από την αργοπορία αυτή.

Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις ευλογίες Του. Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται «η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (Εφ. 5,6). – μη γένοιτο.

Στην εποχή μας δεν πέρασαν οι άνθρωποι ούτε πολέμους ούτε πείνα και λένε ότι δεν έχουν ανάγκη και από τον Θεό.

Τα έχουν όλα και γι’ αυτό δεν εκτιμούν τίποτε. Άν όμως έλθει δύσκολος καιρός, πείνα κ.λ.π., και δεν έχουν τι να φάνε, τότε θα εκτιμήσουν και το ψωμί και την μαρμελάδα και όσα θα στερηθούν.

Άμα δεν δοξάζουμε τον Θεό, επιτρέπει ο Θεός να έρθει μια δοκιμασία, για να εκτιμήσουμε τα πράγματα. Ενώ, όταν τα εκτιμούμε, δεν επιτρέπει ο Θεός να συμβεί τίποτε το κακό.

Παλαιότερα που δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες ευκολίες, και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, αναγκάζονταν οι άνθρωποι σε όλες τις δυσκολίες να καταφεύγουν στον Θεό, και ο Θεός βοηθούσε.

Τώρα, επειδή η επιστήμη προχώρησε, τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη. Πάνε χωρίς Θεό σήμερα. Υπολογίζουν: «Θα κάνουμε τούτο, θα κάνουμε εκείνο». Σκέφτονται την Πυροσβεστική, σκέφτονται τις διατρήσεις, το ένα, το άλλο.Αλλά χωρίς Θεό τι να κάνει ο άνθρωπος;

Μεγάλη υπόθεση η εμπιστοσύνη στο Θεό!

Τα χρόνια που περνάμε είναι πολύ δύσκολα και πολύ επικίνδυνα, αλλά τελικά θα νικήσει ο Χριστός.

Με μια ματιά στον Ουρανό θα άλλαζαν τα πράγματα.

Τώρα πλήθυναν τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα.

Στην πνευματική ζωή δεν θα βάλει κανείς για πρότυπο τους κοσμικούς αλλά τους Αγίους. Καλά είναι να παίρνει κάθε αρετή και να βρίσκει τον Άγιο που την είχε, να μελετά το βίο του, και τότε θα βλέπει ότι δεν έχει κάνει τίποτε και θα προχωρή με ταπείνωση…

Όταν προσπαθώ να μιμηθώ τους προχωρημένους, η συνείδηση λεπτύνεται. Όταν όμως βλέπω τους πίσω, δικαιολογώ τον εαυτό μου και λέω ότι δεν είναι σπουδαία τα σφάλματά μου εν συγκρίσει με τα δικά τους…

Ο Θεός επιτρέπει να γίνει τώρα ένα τράνταγμα γερό. Έρχονται δύσκολα χρόνια. Θα έχουμε δοκιμασίες μεγάλες.

Να το πάρουμε στα σοβαρά, να ζήσουμε πνευματικά. Οι περιστάσεις μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάσουν να δουλέψουμε πνευματικά. Καλό όμως είναι να το κάνουμε χαρούμενα και προαιρετικά και όχι από θλίψεις, αναγκαστικά.

Σε ένα λεπτό μέσα μπορεί ο άνθρωπος να γίνει Άγγελος ή ταγκαλάκι. Πως; Με την ταπείνωση ή την υπερηφάνεια… Ο ευκολότερος τρόπος να σωθούμε, είναι η αγάπη και η ταπείνωση. Γι’ αυτό από την αγάπη και την ταπείνωση να αρχίσουμε και μετά να προχωρήσουμε στα άλλα.

Άν λάβει υπ’ όψιν του κανείς τι πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθίσει τόσο σχολαστικά να βγάλει και τον παραμικρό λεκέ από τα ρούχα του, γιατί αυτά είναι χίλιες φορές καθαρότερα από την ψυχή του.

Αυτό που χρειάζεται, είναι να στρέψη όλη τη φροντίδα του στην πνευματική καθαρότητα, στην εσωτερική ομορφιά και όχι στην εξωτερική.

