«Μακαρίζομέν σε πάσαι αι γενεαί, Θεοτόκε Παρθένε· εν σοι γαρ ο αχώρητος Χριστός ο Θεός ημών χωρηθήναι ηυδόκησε. Μακάριοι έσμεν και ημείς προστασίαν σε έχοντες· ημέρας γαρ και νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών και τα σκήπτρα της βασιλείας ταις σαις ικεσίαις κρατύνονταν διό ανυμνούντες βοώμέν σοι· Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».
Ξημέρωνε 18 Ιανουαρίου. Κάπου στις 4:30 το
πρωί βρέθηκα με τον πατέρα μου στο Ελληνικό (το παλαιό αεροδρόμιο) για να προλάβουμε την
πρώτη πτήση για την Μυτιλήνη.
Το κρύο στους αεροδιάδρομους πιρούνιαζε και η έγνοια για τον πατέρα μου μεγάλωνε γιατί αντιμετώπιζε ένα σοβαρό και περίπλοκο καρδιολογικό πρόβλημα.
ΑΥΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ
ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΥΤΩΝ
ΠΟΥ ΒΙΏΝΟΥΜΕ.
ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΘΕΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΣΑΝ ΓΙΑΤΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΛΑ.
