Η θαυματουργή εικόνα της Αγ. Μαρίνας Μαΐστρου ήταν
οικογενειακό κειμήλιο της Ειρήνης Αμπατζή. Όταν αυτή απεβίωσε στις 21
Σεπτεμβρίου 1932, οι κόρες της Σμαραγδή Καραγεωργίου, Αικατερίνη Μπουσδρούκη
και ο γιος της Δημήτριος Αμπατζής, κατόπιν παραινέσεως του τότε Μητροπολίτη
Αλεξ/πόλεως Γερβασίου, προσέφεραν τη θαυματουργή εικόνα στην εκκλησία του
χωριού.
Από τότε ο Ιερός Ναός του Αγ. Γεωργίου Μαΐστρου έγινε και
προσκύνημα της Αγ. Μαρίνας.
Η Ειρήνη Αμπατζή, μετά το θάνατο του συζύγου της του Θ. Αμπατζή το 1911, φεύγει από την Κεσσάνη όπου ζούσε και εγκαθίσταται με τα τρία της παιδιά, στη Μαΐστρο δίπλα στους συγγενείς της, όπου και ασχολείται με τη ραπτική τέχνη.
Αμέσως μετά αρχίζουν να συμβαίνουν τα πρώτα θαύματα. Η
Ειρήνη παρατηρούσε ότι δάκρυζε η εικόνα της Αγ. Μαρίνας και μάλιστα πριν από
κάποιο δυσάρεστο γεγονός για τον ελληνισμό της περιοχής.
Το δάκρυ είχε θεραπευτικές ιδιότητες. Έτσι μόλις
μαθαίνονταν ότι η εικόνα άρχιζε να δακρύζει, πλήθος πιστών από τη Μαΐστρο και
την Αίνο έσπευδαν να προσευχηθούν και να λάβουν τη χάρη της.
Μεταξύ των πιστών υπήρχαν και πολλοί Τούρκοι κυρίως
ασθενείς που ζητούσαν τη χάρη της Αγίας. Στο διάστημα αυτό έγιναν πολλά θαύματα
όχι μόνο σε Χριστιανούς, αλλά και σε Τούρκους. Η Ειρήνη Αμπατζή άρχισε να
πέφτει σε βαθύ ύπνο, που κρατούσε πάνω από μια ημέρα.
Την πρώτη φορά που συνέβη, η οικογένειά της νόμισε ότι
πέθανε και άρχισε να τη θρηνεί, όταν όμως ξύπνησε τους εξήγησε ότι η Αγ. Μαρίνα
την οδήγησε σε άγνωστα μέρη που δεν φανταζόταν ότι υπήρχαν.
Εξιστορούσε διάφορα γεγονότα, που είτε είχαν συμβεί και
δεν είχαν γίνει γνωστά, είτε θα συνέβαιναν στο μέλλον.
Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες από κατοίκους που επιβεβαίωναν
ότι πραγματοποιούνταν αυτά που έβλεπε ως όραμα η Ειρήνη, «όπως της τα έδειχνε η
Αγ.Μαρίνα, που την έπαιρνε από το χέρι», όπως έλεγε όταν τα εξιστορούσε.
Μετά τον ξεριζωμό η Ειρήνη Αμπατζή εγκαταστάθηκε μαζί με
τους άλλους συγχωριανούς της στη Μαΐστρο 3 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της
Αλεξανδρουπόλεως.
Η θαυματουργή εικόνα της Αγ. Μαρίνας δεν ήταν απλά ένα
οικογενειακό κειμήλιο, αλλά μια συλλογική συναισθηματική σύνδεση της κοινωνίας
της Μαΐστρου και των άλλων προσφύγων της περιοχής της Αίνου.
Πολλές οικογένειες συνέχισαν να φέρνουν τους ασθενείς τους
να θεραπευτούν, κυρίως ψυχικά ασθενείς βαριάς μορφής, σχιζοφρενείς ή και
δαιμονισμένους, ελπίζοντας σε ένα ακόμη θαύμα, από τα πολλά θαύματα που άκουγαν
να γίνονται.
Πολλοί είναι οι μάρτυρες περιστατικών, όπου η Ειρήνη
ηρεμούσε τους ασθενείς, που ήταν σε έντονη κρίση, άλλοτε με προσευχές και
άλλοτε με την επιτακτική φωνή της, πάντοτε όμως με αγάπη και φροντίδα.
Δέχονταν, σύμφωνα με μαρτυρίες , πολλές επιθέσεις, κυρίως
από δαιμονισμένους, όμως ποτέ κανένας δεν της έκανε κακό, το αντίθετο μάλιστα,
ημέρωναν και την υπάκουαν πιστά, μέχρι που έφευγαν απόλυτα υγιείς, μετά από την
σαρανταήμερη παραμονή τους στην κατοικία της.
Από το 1925 και μετά κάτοικοι της Αλεξ/πολης αρχικά, αλλά
και από πολλά σημεία του Έβρου αργότερα, κατέφθαναν την εορτή της Αγ. Μαρίνας
για να προσκυνήσουν. Έτσι στον πλατανότοπο της Μαΐστρου άρχισε να γίνεται το
πανηγύρι με πλήθος κόσμου, που συνδύαζαν το προσκύνημα στην ιερή εικόνα με
ημερήσια εκδρομή.
Το πανηγύρι συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και συνεχώς
μεγαλώνει η φήμη του. Αλλά η κινητήριος δύναμη για τη μεγάλη προσέλευση είναι η
πίστη στη θαυματουργή εικόνα της Αγ. Μαρίνας.
Πηγή: Εφημερίδα «Πολίτης της Θράκης» (12-07-2006). Απόσπασμα
από άρθρο της Αικ. Κάλτσου.