Όταν επιθυμώ ένα πράγμα χρήσιμο, ένα βιβλίο λ.χ., και μου παίρνει ένα κομμάτι της καρδιάς, τότε αυτό είναι κακό.Κάθε επιθυμία, όσο καλή και να φαίνεται, δεν είναι καλύτερη από το να επιθυμώ κανείς τον Χριστό ή την Παναγία.

Όταν δώσω την καρδιά μου στον Θεό, είναι δυνατόν ο Θεός να μη μου δώσει όλο τον Εαυτό Του; Ο Θεός ζητάει την καρδιά του ανθρώπου.

Η πραγματική, η γνήσια χαρά βρίσκεται κοντά στον Χριστό. Άν συνδεθείς μαζί Του με την προσευχή, θα δεις πληρωμένη την ψυχή σου.

Οι κοσμικοί την χαρά την ζητούν στις απολαύσεις. Μερικοί πάλι πνευματικοί άνθρωποι την ζητούν σε θεολογικές συζητήσεις, ομιλίες κ.λ.π. Και όταν τελειώνουν αυτά, μένουν με ένα κενό και αναρωτιούνται τι θα κάνουν στην συνέχεια.

Δεν σκέφτονται την αιωνιότητα οι σημερινοί άνθρωποι. Η φιλαυτία τους κάνει να ξεχνούν ότι θα χαθούν τα πάντα. Δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής. Δεν νιώσανε άλλες, ουράνιες χαρές.

Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία.Αυτοί που αδικούν βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους.

Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει.

-Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβεί μια συμφορά;

-Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Άλλοτε επιτρέπει ο Θεός κάτι, για να βγει κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία. Άλλοι ανταμείβονται και άλλοι εξοφλούν. Δεν πάει τίποτε χαμένο.

Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις ευλογίες Του. Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται «η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας».

Όταν ο κόσμος δεν μετανοεί, τι βροχή να ρίξει ο Θεός; Όλα είναι απλά για τον Θεό. Άν ταπεινά ζητούμε το έλεος του Θεού, ο Θεός θα βοηθήσει.

Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.

Μακάριοι είναι αυτοί που κατόρθωσαν να απλοποιήσουν τη ζωή τους και ελευθερώθηκαν από την θηλιά της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών, ίσον των πολλών δυσκολιών, και απαλλάχθηκαν από το φοβερό άγχος της σημερινής εποχής μας.

-Γέροντα, τι βοηθάει περισσότερο, για να καταλάβει κανείς αυτήν την χαρά της λιτότητος;

-Να συλλάβει κανείς το βαθύτερο νόημα της ζωής. «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…». Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση.

Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό.

Όταν μπαίνεις στην θέση του άλλου, τα πράγματα αλλάζουν.

Όσο μπορεί κανείς, να κάνει ένα-δύο πράγματα μόνο, να τα τελειώνει σωστά και να έχει το μυαλό του καθαρό και ξεκούραστο και μετά να αρχίζει κάτι άλλο. Γιατί, άμα ο νους του σκορπίσει, τι πνευματικά θα κάνει μετά; Πως να θυμηθεί τον Χριστό;

Η εργασία που γίνεται γρήγορα, με νευρικότητα δεν είναι αγιασμένη.

Βάλε και την ευχή στη δουλειά και θα αγιασθείς και εσύ και η δουλειά.

Άν δεις ότι ο νους σου συνέχεια φεύγει και πάει σε δουλειές κ.λ.π., πρέπει να καταλάβεις ότι δεν πας καλά και να ανησυχήσεις, γιατί έχεις απομακρυνθεί από τον Θεό.

Όσο μπορείς να λες την ευχή μέσα στην ημέρα και να σιγοψάλλεις.

Άν μια είναι εκ γενετής μωρή, είναι ευλογία από τον Θεό γι’ αυτήν. Πάει δίχως εξετάσεις στην άλλη ζωή. Μια όμως που έχει μυαλό και ζει μωρά, αυτή θα είναι αναπολόγητη την ημέρα της Κρίσεως.

Να μην κάνει δουλειά, χωρίς να εμπιστεύεται στον Θεό, γιατί μετά αγωνιά και κουράζει το μυαλό και νοιώθει άσχημα ψυχικά.

