“Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς δώρισε ἐν τῷ Θεανθρώπῳ καὶ διὰ τοῦ Θεανθρώπου; Ὅλα αὐτὰ μᾶς τὰ ἀποκαλύπτει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ «Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας». Μᾶς διδάσκει ὅλη τὴν Ἀλήθεια περὶ Αὐτοῦ, περὶ τοῦ Θεοῦ καὶ περὶ τοῦ ἀνθρώπου ἐν Αὐτῷ, καὶ ὅ,τι δι’ Αὐτοῦ μᾶς ἔχει δωρηθεῖ. Καὶ τί εἶναι αὐτό; Τοῦτο ξεπερνᾶ ἀμέτρητες φορὲς ὅ,τι ποτὲ ἀνθρώπινος «ὀφθαλμὸς εἶδε», ὅ,τι ποτὲ «οὖς ἤκουσε» καὶ «ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου ἀνέβη»[1].
Μὲ τὸν ἐν σαρκὶ βίο Του ἐπὶ τῆς γῆς ὁ Θεάνθρωπος ἵδρυσε τὸ Θεανθρώπινο σῶμα Του, τὴν Ἐκκλησία, καὶ μὲ αὐτὸ προετοίμασε τὸν γήινο κόσμο γιὰ τὴν ἕλευση, τὴν ζωὴ καὶ τὴν δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ψυχῆς αὐτοῦ τοῦ σώματος. Τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, τὸ ἅγιον Πνεῦμα κατῆλθε ἐξ οὐρανοῦ στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ παρέμεινε γιὰ πάντα σὲ αὐτό, ὡς ἡ παν-ζωοποιὸς ψυχή του[2]. Τοῦτο τὸ ὁρατὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τὸ συναποτελοῦν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μὲ τὴν ἁγία τους πίστη στὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Σωτήρα τοῦ κόσμου, ὡς τέλειο Θεὸ καὶ τέλειο ἄνθρωπο. Ἡ κάθοδος ἀλλὰ καὶ ἡ ὅλη δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας συντελεῖται λόγῳ τοῦ Θεανθρώπου καὶ χάριν τοῦ Θεανθρώπου[3] «χάριν αὐτοῦ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἰσῆλθεν ἐν τῷ κόσμῳ»[4]. Τὰ πάντα στὴν Θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας ἔχουν ὡς προϋπόθεσή τους τὸ Θεανθρώπινο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ· τὰ πάντα ὑπάρχουν καὶ τὰ πάντα συμβαίνουν στὴν διάσταση τῆς Θεανθρωπότητος. Ἔτσι καὶ ἡ δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅλη ἡ ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν κόσμο εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὸ θεανθρώπινο ἄθλο τῆς διὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ σωτηρίας τοῦ κόσμου. Ἡ Πεντηκοστή, μὲ ὅλες τὶς ἀθάνατες δωρεὲς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος, καὶ μὲ τὸ Ἴδιο τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, συντελεῖται στὸ πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῆς ἁγίας ἀποστολικῆς πίστεως, τῆς ἁγίας ἀποστολικῆς Παραδόσεως, τῆς ἁγίας ἀποστολικῆς ἱεραρχίας, σὲ ὅ,τι Ἀποστολικό, σὲ ὅ,τι Θεανθρώπινο.
Ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἄρχισε τὴν ἡμέρα τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς, τελεῖται ἀκαταπαύστως στὴν Ἐκκλησία διὰ τῆς ἀφάτου πληρότητος ὅλων τῶν θείων δωρεῶν καὶ τῶν ζωοποιῶν δυνάμεων[5]. Τὰ πάντα στὴν Ἐκκλησία συμβαίνουν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἀπὸ τὸ πιὸ μικρὸ ἕως τὸ πιὸ μεγάλο……” (Δογματικὴ Ἰουστίνου Πόποβιτς, σελ. 361-362).
“ Ἐν τούτοις, ὁ ἐφευρέτης τῆς κακίας, ὁ πρωταίτιος ὄφις σηκώνει καὶ πάλι τὴν κεφαλὴ ἐναντίον μας καὶ σιγοψιθυρίζει τὰ ἀντίθετα πρὸς τὴν ἀλήθεια. Ἢ μᾶλλον, ἀφοῦ ἡ δική του κεφαλὴ συντρίφτηκε μὲ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, κεφαλή του κάνει τὸν καθένα ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μὲ τὸ πέρασμα τῶν γενεῶν πείθονται στὶς καταστρεπτικές του συστάσεις καὶ ἔτσι ἐμφανίζοντας ὅπως ἡ ὕδρα πολλὲς κεφαλὲς πρὸς τὰ ἐπάνω, δὲν σταματᾷ νὰ διαλαλῇ μὲ αὐτὲς στὰ ὕψη τὴν ἀδικία… Αὐτὸς λοιπὸν ὁ νοερὸς καὶ γι’ αὐτὸ περισσότερο καταραμένος ὄφις, τὸ πρῶτο καὶ μεσαῖο καὶ τελευταῖο κακό,… ὁ σὲ κάθε ἀσεβῇ δοξασία σοφιστής, καθόλου δὲν ἔχει ξεχάσει τὴν κακοτεχνία του. Τώρα λοιπὸν εἰσάγει μὲ τοὺς Λατίνους ποὺ τοῦ κάνουν ὑπακοὴ ἀπόλυτη νέους ὅρους γιὰ τὸ Θεό ” (Παλαμικὸ Ταμεῖο, σελ. 257). Βλέπε τὸν Ποντίφηκα τῆς Ρώμης ποὺ μὲ μπερδεμένες διδασκαλίες, τρέχει νὰ τυλίξει στὴν πλάνη του ὁλόκληρο τὸ κόσμο. Τελευταῖα, πέρασε καὶ ἀπὸ τὰ Σκόπια!!!
Ἔτσι λοιπόν, ἡ ἱσοπεδωτικὴ Νέα Ἐποχὴ, μετὰ μανίας σατανικῆς, σπρώχνει πρὸς τὴ δυσώδη λάσπη τοὺς θιασώτες της καὶ ὑπηκόους της. Λέει ὁ ψαλμωδός: «ἐνεπάγην εἰς ἰλὺν βυθοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ὑπόστασις· ἦλθον εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης καὶ καταιγὶς κατεπόντισέ με»[6] καὶ ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης: «¨Λάσπη τοῦ βυθοῦ¨ νὰ θεωρεῖς τὴν κάθυγρη ἡδονή, ἢ τὸ βόρβορο τῆς πορνείας, ἢ ἀκόμη, τὸ βαρὺ φορτίο τῶν ὑλικῶν πραγμάτων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα βαραίνει ὁ ἐμπαθὴς νοῦς καὶ βουλιάζει μὲ τοὺς λογισμούς του στὸ βυθὸ τῆς ἀπογνώσεως»[7]. Ἰδοὺ ποῦ ὁδηγεῖ ὁ Ἀντίχριστος καὶ οἱ πρόδρομοί του τὴν ἀνθρωπότητα. Στὴν ἀπόγνωση, στὴν ἀπελπισία, στὸν καταποντισμό, στὴν αὐτοκτονία, στὸν αἰώνιο θάνατο! Αὐτὸς εἶναι ὁ τελικὸς στόχος καὶ σκοπός του. ‘Εν τούτοις, ζεῖ Κύριος ὁ Θεός.
Βασιλεῦ Οὐράνιε Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, σκέπε, φρούρει, φύλαττε τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας καὶ φώτιζε τοὺς ἀπανταχοῦ ὀρθοδόξους. Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.
