Η Εορτή της Ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου

Ναοῦ τὰ ἐγκαίνια, Μάρτυς καὶ θέσιν,

Τῶν λειψάνων σου νῦν γεραίρει ἡ κτίσις.

Εορτάζει στις 3 Νοεμβρίου

Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρου και Ανάμνηση εγκαινίων του Ναού του στη Λύδδα της Ιόππης

Βιογραφία

Μετά την κατάπαυση των διωγμών και την επικράτηση του χριστιανισμού σ' όλο το Ρωμαϊκό κράτος, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι χριστιανοί ανήγειραν μεγαλοπρεπή Ναό στη Λύδδα της Ιόππης, όπου μετακόμισαν το ιερό λείψανο του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, για να το προσκυνούν πλέον άφοβα.

Τούρκος αγάς: “Με σάπισε στο ξύλο… ένας νεαρός καβαλάρης” !

Λένε ότι ένας αγάς στο Μαργαρίτι θέλησε να κάμει την Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου τζαμί. Το Μαργαρίτι τότε ήταν τουρκοχώρι. Κάλεσε λοιπόν τον παπά, του εξήγησε τον «ιερό σκοπό» του και του είπε αυστηρά:

-Πριν κλείσει μήνας, να μου έχεις παραδώσει την Εκκλησιά!

Τον έπιασε παράπονο τον παπά. Να παραδώσει την Εκκλησία του Χριστού, να γίνει τόπος λατρείας του αντίχριστου; Μα και τί μπορούσε να κάμει; Τελειώνοντας ο μήνας, ο αγάς θα την έπαιρνε με το “έτσι θέλω”! Ένα μήνα ο παπάς λειτουργούσε καθημερινά.

“παρακολουθούμε το γκρέμισμα της Πίστεως και της Πατρίδος και παρακαλούμε τους ΑΓΙΟΥΣ μας, δίχως να γινόμαστε εμείς ΑΓΙΟΙ"

Και όχι μόνο δεν γινόμαστε ΑΓΙΟΙ  κατά το «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμί» αλλά προκαλούμαστε  στο  «αντίχριστοι γίνεσθε, ότι ζείτε στην νέα εποχή του βδελύγματος».

Δεν έχουμε σήμερα ήρωες γιατί δεν έχουμε πολλούς αγίους. Για να γίνεις ΑΓΙΟΣ πρέπει να διαθέτεις ηρωικό φρόνημα και να βρίσκεσαι πάντα στην συχνότητα της Μίας και Μοναδικής ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Από αυτά που βιώνουμε αισθανόμαστε ότι μας περικυκλώνει το δαιμόνιο του Σχίσματος των Εκκλησιών. Ανάμεσα σε  Παπόφιλους , Διεθνιστές και Ληστές των ανθρωπίνων αξιών  καλούμαστε να ισορροπήσουμε. Πως  είναι δυνατόν να κρατηθούμε στην ΠΊΣΤΗ και να μην χάσουμε και αυτή την κοινή λογική;

Γίνονται θαύματα στην εποχή μας; Η απάντηση, μέσα από μια συγκλονιστική φωτογραφία!

Είχα την μεγάλη ευλογία να βρεθώ σήμερα σε έναν αγιασμένο χώρο, ένα Μοναστήρι με μεγάλη ιστορία και πνευματική λάμψη: Την Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ του Γέροντος, στις καταπράσινες πλαγιές της βόρειας Εύβοιας. Μπαίνοντας στο Καθολικό για να προσκυνήσω, αμέσως τράβηξε την προσοχή μου η ολόσωμη εικόνα του Αγίου, στα αριστερά του Ιερού Ναού.

Τι μου έκανε εντύπωση;

Τα αφιερώματα (τάματα) των πιστών!

Δεν επρόκειτο για τα συνήθη χρυσά, αργυρά και άλλα κοσμήματα, που βάζουν στις εικόνες: Αλλά για πολλά ζευγάρια πατερίτσες και άλλα βοηθήματα ανθρώπων αρρώστων, αναπήρων!!!