Όλη η καρδιά σου μαζεύτηκε στο μυαλό και δουλεύει τώρα μόνο το μυαλό. Αλλά υπάρχουν ακόμη περιθώρια, μπορεί να πάει η καρδιά στη θέση της. Κάθε μέρα να διαβάζεις έναν κανόνα από το Θεοτοκάριο. Αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο, για να δουλέψει η καρδιά.

Η πραγματική ανάπαυση γεννιέται από την ανάπαυση του άλλου. Τότε αναπαύεται και ο Θεός στον άνθρωπο και ο άνθρωπος παύει να είναι άνθρωπος, θεώνεται.

Από την στιγμή όμως που θα καταλάβει κανείς ότι δεν έχει σωστή κρίση και πει: «Έχω κρίση κοσμική. Η κρίση μου δεν έχει θείο φωτισμό και θα κάνω λάθος, γι’ αυτό δεν πρέπει να την χρησιμοποιώ», τότε ο Θεός θα τον φωτίσει, θα γίνει διακριτικός και θα διακρίνει ποιό είναι το σωστό.

Λίγο αν ποτισθούν τα παιδιά με ευλάβεια, με φόβο Θεού, δεν έχουν ανάγκη μετά.

Κρίνουν τον Θεό και ούτε τους πειράζει ο λογισμός ότι είναι βλασφημία…Το «γιατί;» είναι κρίση, υπερηφάνεια, εγωισμός.

Δεν θα αφήσει ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ότι μπορούμε ανθρωπίνως και για ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήσει ο Θεός.

Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα, φέρνει την αποσύνθεση.

Η πίστη στον Θεό είναι μεγάλη υπόθεση. Λατρεύει ο άνθρωπος τον Θεό και ύστερα αγαπάει τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νόμο του, το κράτος του, την πατρίδα του.

Άγνοια δεν δικαιολογείται σήμερα στον κόσμο. Λείπει η καλή διάθεση, το φιλότιμο. Εκείνος που έχει καλή διάθεση για να γνωρίσει τον Χριστό, θα Τον γνωρίσει.

Θα πάρει στροφή. Και αν δεν βρεθεί ούτε θεολόγος, ούτε ένας καλόγερος, και δεν ακούσει τον λόγο του Θεού, άμα έχει καλή διάθεση, θα πάρει στροφή ή από ένα φίδι ή από ένα θηρίο ή από μια αστραπή, από έναν κατακλυσμό, ή από κάποιο άλλο γεγονός. Θα τον οικονομήσει ο Θεός.

Και δίκαιο να έχει κανείς, όταν πάει να δικαιώσει τον εαυτό του, πάλι ανάπαυση δεν έχει, πόσο μάλλον να μην έχει δίκαιο και να δικαιολογεί την πτώση του με αναιδέστατο τρόπο.

Γι’ αυτό, όσο μπορούμε, να προσέχουμε την αναίδεια και την περιφρόνηση όχι μόνον προς τα θεία αλλά και προς τον πλησίον μας, διότι είναι εικόνα Θεού.

Οι αναιδείς άνθρωποι βρίσκονται στο πρώτο στάδιο της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος. Εκείνοι που περιφρονούν τα θεία βρίσκονται στο δεύτερο, και στο τρίτο βρίσκεται ο διάβολος.

Εάν νοιώσουμε πραγματικά ότι είμαστε αδέλφια με όλους τους ανθρώπους, θα πονούμε για όσους ζουν μέσα στην αμαρτία και δεν θα μας σκανδαλίζει η αμαρτωλή ζωή τους, αλλά θα προσευχόμαστε γι’αυτούς.

Όπου και να γυρίσεις, θα δεις την σοφία του Θεού. Παλιά που ήταν όλα φυσικά, πόσο όμορφα ήταν!

Ο άδικος, και γενικά κάθε ένοχος, όταν δεν ζητήσει συγχώρηση, ταλαιπωρείται από την συνείδησή του και επιπλέον από την αγανάκτηση του αδικημένου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά από το εσωτερικό κάψιμο της ψυχής από την συνείδηση.

Μεγάλη υπόθεση να έχει ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! Ότι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται.

