Ενθυμούμαι μία θεία
η οποία είχε την καλή διάθεση να πλένει τους κεκοιμημένους και τους νεκρούς,
και ακόμα και αυτούς τους ζητιάνους τους εγκαταλελειμμένους σε οποιοδήποτε
μέρος της πόλεως, αρκεί να την φώναζαν.
Μέσω του συζύγου της, ήξερε ορισμένες φορές, και
αντιλαμβανόταν τον θάνατον αυτών των ανθρώπων, τους έπλενε, τους καθάριζε, τους
ετοίμαζε, έτοιμοι για να τους κηδέψουν την επομένη μέρα. Ξέρετε κάποτε μου είπε ένα μυστικό της. – Έχει κοιμηθεί τώρα αυτή. Δεν πρόκειται
να μας ακούσει, ούτε και να υπερηφανευτεί γι’ αυτό που θα πούμε.
