Τελειώνω μὲ ἕνα ἄλλο
περιστατικό, τὸ ὁποῖο ἔγινε τὸ ᾿77, ἐκεῖ στὸ Καλυβάκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Ἐγώ, ἐν τῷ μεταξύ,
ἤμουν διάκονος ἤδη. Πῆγα τὸ πρωΐ στὸν Γέροντα. Μόλις μὲ εἶδε ὁ Γέροντας, ὅπως
πάντα ἀστειευόμενος, μοῦ λέει: «Καλῶς τὸν διάκο. Καὶ μοῦ ἔλειπε ἕνας διάκος γιὰ
τὴν πανήγυρι».
Λέω: «Νά, ἦρθα».
Λέει: «Παρήγγειλα 100 κιλὰ ψάρι, θά ᾿ρθοῦν οἱ Δανιηλαῖοι, θά ᾿ρθοῦν οἱ Θωμᾶδες, θά ᾿ρθοῦν αὐτοί… Θά ἔχουμε Δεσπότη, θά ᾿ χουμε, ξέρω ᾿γώ, αὐτά, θὰ κάνουμε πανήγυρι».
Να παρακαλάς το Θεό να
συγχωρήσει τις αμαρτίες σου.
Κι ο Θεός, επειδή θα
τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος
Θα σου συγχωρήσει τις
αμαρτίες σου
Και θα σε κάνει καλά και στο σώμα.
«εκ του οράν
τίκτεται το εράν»
Εξέχουσα η θέση της Παναγίας στο ορθόδοξο
αγιολόγιο, Βαθιά ριζωμένη η τιμή της στη συνείδηση των ορθοδόξων πιστών. Στη
χάρη της αφιερώνονται ναοί, μοναστήρια, προσκυνητάρια. Στις χαριτόβρυτες
εικόνες της ανάβονται κανδήλες και λαμπάδες. Στα ιερά καθιδρύματά της τελούνται
ιεραποδημίες και γίνονται επικλήσεις της πρεσβείας της προς τον Σωτήρα, Χριστό,
Τον Υιόν και Θεόν της.
Παντού τιμάται η Παναγία επειδή συνήργησε στο έργο της Σωτηρίας του κόσμου. Αξιώθηκε στην ύψιστη τιμή να γίνει Μητέρα του Θεού. Μάνα του Πλάστη. Ως εκ τούτου και δική μας μάνα. Μάνα του κόσμου όλου.
Η Παναγία, κατά τον άγιο Ιωάννη τον
Δαμασκηνό, τον μεγαλύτερο δογματικό πατέρα της Εκκλησίας μας, "κατέχει τα
δευτερεία της Αγίας Τριάδος".
Δηλαδή εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί μετά την Αγία Τριάδα τιμάμε την Παναγία. Μεγάλη όντως τιμή. Στο πρόσωπο της Παναγίας τιμάται το γυναικείο φύλο. Ο πιστός ελληνικός λαός τιμά ιδιαίτερα κι ευλαβείται πολύ την Παναγία.
«Χαῖρε τῆς Ζωῆς Θησαυρέ τῆς Ἀδαπάνητε» Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς Ἐορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Ἐνδόξου Δεσποίνης Ἡμῶν Θεοτόκου.
Όλοι οι απανταχού Ορθόδοξοι Χριστιανοί έρχονται « τάς ἡμέρας αυτάς να εὐρωσι, διά τῆς ἐγκρατείας και τῆς προσευχῆς καί τοῦ ἱεροῦ ᾂσματος, ἀναψυχήν και παραμυθίαν…..»[1] εἰς την καταφυγήν του κόσμου τον « Γλυκασμόν τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων την χαράν»[2]. Και είναι πραγματικά μεγάλη η ευλογία όταν εξυμνείς «την τροφό του κόσμου»[3] μέσα στη βαβούρα των « νεφών» και των θλίψεων. Μονάχα να σκεφτεί κανείς το πόσοι ναοί παλαιοί και νέοι, εξωκκλήσια, και μοναστήρια είναι αφιερωμένα στη «Θεοτόκο Και Μητέρα του Φωτός», καταλαβαίνει ότι πράγματι η Κεχαριτωμένη αποτελεί « Τήν Παγκόσμια Δόξα την ἐξ ἀνθρώπων σπαρείσαν»[4] της εκκλησίας.
"«τι γυρεύεις;» του λέω, «τη Θεοτόκο» μου λέει
–στην ακατάληπτη γλώσσα εκείνων που δίνουν
νόημα σε μια εποχή!"(τ.λειβ)
Τά ματόφρυδά της εἶναι καμαρωτά, ζωηρά καί μακρυά, φτάνοντας ἴσαμε κοντά στ' αὐτιά της, τά μάτια της ἀμυγδαλωτά, ἰσκιωμένα, καστανά, βαθειά, σοβαρά μά γλυκύτατα, μέ τ' ἀσπράδι καθαρό μά ἰσκιωμένο. Τό βλέμμα της εἶναι μελαγχολικό ἁπλό, ἴσιο, ἥσυχο, συμπαθητικό, ἀγαπητό, θλιμένο μά καί μαζί χαροποιό, αὐστηρό μά καί μαζί συμπονετικό, ἁγιώτατο, πνευματικό, ἀθῶο, σκεφτικό, ἄμωμο, ἐλπιδοφόρο, ὑπομονητικό, πρᾶο, σεμνώτατο, μακρυά ἀπό κάθε σαρκικόν λογισμό, καθρέφτισμα μυστικό τοῦ παραδείσου, βασιλικό καί ταπεινό, ἀνθρώπινο καί θεϊκό, ἄκακο, ἀδελφικό, εὐγενικό, ἐλεγκτικό, ἄγρυπνο, γαληνό, φιλάνθρωπο, μητρικό, παρθενικό, δροσερό, καυτερό γιά ὅσους ἔχουνε πονηρούς λογισμούς, τρυφερό, διαπεραστικό, ἐρευνητικό, ἀπροσποίητο, ἡγεμονικό, συγκαταβατικό, παρακαλεστικό, ἀμετασάλευτο. Ἡ μύτη της εἶναι μακρυὰ καί στενή, μέ μέτρο, ἰουδαϊκή, ἄσαρκη, μέ λεπτά ρουθούνια, λίγο γυριστή, σεμνή.
Βαδίζοντας προς το «Πάσχα
του καλοκαιριού», δε λησμονούμε την επίβλεψη και τη συμπόνοια της Κυρίας
Θεοτόκου για το λαό Της.
Γι’αυτό και φέτος θα λάβουμε όλοι μέρος στις θεόπνευστες Παρακλήσεις που θα ψαλούν στη χάρη Της, από 1 έως 13 Αυγούστου 2021 στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Νέας Ελβετίας Βύρωνος εκεί όπου η Παναγία μας η Παρηγορήτρια, δηλώνει την παρουσία Της, δια της αδιάλειπτης Δακρυρροής και της Μυροβλυσίας.