Όλα αυτά ισχυροποιούν την προσέγγιση , ότι η Συρία
αποδεικνύεται πολύ πιο σύνθετο ζήτημα, στο πλαίσιο της «Αραβικής Άνοιξης»
τόσο σε σχέση με την Αίγυπτο στην πρώτη φάση όσο και τη Λιβύη στην
δεύτερη. Η περίπτωση της Δαμασκού, με την Ρωσία, συνεπικουρούμενη από την
Κίνα, να αρνείται να επιτρέψει οποιαδήποτε παρέμβαση του ΝΑΤΟ ή της Δύσης,
οδηγεί τις εξελίξεις σε μια πολύ κρίσιμη αναμέτρηση και σκηνικό
αναδιάταξης στη Μεσόγειο. Από την άλλη πλευρά η Τουρκία και μετά την πτώση του
στρατιωτικού αεροσκάφους της, εντός του εναέριου χώρο της Συρίας, δείχνει
διατεθειμένη να επαναλάβει την διείσδυση της στα συριακά εδάφη, όπως είχε κάνει
και το 1930, όταν κατόρθωσε να αποσπάσει από τη Συρία την περιοχή της Αττάλεια.
Η Μόσχα όμως δεν πρόκειται όπως όλα δείχνουν να αφήσει το
περιθώριο για κάτι τέτοιο και όχι μόνον για την ύπαρξη του ρωσικού σταθμού
ανεφοδιασμού στο λιμάνι της Ταρσούς. Η Ρωσία θέλει να διατηρήσει την
επιρροή της στη Μέση Ανατολή. Εξοπλίζει λοιπόν επίσημα το καθεστώς Άσαντ
και δείχνει αποφασιστικότητα , ως προς την επιλογή να μην υπάρξει επόμενη μέρα
στη Συρία ανάλογη με εκείνη της Αιγύπτου ή της Λιβύης, ακόμη και αν στην
Αίγυπτο τελικά κυριάρχησαν στις εκλογές οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, που δεν
μπορούν να θεωρηθούν φιλοδυτικοί.
Από την άλλη πλευρά το «πέρασμα της Συρίας» για την
νέο-οθωμανική Τουρκία του Ερντογάν και των ισλαμιστών , αποτελεί μια κίνηση
ισχύος απέναντι στην Σαουδική Αραβία , αλλά και ανάχωμα στους σχεδιασμούς για
την Ανεξαρτησία του Κουρδιστάν , που μπορεί να οδηγήσει σε διάλυση την ίδια την
Τουρκία. Η Άγκυρα εμφανίζεται ως «αιχμή του δόρατος» της Δύσης και θέλει να
δείξει τόσο στην Ευρώπη , όσο πολύ περισσότερο στις ΗΠΑ, ότι μπορεί να
έχει την δυνατότητα να λύνει προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή και υπό την
έννοια αυτή να λογίζεται ως η κυρίαρχη Ανατολική Αυτοκρατορία. Να
σημειώσουμε ότι στην παρούσα φάση η Ουάσιγκτον εξυπηρετείται από τις επιθετικές
πρωτοβουλίες της Τουρκίας ενάντια στο καθεστώς Άσαντ, γιατί έτσι αποφεύγεται η
απευθείας εμπλοκή των ΗΠΑ στην περιοχή, την ίδια χρονική περίοδο που
εξελίσσεται η μακρά διαδικασία των Προεδρικών εκλογών της.
Η Τουρκία σύμφωνα με τη θεωρία του «στρατηγικού βάθους»
του Νταβούτογλουθέλει να αναπτύξει την ισχύ της στο μέτωπο της
Ενδιάμεσης Ανατολής, της Βορείου Αφρικής , της Βαλκανικής , του Καυκάσου.
Σε πολλά σημεία αυτής της διαδρομής η Τουρκία δεν θα βρεθεί απέναντι
μόνον με τα «μεγάλα σπίτια» των Αράβων , ούτε μόνον απέναντι με το Ισραήλ
(άρα και τις ΗΠΑ) στην Κύπρο και τη Μεσόγειο. Στο πεδίο του Καυκάσου και
των μουσουλμανικών χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά και στη Μέση Ανατολή, ακόμη και
στην Κύπρο , θα βρεθεί απέναντι στη Μεγάλη Δύναμη του Βορρά, τη Ρωσία ή όποια
με πολύ σκληρό τρόπο θα της κλείσει τον δρόμο.