Ότι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει, μαζεύει οργή Θεού…Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες…Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεοκοπίες κ.λ.π. μια δοκιμασία του Θεού.

Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό.

Απλοποιήστε την ζωή σας, για να φύγει το άγχος.Και τα περισσότερα διαζύγια από κει ξεκινούν. Άν απλοποιούσαν όμως την ζωή τους, θα ήταν και ξεκούραστοι και χαρούμενοι.

Άν δεν μετανοήσουν οι άνθρωποι, αν δεν επιστρέψουν στον Θεό, χάνουν την αιώνια ζωή. Πρέπει να βοηθηθεί ο άνθρωπος να νιώσει το βαθύτερο νόημα της ζωής, να συνέλθει, για να νιώσει την θεία παρηγοριά. Σκοπός είναι να ανέβει πνευματικά ο άνθρωπος, όχι απλώς να μην αμαρτάνει.

Και μόνον ο πόνος που νοιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή.

Η πνευματική εργασία στον εαυτό μας είναι αθόρυβη εργασία στον πλησίον, γιατί μιλάει το παράδειγμα, και τότε μιμούνται οι άνθρωποι το καλό που βλέπουν και διορθώνονται.

Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνος σας στην προσευχή, γιατί αυτή θα σας κρατάει σε επαφή με το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής.

Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής,είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία.

Η προσευχή για να εισακουστεί από το Θεό, πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας και να είναι καρδιακή. Εάν δεν είναι καρδιακή, δεν ωφελεί.

Ο Θεός πάντοτε ακούει την προσευχή του ανθρώπου, που είναι πνευματικά ανεβασμένος. Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή, γιατί θερμαίνει την ψυχή και την προετοιμάζει.

Αν θέλω να μη στενοχωρηθώ, για να είμαι χαρούμενος, να μη χαλάσω την ησυχία μου, για να είμαι πράος, τότε είμαι αδιάφορος…Ο πνευματικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος.Πονάει δηλαδή για καταστάσεις, για ανθρώπους, αλλά ανταμείβεται γι’ αυτόν τον πόνο με θεία παρηγοριά.

Νοιώθει πόνο, αλλά νοιώθει μέσα του τη θεία παρηγοριά, γιατί κάνει ρίψεις με ευλογίες ο Θεός από τον Παράδεισο στην ψυχή και αγάλλεται ο άνθρωπος από την θεϊκή αγάπη. Αυτή είναι η χαρά, η πνευματική χαρά, που δεν εκφράζεται και πλημμυρίζει την καρδιά.

Αυτοί που παιδεύονται και δεν φταίνε αποταμιεύουν. Αυτοί που φταίνε, εξοφλούν.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάποιον εγωϊσμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι να πάνε παρακάτω. Άλλοι έχουν λίγο παραπάνω εγωϊσμό και ο Θεός τους δίνει ένα σκαμπίλι και πάνε ακόμα παρακάτω.

Αυτούς όμως που έχουν εωσφορική υπερηφάνεια, ο Θεός τους αφήνει. Μπορεί να φαίνεται ότι κάνουν προκοπή αλλά τι προκοπή είναι αυτή; Μαύρη προκοπή. Και μετά δεν πέφτουν απλώς κάτω, αλλά πέφτουν κατ’ ευθείαν στο βάραθρο. Ο Θεός να φυλάει!

Δεν ταιριάζει να μαλώνεις για (να υπερασπισθείς) τον εαυτό σου.

Όποιος δικαιολογεί την πτώση του, δικαιολογεί τον διάβολο…Αυτός δεν έχει ανάπαυση ποτέ. Εδώ και δίκαιο να έχει κανείς, όταν πάει να δικαιώσει τον εαυτό του πάλι ανάπαυση δεν έχει, πόσο μάλλον να μην έχει δίκαιο και να δικαιολογεί την πτώση του με αναιδέστατο τρόπο.

Εκείνος που έχει πνευματική ανησυχία, βρίσκει τι του λείπει, το ζητάει και ωφελείται. Εγώ, ως αρχάριος, όταν διάβαζα κάτι, το αντέγραφα, για να μην το ξεχάσω, και προσπαθούσα να το εφαρμόσω. Δεν διάβαζα, για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου.

