☦Στιχηρὰ Ἀναστάσιμα τῆς Ὀκτωήχου Ἦχος γ'

Τῷ σῷ Σταυρῷ, Χριστὲ Σωτήρ, θανάτου κράτος λέλυται, καὶ διαβόλου ἡ πλάνη κατήργηται, γένος δὲ ἀνθρώπων πίστει σῳζόμενον, ὕμνον σοι καθ' ἑκάστην προσφέρει.

Πεφώτισται τὰ σύμπαντα, τῇ Ἀναστάσει σου Κύριε, καὶ ὁ Παράδεισος πάλιν ἠνέῳκται· πᾶσα δὲ ἡ κτίσις ἀνευφημοῦσά σε, ὕμνον σοι καθ' ἑκάστην προσφέρει.

Δοξάζω τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ τὴν δύναμιν, καὶ Πνεύματος ἁγίου ὑμνῶ τὴν ἐξουσίαν, ἀδιαίρετον, ἄκτιστον Θεότητα, Τριάδα Ὁμοούσιον, τὴν βασιλεύουσαν εἰς αἰῶνα αἰῶνος.

Τὸν Σταυρόν σου τὸν τίμιον, προσκυνοῦμεν Χριστέ, καὶ τὴν Ἀνάστασίν σου ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν· τῷ γὰρ μώλωπί σου, ἡμεῖς οἱ πάντες ἰάθημεν.

☦ Ἐὰν χάσεις τὴν ἀγάπη, θὰ ἔχεις χάσει πολλά, ὅμως ἐὰν χάσεις καὶ τὴν πίστη, τὰ ἔχασες ὅλα.

Ξαγρύπνα ἀσταμάτητα, γιὰ νὰ κρατᾶς τὴν πίστη, καὶ ξαγρύπνα ἀσταμάτητα ὥστε ὁ σπόρος τῆς ἀγάπης, τὸν ὁποῖο ἡ πίστη φέρνει μέσα της, νὰ αὐξηθεῖ καὶ νὰ σοὺ φέρει χαρά.

☦ "Αργά βαδίζει ο Χριστός"

Ας κρίνουμε αδέλφια αργά και θα κρίνουμε ορθά. Κάτω από την πίεση του πρόσκαιρου πόνου σκεπάζουμε με την απαισιοδοξία μας ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Όταν ο πόνος μας χρωματίσει τον ήλιο με μαύρο χρώμα. Τότε μέσω αυτού του χρώματος βλέπουμε όλη τη ζωή. Ας κρίνουμε αργά, γιατί και ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία. Αργά σαν βαθύ ποτάμι, που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο, αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα. Αργά σαν σιτάρι. Που σπέρνεις το φθινόπωρο και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό. Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του Χριστού. Είναι μακρύς ο δρόμος του Χριστού, επεκτείνεται έως το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας. Εάν βιαζόταν, θα κουραζόταν, θα έπεφτε στη μέση του δρόμου, και θα έμενε εκεί. Ενώ όταν βαδίζει αργά, βαδίζει αξιόπιστα. Είναι μακρύς ο δρόμος Του, γι' αυτό τα βήματά Του είναι αργά.

☦ Ενώπιον του Θεού όλα αποκεκαλυμμένα

Ο άνθρωπος πιο εύκολα μπορεί να κρυφτεί απ' τον αέρα, παρά από το βλέμμα του Θεού. Όλα τα μυστικά της ανθρωπότητας -τα καλά και τα κακά- είναι ενώπιον του Θεού αποκεκαλυμμένα. Αναρίθμητα τέτοια μυστικά αποκαλύπτει ο Θεός, κατά την πρόνοιά του, σε ολόκληρο τον κόσμο. Όσοι μπορούν να κατανοήσουν αυτήν την αλήθεια, προφυλάσσονται στα βάθη της καρδιάς τους από κακές σκέψεις και ιδιαιτέρως από κακές πράξεις. 

(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

☦ «ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΦΕΥΓΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΩ... »

Ένα απόγευμα καθώς καθόμουν στην αυλή της Μονής του Αγίου Παύλου,  είδα δυο γεροντάκια να περπατούν και να μιλούν σιωπηλά .

