Στο Άγιο Όρος το τριήμερο έχει άλλες διαστάσεις και άλλες
έννοιες. Εκεί δεν έχει γλέντια κοσμικά και πέταμα χαρταετού αλλά
έχει γλέντια πνευματικά και πέταμα εγκάρδιας προσευχής προς τα ουράνια.
Του Σπύρου Συμεών
Εμείς εδώ «στον έξω κόσμο» έχουμε συνηθίσει με το να αναφερόμαστε στο τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας να εννοούμε το Σαββατοκύριακο που προηγείτο καθώς και την Καθαρά Δευτέρα μιας και αποτελεί τριήμερο αργίας για τους περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους και όχι μόνο.
«Mη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου από του παιδός σου, ότι θλίβομαι· ταχύ επάκουσόν μου· πρόσχες τη ψυχή μου και λύτρωσαι αυτήν» (Ψαλμ. 68,18-19)
AKOYΣATE τα λόγια αυτά, αγαπητοί μου Xριστιανοί. Eίναι το προκείμενο του κατανυκτικού εσπερινού. Όσοι πάτε τακτικά στον εσπερινό θα γνωρίζετε, ότι μετά το «Φως ιλαρόν…» λέγεται το προκείμενο, που αλλάζει κάθε φορά. Άλλο είναι το προκείμενο της Δευτέρας, άλλο της Tρίτης, άλλο της Tετάρτης, άλλο της Πέμπτης, άλλο της Παρασκευής, άλλο του Σαββάτου, και άλλο της Kυριακής. Tο προκείμενο της Kυριακής είναι «Iδού δη ευλογείτε τον Kύριον, πάντες οι δούλοι Kυρίου» (Ψαλμ. 133,1).
Εσπέρας Προκείμενο: Μη αποστρέψεις το πρόσωπό σου από του
παιδός σου, ότι θλίβομαι.. Ήχος πλάγιος του τετάρτου.
Μόνο με ένα δωρικό ισοκράτημα ως ηχητικό υπόστρωμα.
Δεν ταιριάζει εδώ καμμιά άλλη αρμονία και "δεύτερη
φωνή".
Και να θέλεις μέσα με μιά μετάνοια σαν παιδί να μικρύνεις και να χωθείς.
( ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ…. ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΤΙΣ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ… ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕΙΣ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΥΑΛΩΤΟΣ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟΣ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΠΟΣ ΣΟΥ. ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ….. )
Προτιμά να αγωνιστεί για να πείσει τον άνθρωπο να κάνει μία μικρή παράβαση σε ένα μικρό σφάλμα. Εδώ έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.
Μᾶς λέγουν οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας ὅτι ρίζα κάθε ἁμαρτίας
εἶναι o ἐγωϊσμός. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος o Διάλογος τήν ὀνομάζει βασίλισσα ὅλων
τῶν ἁμαρτιῶν.
Ὅσο πιό πολύ ὑπερηφανευόμαστε, ὅσο πιό πολύ κυνηγᾶμε τή δόξα καί τόν ἔπαινο καί τήν τιμή, τόσο πιό τιποτένιοι εἴμαστε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος «ἀντιτάσσεται στούς ὑπερήφανους, ἐνῶ στούς ταπεινούς δίνει τή χάρη του» (Παροιμ. 3,34).
π. Δημητρίου Μπόκου
Ο εξόριστος άνθρωπος μεταφέρθηκε από την αγαπημένη του πατρίδα, τον Παράδεισο, στη γη της πικρής εξορίας του (Κυριακή της Τυρινής). Αλυσοδεμένος με τον βαρύ των πα-θών του κλοιό, ρίχτηκε στα κάτεργα χωρίς έλεος, στα βαριά, εξαντλητικά, καταναγκαστικά έργα της αμαρτίας. Η νοσταλγία όμως για την ποθεινή του πατρίδα δεν έσβησε ποτέ, έκαιγε ασίγαστη μέσα του. Υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην επι-τρέψει συμβιβασμό με την ιδέα της ισόβιας καταδίκης. Έταξε σκοπό του να βρει τρόπο διαφυγής. Μα πώς θα το κατόρθωνε αυτό; Ούτε ο ίδιος δεν ήξερε.
Ἦχος πλ. δ' «Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος»
«Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος Χαῖρε ἁγνείας κειμήλιον, χαῖρε ἀΰλου φωτός, καθαρὸν ἐνδιαίτημα, χαῖρε τὸ κεφάλαιον, τῆς ἡμῶν σωτηρίας τε, τῶν Ἀποστόλων, χαῖρε τὸ κήρυγμα, καὶ τῶν, Μαρτύρων, χαῖρε τὸ καύχημα, χαῖρε τὸ πλήρωμα, Προφητῶν Πανάμωμε, καὶ Ἀσκητῶν, Μοναστῶν ἀγλάϊσμα, καὶ σωτηρία πιστῶν.»
%20(1).jpg)