Εκείνοι που απέκτησαν
την τελειότητα της αγάπης προς το Θεό και ανύψωσαν την ψυχή με τις αρετές, θ’
αρπαχτούν μέσα σε σύννεφα, κατά τον Απόστολο (Α΄ Θεσ. 4, 17), και δε θα
υποστούν κρίση.
Εκείνοι όμως που δεν απέκτησαν ολόκληρη την τελειότητα, αλλά έχουν αμαρτήματα μαζί με τα κατορθώματα, αυτοί έρχονται στο δικαστήριο της κρίσεως.
«Η χάρη του Παναγίου
Πνεύματος δίνεται σαν αρραβώνας στις ψυχές που νυμφεύονται τον Χριστό. Και όπως
χωρίς αρραβώνα η γυναίκα δεν εξασφαλίζει ότι θα γίνει σίγουρα η ένωσή της με
τον άνδρα, έτσι και η ψυχή ποτέ δε βεβαιώνεται εσωτερικά ότι θα είναι αιώνια
μαζί με τον Κύριο και Θεό της, ή ότι θα ενώνεται μαζί Του με μυστικό και
ανέκφραστο τρόπο και θα απολαμβάνει το απλησίαστο κάλλος Του, αν δεν λάβει τον
αρραβώνα της χάρης Του και δεν τον αποκτήσει κατά τρόπο συνειδητό μέσα της.»
Άγιος Συμεών ο Νέος
Θεολόγος
(Φιλοκαλία των Ιερών
Νηπτικών, Τόμος Δ΄)
"Δεν είναι φρόνιμο αυτός που νηστεύει, να περιμένει με
ανυπομονησία την ώρα του γεύματος και να ρίχνεται με βουλιμιά - σωματική και
πνευματική στο φαγητό. Η αληθινή νηστεία εξ άλλου δεν είναι μόνο στο να δαμάζει
κανείς το σώμα του, αλλά και στο να στερείται, προκειμένου να δόση ψωμί σ'
εκείνον που δεν έχει."
orthodoxhporeiakaizwh
“Πίστη είναι, να πεθάνει κανείς για τον Χριστό και για
χάρη της εντολής Του, πιστεύοντας ότι ο θάνατος αυτός θα του γίνει πρόξενος
ζωής· να θεωρεί τη φτώχεια σαν πλούτο, την ευτέλεια και την ασημότητα σαν
αληθινή δόξα και κοινωνική λάμψη· και να πιστεύει ότι με το να μην έχει τίποτε,
κατέχει τα πάντα ή μάλλον απέκτησε τον ανεξερεύνητο πλούτο της επιγνώσεως του
Χριστού, και όλα τα ορατά να τα βλέπει σαν λάσπη ή καπνό.”
Άγιος
Συμεών ο Νέος Θεολόγος
(Φιλοκαλία
των Ιερών Νηπτικών, Τόμος Δ΄)
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π.
Διονυσίου Τάτση
Εἶναι πικρὴ ἀλήθεια ὅτι πολλοὶ ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς δὲν εἶναι ὑπέρμαχοι τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἐνῷ καθημερινὰ συμβαίνουν πολλὰ ἀντιχριστιανικὰ γεγονότα καὶ ἀδιάκοπες οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις, ἐκεῖνοι δὲν ἀντιδροῦν. Εἶναι συμβιβασμένοι μὲ τὸν κόσμο καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν πίστη. Ὑπολογίζουν αὐτοὶ οἱ κληρικοὶ τὰ ἀρνητικὰ σχόλια τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν δημοσιογράφων, ἀλλὰ καὶ τῶν σοφῶν τοῦ κόσμου, ὅλων αὐτῶν ποὺ περιφρονοῦν τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀρνοῦνται τὴν παρουσία τῶν κληρικῶν ἀνάμεσα στὸ λαό. Τὰ «βρίσκουν» ὅμως μὲ τοὺς ἀνάξιους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι ἀνέχονται τὶς ἀθλιότητές τους καὶ δὲν τοὺς ἐλέγχουν. Ταξιδεύουν στὴν ἴδια βάρκα περιφρονώντας τίς ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ τὶς παραδοσιακὲς ἀξίες τῆς Ὀρθοδοξίας.
Η ίδια η Θεία Λειτουργία, από την αρχή αρχή της, διακηρύσσει τί ακριβώς είναι: Είναι η ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Δηλαδή η ευλογημένη Βασιλεία του Τριαδικού Θεού, τώρα και πάντοτε και εις τους απέραντους αιώνες των αιώνων.