Υπήρχε μέσα μου η καλή ανησυχία και, όταν δεν καταλάβαινα κάτι, ρωτούσα να μάθω πως είναι. Λίγο διάβαζα, πολύ ήλεγχα τον εαυτό μου με αυτά που διάβαζα. «Που βρίσκομαι; Τι κάνω;» Κάθιζα τον εαυτό μου στο σκαμνί. Δεν τα περνούσα αυτά που διάβαζα έτσι αφορολόγητα.

Τα πατερικά βιβλία για να βοηθήσουν, πρέπει να διαβάζονται με ταπείνωση και προσευχή.

Από την ανάπαυση του άλλου γεννιέται η ανάπαυση η δική μου.

Αυτές οι βάσεις (βάσεις πνευματικές, όπως είναι οι Μονές και οι ζωντανές ενορίες) θα διώξουν τις Βάσεις από την Κύπρο. Το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι πολιτικό, στο βάθος είναι πνευματικό.

Δεν συγκρίνεται η χαρά που νοιώθει κανείς, όταν δίνει, με την χαρά που νιώθει, όταν παίρνει.

Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς, συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία.

Να παρακαλούμε το Χριστό να μας προσθέσει πίστη και να μας την αυξήσει.

-Γέροντα, γιατί, ενώ ζητώ κάτι με πίστη, δεν το δίνει ο Θεός;

-Πιστεύεις, ζητάς, αλλά, αν δεν έχεις ταπείνωση ή έχεις προδιάθεση υπερηφανείας, δεν δίνει ο Θεός. Μπορεί να έχει κανείς πίστη όχι μόνο σαν ένα «κόκκον σινάπεως» αλλά σαν ένα κιλό σινάπι.

Εάν όμως δεν έχει και ανάλογη ταπείνωση, δεν ενεργεί ο Θεός, γιατί δεν θα τον ωφελήσει. Όταν υπάρχει υπερηφάνεια, δεν ενεργεί η πίστη.

Αυτή η ζωή δεν είναι για βόλεμα. Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, τουλάχιστον να πεθάνουμε σωστά!

Σήμερα, για να μπορέσει ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που συναντά, πρέπει να έχει μέσα του τον Χριστό, από τον οποίο θα παίρνει θεία παρηγοριά, για να έχει κάποια αυταπάρνηση. Όποιος αποφασίσει το θάνατο δεν φοβάται τίποτε.

Δεν συγκρίνεται η χαρά που νοιώθει κανείς, όταν δίνει , με την χαρά που νιώθει, όταν παίρνει. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι χαίρονται με το να παίρνουν και στερούνται την θεϊκή χαρά, γι συτό είναι βασανισμένοι.

Όταν κινείται κανείς εγωιστικά, δεν δέχεται την Χάρη του Θεού και επόμενο είναι σε μια δυσκολία να αρνηθεί τον Χριστό.

Στον εαυτό Του ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου την θεϊκή Του δύναμη και υπέφερε τον πολύ πόνο στο ευαίσθητο Σώμα Του από την πολλή αγάπη προς το πλάσμα Του.

Αυτήν την αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο εάν αισθανθεί κανείς, τότε μόνο θα είναι και εσωτερικά πραγματικά άνθρωπος.

-Γιατί Γέροντα ενώ πολλές φορές έχουμε νιώσει την παντοδυναμία του Θεού, δεν βλέπουμε την πρόνοιά Του για μας;

-Είναι παγίδα του διαβόλου. Ο διάβολος ρίχνει στάχτη στα μάτια του ανθρώπου, για να μη δει την πρόνοια του Θεού.

Γιατί, όταν δει ο άνθρωπος την πρόνοια του Θεού, θα μαλακώσει η γρανιτένια καρδιά του, θα γίνει ευαίσθητη και θα ξεσπάσει σε δοξολογία, και αυτό δεν συμφέρει στον διάβολο.

Πηγή: Διακτυακός τόπος Ι.Ν. Αγίου Παύλου Λίλλης Βορείου Γαλλίας

https://www.askitikon.eu/