Είναι χαρακτηριστικό το κλίμα που επικρατεί σήμερα στη
Μεσόγειο και συμπληρώνει το σκηνικό έντασης που δημιουργεί η Συρία. Οι
ναυτικές αρμάδες των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Βρετανίας, του Ισραήλ και της
Τουρκίας βρίσκονται στην περιοχή και μάλιστα στις ΑΟΖ της Κύπρου , οι
τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις κάνουν ασκήσεις με πραγματικά πυρά , χωρίς να
έχει ζητηθεί άδεια από την Λευκωσία, την ίδια ώρα που οι Βρετανικές με άδεια
κάνουν ασκήσεις εντός των ζωνών των βάσεων που διαθέτουν στο νησί , ενώ
οι Ισραηλινές ναυτικές δυνάμεις , επίσης με άδεια της Λευκωσίας ,
πραγματοποιούν ασκήσεις στα «χρυσοφόρα οικόπεδα» απέναντι στις Τουρκικές ασκήσεις
, καλύπτοντας και το κενό της παντελώς απούσας Ελλάδας..
Η Τουρκία με ανοιχτό το μέτωπο της Κύπρου σχεδιάζει με
στρατιωτικές της δυνάμεις , που βρίσκονται ήδη παρατεταγμένες σε πλήρη ισχύ στα
σύνορα της με τη Συρία, να διεισδύσει εντός του συριακού εδάφους και σε βάθος
αρκετών χιλιομέτρων να δημιουργήσει «προγεφύρωμα», με προβαλλόμενη αφορμή
την αντιμετώπιση του κύματος μεταναστών από τη Συρία προς την Τουρκία λόγω των
εμφυλίων συγκρούσεων ή μιας επόμενης στρατιωτικής παρέμβασης . Αν συνέβαινε
κάτι τέτοιο οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις θα έβρισκαν απέναντι τους όχι
μόνον τις αρκετά οργανωμένες δυνάμεις του Άσαντ , αλλά και την Ρωσική πολεμική
μηχανή, που στηρίζει την άμυνα της Συρίας.
Τι θα έκανε η δύση σε μια τέτοια περίπτωση; Θα στεκόταν
στο πλευρό τηςΤουρκίας; Τα πράγματα δεν είναι απλά. Πρώτον γιατί αν
οι εξελίξεις ακολουθούσαν αυτή τη διαδρομή θα μιλούσαμε για έναν πολύ Μεγάλο
Πόλεμο. Δεύτερον γιατί τα φιλοδυτικά καθεστώτα των Αράβων , πιέζουν τους
Δυτικούς και ειδικά τους Αμερικανούς να μην ενθαρρύνουν τα σχέδια της Τουρκίας
, ούτε να την ενθαρρύνουν ως Αυτοκρατορία του Ισλάμ. Φυσικά η Τουρκία
πλέον έχει έναν σημαντικό και φανερό αντίπαλο και αυτός λέγεταιΙσραήλ. Κρίσιμο
ζήτημα για την Τουρκία θα ήταν το κατά πόσον θα μπορούσε να συγκροτήσει «άξονα»
με το Σιίτικο Ιραν , κάτι όμως που μέχρι σήμερα δεν προκύπτει όπως οι
Τούρκοι θα ήθελαν .
Ο επιθετικός τρόπος που εμπλέκονται στα μέτωπα της
Μέσης Ανατολής οι Τούρκοι , πολύ εύκολα και άσχετα με το ποια θα είναι η τύχη
του Άσαντ , μπορεί να τους οδηγήσει σε μια μόνιμη , ψυχρού τύπου , αντιπαράθεση
με τη Ρωσία , που θα διατρέχει όλες τις περιοχές και τα κράτη που
συγκρούονται ή συνωθούνται τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα της
Μόσχας και της Άγκυρας. Από την Κύπρο και την Συρία , τη Μεσόγειο, τη Μέση
Ανατολή , στα Βαλκάνια , την Μαύρη Θάλασσα και τον Καύκασο . Και
τότε θα μετρήσουν οι συμμαχίες της Τουρκίας , που μπορεί όμως πλην Γερμανίας,
να μην είναι τόσο σταθερές όσο οι Ερντογάν και Νταβούτογλου θα ήθελαν…
newsbomb
