«…πρέπει να προσέχουμε αυτά τα οποία περιέχονται στα
βιβλία της Εκκλησίας και τα οποία είτε αναγινώσκονται είτε ψάλλονται στους
ναούς και ιδιαίτερα τώρα τις μεγάλες γιορτές.
Μόνο το κοντάκιο να προσέξει ή
μόνο το εξαποστειλάριο «Επεσκέψατο ημάς…» ή ένα τροπάριο από τους αίνους ή από
τις καταβασίες ή από τα καθίσματα «Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός…»
του φθάνει.
Συνήθως οι προσκυνηταί των Αγίων Τόπων όταν ξεκινούν από
τα Ιεροσόλυμα για τη Βηθλεέμ να επισκεφθούν εκεί το Σπήλαιο, όποια εποχή κι αν
είναι, ψάλλουν αυτό το κάθισμα: «Δεύτε ίδωμεν πιστοί…». Σαν άλλοι ποιμένες
δηλαδή προχωρούν κι αυτοί να δουν πού γεννήθηκε ο Χριστός. Και εξαρτάται· ίσως
ψάλλοντας αυτό το κάθισμα, καθώς πηγαίνουν προς τη Βηθλεέμ, οι ανθρωποι αυτοί
να νιώθουν κάτι που δεν ένιωσαν σ’ όλη τους τη ζωή, ενώ πήγαν και ξαναπήγαν
στην εκκλησία κι άκουσαν αυτό το κάθισμα.
Θέλω να πω δηλαδή ότι φθάνει ένα τροπάριο να προσέξει
κανείς. Αλλά να το προσέξει, να το εννοήσει, να τον φωτίσει ο Θεός να εμβαθύνει
στο νόημα, να ανοίξει ο Θεός την καρδιά του, να μαλακώσει ο Θεός την καρδιά
του, για να αγγίξουν τα νοήματα που περιέχονται στο καθένα απ’ αυτά την καρδιά
του. Και φθάνει αυτό, για να πάθει ο άνθρωπος αλλοίωση εσωτερική, αλλαγή
εσωτερική, να γιορτάσει πραγματικά Χριστούγεννα, ν’ αρχίσει γι’ αυτόν πράγματι
μια καινούργια ζωή, να καταλάβει για πρώτη φορά γιατί ήρθε ο Χριστός στη γη,
που ακούει και ξανακούει μια ζωή ολόκληρη ότι ήρθε ο Χριστός στη γη.»
π. Συμεών Κραγιόπουλος, Συνάξεις Δωδεκημέρου, Πανόραμα
Θεσ/νίκης, 1999.
proskynitis