Καί ἐνώ γιά θέματα λ.χ. ἰατρικά, ἄν ἐξέφραζε ἄποψη
γιά κάποιο σοβαρό πρόβλημα ἐπιστήμων ἄλλης εἰδικότητας, σύσσωμη ἡ ἰατρική κοινότητα
θά ἀντιδροῦσε, ὡστόσο γιά θέματα ἐκκλησιαστικά καί θεολογικά ἔχει ἄποψη ἀκόμη
καί ὁ κάθε συριζαῖος ἤ μή ψευδοκουλτουριάρης ἄθεος.
Τελευταῖα προέκυψε, ὡς μή ὄφειλε, θέμα
μετάδοσης τῆς Θείας Κοινωνίας.
Δέν θά ὑπεισέλθουμε σέ θέματα τῆς θεολογίας,
τῆς λειτουργιολογίας ἤ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας.
Θά θέσουμε ἁπλῶς μία ἀπορία. Ἡ ἀποστείρωση, ἡ
ἀπολύμανση, τό καυτό νερό, τό ἀντισηπτικό, ἡ σαπουνάδα... εἶναι πιό δυνατά ἀπό
τό Αἶμα τοῦ Χριστοῦ μας; Δηλαδή ὁ Χριστός, «ὁ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν
μαλακίαν» εἶναι ἀνήκανος νά ἐξαλείψει ἕναν ἰό;
Ἄν ὄχι, τότε γιατί ἐνοχοποιοῦμε τήν ἁγία
λαβίδα; Ἄν ναί, τότε ποῦ εἶναι ἡ πίστη μας καί γιατί ἀφήνουμε τούς ἄγευστους
Θείας Χάριτος νά ἐκφέρουν ἄποψη καί νά βλασφημοῦν;
Πηνελόπη
aktines