Ο ένας ο π. Μητροφάνης 85 ετών , ήρθε μόλις πήρε σύνταξη, έχει 25 χρόνια μακριά από τον κόσμο . Ο άλλος ο π. Ιγνάτιος 92 ετών , Ρουμάνος στην καταγωγή , έχει στο Άγιο Όρος 70 χρόνια. Μένει σε ένα κελλι ερημικό περίπου 45’ μακριά. Το τελευταίο διάστημα απέκτησε καταρράκτη και ο Ηγούμενος επιμένει να πάει μια βδομάδα στην Θεσσαλονίκη να κάνει εγχείρηση , δεν έχει βγει όμως ξανά και νιώθει άβολα .

☦ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΚΟΛΑΣΗ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο Κύριος μόλις έχει συλληφθεί μετά το προδοτικό φίλημα του Ιούδα στον κήπο της Γεθσημανή και εν τω μέσω της νυκτός έχει οδηγηθεί «εις τον οίκον του αρχιερέως». Ο Πέτρος, ακολουθώντας από μακριά, μπαίνει στην αυλή του αρχιερέως και ανακατεύεται με τον όχλο και τους υπηρέτες, που λόγω του ψύχους ανάβουν φωτιά να ζεσταθούν. Εκεί όμως, εντελώς απροσδόκητα, μπρος στις καχύποπτες ερωτήσεις των υπηρετών αρνείται τρεις φορές τον Χριστό. Την τρίτη μάλιστα φορά προσπαθεί με όρκους και αναθέματα να αποσείσει από πάνω του κάθε υποψία για ενδεχόμενη σχέση και γνωριμία του με τον Χριστό. Αμέσως τότε λάλησε ο πετεινός.

☦ Δέχεται ο Θεός τον διάβολο σε μετάνοια;

Η ακόλουθη διήγησις που προέρχεται μάλλον από κάποια λιγότερο γνωστή παραλλαγή της συστηματικής συλλογής του Γεροντικού* σκοπό έχει να διδάξη πόσο μεγάλη είναι η φι­λανθρωπία του Θεού και ότι κανένας αμαρτωλός δεν πρέπει να απελπίζεται, ακόμη κι αν νομίζη ότι έχει γίνει όμοιος στην αμαρτία με τον διάβολο.

☦ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ: Η κρίση της αγάπης μας για τον Χριστό και τους άλλους

Δεν πέρασε καιρός πολύς όπου εορτάσαμε τα Θεοφάνεια, την πρώτη παρουσία του Κυρίου μας επί της γης, ως Σωτήρα και Λυτρωτή. Τώρα, την Κυριακή πού μας έρχεται καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με πολλή κατάνυξη και προβληματισμό την "μνείαν της Δευτέρας" και φοβεράς και αδεκάστου "του Χριστού Παρουσίας". Είναι δόγμα και προσδοκία της εκκλησίας μας αυτός ο ερχομός και ο δια πυρός έλεγχος της πιστότητας των Ανθρώπων, ενώπιον του Εσφαγμένου Αρνίου. Και όσο και αν καταφέρνουμε να το ξεχνάμε, συνδεμένοι με τον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο και απατηλό, η Εκκλησία φροντίζει να μας το υπενθυμίζει καθημερινά , με σχετικούς ύμνους αλλά κυρίως με αυτό το Σύμβολον της Πίστεως. "Πιστεύω και εις έναν Κύριον Ιησούν Χριστόν και πάλιν ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς"!

☦ ΑΓΑΠΗ ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ;

† Πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ  Ματθαίου κε' 31-46.

«ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε' 40).

1. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή έρχεται να μας υπενθυμίσει μια μεγάλη αλήθεια. Την περασμένη Κυριακή μίλησε το ιερό Ευαγγέλιο για την αγαθότη­τα του Θεού- Πατέρα, που περιμένει το πλάσμα του να επιστρέψει. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάμει να ξεχάσουμε και την δικαιοσύνη Του. Ο Θεός δεν είναι μονάχα στοργικός Πατέρας. Είναι και δίκαιος Κριτής. «Οὔτε ὁ ἔλεος αὐτοῦ ἄκριτος, οὔτε ἡ κρίσης ἀνελεήμων» λέγει ο Μ. Βασίλειος. Θα κρίνει τον Κόσμο, μας λέγει το Ευαγγέλιο, και μάλιστα όχι αυθαίρετα, αλλά σύμφωνα με τα έργα μας. Μας φέρνει, λοιπόν, η σημερινή περικοπή ενώπιον του γεγονότος της κρίσε­ως. Και λέμε «γεγονότος», γιατί η παγκόσμια κρίση αποτελεί για την πίστη μας εσχατολογική βεβαιότητα και πραγματικότητα, που ομολογείται σ' αυτό το Σύμ­βολο μας ως εκκλησιαστική πίστη: «Και πάλιν ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς...».