Στο «εξαιρέτως της Παναγίας Αχράντου» να σταυρώνουμε τον νού μας, όπου πονάμε και να μνημονεύουμε ονόματα αρρώστων, αμαρτωλών, φυλακισμένων.

Θέλω καί κάτι επί πλέον νά έπισημάνω γιά τήν Θεία Λειτουργία, γιά τή στιγμή τού «Αξιόν έστι». Εκείνη τήν ώρα νά προσέχουμε τον λογισμό μας και νά σταυρώνουμε όλο τό σώμα μας, διότι είναι παρών ό Θεός.

Εκείνη τήν ώρα αποκαλύπτει πολλά πράγματα ο Θεός και πολύ μας ενισχύει. Εκείνη τήν ώρα επισκιάζει η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος. Η δέ Παναγία όλα τα εξορκίζει είτε πειρασμό είτε αρρώστια. Στο «εξαιρέτως της Παναγίας Αχράντου» νά σταυρώνουμε τον νου μας, όπου πονάμε καί νά μνημονεύουμε ονόματα αρρώστων, αμαρτωλών, φυλακισμένων καί όσων ανθρώπων έχουν ανάγκη.

Καθεστωτικός εθνομηδενισμός

Σαν σήμερα το 1891 (με το Ιουλιανό Ημερολόγιο) πέθανε ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο πατέρας της σύγχρονης ελληνικής ιστοριογραφίας και ο βασικός εισηγητής της απολύτως ορθής άποψης για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους και το αδιάσπαστο της ιστορικής παρουσίας του. Ο Παπαρρηγόπουλος δεν έχει ξεπεραστεί μέχρι σήμερα ούτε στον πλούτο των πηγών που παραθέτει ούτε στην παρουσίασή τους και την ακρίβεια των συμπερασμάτων στα οποία καταλήγει. Η «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους» που φέρει την υπογραφή του αποτελεί ένα από τα θεμέλια της νεοτέρας Ελλάδας και ο χρόνος απέδειξε ότι είναι πανίσχυρα τα υλικά με τα οποία συντέθηκε.

Μιά κατάσταση ρεμπελιό

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Κατά γενική ὁμολογία, στίς ἡμέρες μας, τό οἰκοδόμημα τῆς τρισχιλιετοῦς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς ἔχει καταρρεύσει σχεδόν ὁλοσχερῶς. Ἀπανωτές ‘’σεισμικές δονήσεις’’, μέ ἔμφαση τά τελευταῖα χρόνια, κατάφεραν νά μήν ἀφήσουν τίποτε ὄρθιο. Παιδεία, πολιτική, ἦθος, ἠθική, καλλιτεχνική δημιουργία, ἐκκλησιαστική διοίκηση, βιώνουν μιά παρακμή ἄνευ προηγουμένου.

Τά πάντα ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ. Οἱ πάντες ἔχουν ναρκωθεῖ. Καί οἱ ἀρμόδιοι γιά τήν λήψη ‘’μέτρων ἀντισεισμικῶν’’ ὄχι μονάχα ἀδρανοῦν προδοτικῶς, ἀλλά ἀπό πάνω, ‘’τῶν οἰκιῶν ἡμῶν ἐμπιπραμμένων’, κατά τήν κρίση τῶν προγόνων μας, ‘’ἄδουν’’ χύδην καί ὑβριστικῶς.