Μαρτυρία π. Σ. Α., αποφοίτου Αθωνιάδος: «Ήταν 10
Φεβρουαρίου 1980. Τα χιόνια αργούν να λυώσουν, γι’ αυτό λίγοι κατηφορίζουν προς
το οικειότερο Κελλί της αγιώνυμης πολιτείας, την “Παναγούδα”.
Το θεώρησα χρυσή ευκαιρία γιατί θα τον εύρισκα μόνο.
Έλαβα ευλογία από τον Σχολάρχη και κατηφόρισα προς την απέριττη καλύβη του π. Παϊσίου για να τρυγήσω λίγη πνευματική αμβροσία.
Η EKKΛHΣIΑ MΑΣ, αγαπητοί μου, προσεύχεται πάντοτε, προσεύχεται κι αυτή την ώρα. Προσεύχεται εντόνως. στην αγία Γραφή υπάρχει προτροπή του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, που μας συνιστά την έντονο προσευχή· «Aγρυπνείτε», λέει, «εν παντί καιρώ δεόμενοι ίνα καταξιωθείτε εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι και σταθείναι έμπροσθεν του υιού του ανθρώπου» (Λουκ. 21,36). «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε», λέει επίσης ο Kύριος (Mατθ. 26,41). Kαι ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει· «Aδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17). Προσεύχεται η Eκκλησία μας διαρκώς, ανα πάσαν ώρα. Δεν υπάρχει μόνο το κοσμικό ωρολόγιο, Δεν υπάρχει μόνο το ωράριο εργασίας του κόσμου· υπάρχει και το ωράριο προσευχής στο Θεό, η ώρα του Θεού.
Κάθε Κυριακή ο μικρός Αργύρης (μετέπειτα Άγιος Άνθιμος της Χίου), πήγαινε για να εκκλησιαστεί στο Μοναστήρι των Αγίων Νικήτα, Ιωσήφ και Ιωάννου. Εκεί γνώρισε τον Άγιο Νεκτάριο Ιεροδιάκονο τότε, ο οποίος μετά από μιά συζήτηση που είχε με τον 8χρονο Αργύρη, είπε στο Γέροντα της Μονής, Παχώμιο:
Όταν ο ταπεινός Άγιος Νεκτάριος αν και επίσκοπος, επισκέφθηκε τους Δανιηλαίους στο Άγιον Όρος ως απλός....μοναχός ! Κανείς δεν κατάλαβε τίποτε παρά μόνον ένας Άγιος ασκητής που αποκάλυψε αμέσως ποιος ήταν αναμεσά τους !
Οἱ Δανιηλαῖοι δὲν εἶχαν εἰδοποιηθεῖ γιὰ τὴν ἐπίσκεψή του, δὲν ἤξεραν ποιὸς εἶναι. Παρουσιάστηκε μὲ καλογερικὸ σκοῦφο, μὲ τὰ παλαιὰ ράσα ποὺ χρησιμοποιοῦσε στὴν καλλιέργεια τῶν λουλουδιῶν τοῦ κήπου τῆς Ῥιζαρείου, μὲ χοντρὲς καλογερίστικες ἀρβύλες. Εἶπε πὼς ἦταν ἕνας μοναχὸς ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Τὸν ὑποδέχθηκαν ὅμως ὅπως πάντα μὲ ἐγκαρδιότητα, μὲ Ἀβραμιαία, ὅπως εἴπαμε, καλοσύνη καί, ἀφοῦ τὸν ἐκέρασαν νωπὰ σῦκα, φουντούκια μὲ ἀγριόμελο, εὐχαριστήθηκαν ποὺ θὰ ἔμενε μερικὲς μέρες κοντά τους νὰ παρακολουθήσει τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες.
Ο πατήρ Παΐσιος, θυμάμαι, μια φορά είχε πει:
«Ξέρεις τι κάνουν, όταν θέλουν να στείλουν έναν πύραυλο στο διάστημα; Κάνουν αντίστροφη μέτρηση: “Δέκα, εννιά, οχτώ, επτά… ένα, μηδέν!” Όταν φτάνουν στο μηδέν, ο πύραυλος εκτοξεύεται. Έτσι και έφτασες στο μηδέν, θα πετάξεις προς τα πάνω».