«Γέροντα Παΐσιε, πώς θα σωθώ με τόσα πάθη που έχω;»

–Γέροντα, πώς θα σωθώ με τόσα πάθη που έχω;

–Με την αγάπη και την ταπείνωση. Μόλις αυξηθούν αυτές οι δύο αρετές, ηυπερηφάνεια και η κακία θα μείνουν ατροφικές και τα πάθη θα αρχίσουν να ψυχορραγούν.

Έτσι όλα τα πάθη σιγά-σιγά θα αφανισθούν και όλες οι άλλες αρετές θα έρθουν μόνες τους. Γι᾿ αυτό στρέψε όλες τις δυνάμεις σου στην αγάπη και στην ταπείνωση.

Η αληθινή αγάπη είναι αγκαλιασμένη με την ταπείνωση σαν δύο αδέλφια δίδυμα, πολύ αγαπημένα. Η αγάπη δεν χωρίζει από την ταπείνωση. Μέσα στην αγάπη βρίσκεις την ταπείνωση και μέσα στην ταπείνωση βρίσκεις την αγάπη.

Ο Θεός δεν επιβάλλει την παρουσία του, την προσφέρει

π. Γεώργιος Δημητρόπουλος

Ζούμε σ’ ένα κόσμο πραγμάτων που αποσπούν την προσοχή μας και μας επιβάλλονται. Δεν είναι ανάγκη εμείς να τα προσέξουμε. Εκείνα από μόνα τους στέκονται μπροστά μας! Τα μη ορατά (θεία) όμως δεν επιβάλλονται μόνα τους, πρέπει εμείς να τα αναζητήσουμε και να τα ανακαλύψουμε. Ο γύρω κόσμος απαιτεί την προσοχή μας, ο Θεός όμως, μας προσκαλεί διακριτικά. Αβίαστα και ελεύθερα!

Θυμάμαι κάτι που ένας γέροντας μοναχός μου είπε κάποτε: «Το Άγιο Πνεύμα μοιάζει σαν ένα μεγάλο δισταχτικό πουλί που κατέβηκε κάπου κει κοντά μας. Όταν το βλέπεις να έρχεται πιο κοντά μη κουνιέσαι για να μην το  τρομάξεις. Άφησε το να ‘ρθεί δίπλα σου». Αυτό ίσως μπορεί να μας θυμίσει την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, «εν είδει περιστεράς»[1]. Αυτή η εικόνα ενός πουλιού που κατεβαίνει δισταχτικό και ταυτόχρονα έτοιμο να προσφερθεί, είναι μια βιβλική εικόνα γεμάτη βαθιά νοήματα.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 3 Νοεμβρίου 2019 († Ε΄ ΛΟΥΚΑ)

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΣΤ´ 19-31

Εἶπεν ὁ Κύριος· ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον ᾿Αβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.

Άγιοι Ακίνδυνος, Αφθόνιος, Πηγάσιος, Ελπιδηφόρος και Ανεμπόδιστος (2 Νοεμβρίου)

Ήταν όλοι αξιωματούχοι του Πέρση βασιλιά Σαπώρ του Β'. Το 330 μ.Χ., επειδή, ομολόγησαν ότι, είναι χριστιανοί, συνελήφθησαν και μαστιγώθηκαν σκληρά. Έπειτα, τους έριξαν στις φλόγες μιας μεγάλης φωτιάς. Αλλά οι θερμές δεήσεις τους προς το Θεό προκάλεσαν φοβερή θύελλα με βροχή, που έσβησε τη φωτιά. Αυτό προκάλεσε φόβο στους Πέρσες , και τον ίδιο το Σαπώρ, με αποτέλεσμα να αναβάλει, το θάνατο των γενναίων χριστιανών. Αλλά μετά μερικές μέρες, τους έφερε και πάλι στο κριτήριο. Αφού είδε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει το χριστιανικό τους φρόνημα, αποκεφάλισε πρώτο τον Αφθόνιο. Έπειτα, απευθυνόμενος στον Ελπιδηφόρο, του είπε να φανεί λογικός, σαν εγγράμματος που ήταν και μπορούσε να διακρίνει το ψέμα από την αλήθεια.