☦ Λόγος εις τα νήπια που εφονεύθησαν εις την Βηθλεέμ από τον Ηρώδη (Αγ. Γρηγόριος Νύσσης)

Βλέποντας λοιπόν το σπήλαιο στο οποίον εγεννήθη ο Δεσπότης, φέρε στον νου σου τον σκοτεινόν και υπόγειον βίο των ανθρώπων, στον οποίον έρχεται αυτός που φανερώνεται στους «εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους». Και περιτυλίσσεται σφιχτά με σπάργανα αυτός που έχει φορέσει τα δεσμά των ιδικών μας αμαρτιών. Η δε φάτνη είναι ο σταύλος των αλόγων ζώων. Σ’ αυτήν γεννάται ο Λόγος, ώστε να «γνωρίση ο βους τον κτησάμενον (τον ιδιοκτήτην του) και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού». Βους είναι αυτός που ευρίσκεται στον ζυγόν του Νόμου, και όνος το αχθοφόρον ζώο που είναι φορτωμένο με την αμαρτία της ειδωλολατρίας.

☦ Η σιωπή του Αγίου Όρους και ο Άγιος Γεδεών

Πόσο ευεργετική για την ανθρώπινη ψυχή, πόσο εποικοδομητική, πόσο ωφέλιμη, πόσο ουσιαστική και διδακτική μέσα στους παράφρονες ρυθμούς μίας ανίερης στην κυριολεξία σύγχρονης ζωής είναι η σιωπή του Αγίου Όρους, νοούμενη ως διαρκής δοξολογία, γαλήνη και πνευματική εγρήγορση. Ειλικρινά νιώθω αδύναμος ενώπιον του εγχειρήματος να καταγράψω βιώματα προσέγγισης του θείου και της ουράνιας πολιτείας, που ως δώρο της γλυκειάς Παναγιάς συνοδεύουν έφ’ όρου ζωής, ως πολύτιμος θησαυρός τους πιστούς που προσέρχονται καθημερινά ως μέλισσες στην αγιώνυμη ησυχαστική πολιτεία του Άθωνα, για να λάβουν λίγη γύρη από το Περιβόλι της Θεομήτορος. Είναι βιώματα που φέρουν το όμορφο πέπλο της σιωπής, το οποίο οιανδήποτε συγγραφική η ποιητική πέννα δεν δύναται επακριβώς να περιγράψει άνευ της θείας συμμετοχής και ευλογίας του ουρανού.

☦ «Η προδοσία τῶν ποιμένων»

«Ἔρχεται ἡ ἀπευκταία ὥρα, ὅπου τὸ ποίμνιο παραλογίζεται καὶ ρίχνεται στοὺς γκρεμούς, σκορπάει στὰ δάση καὶ στὶς ρεματιὲς· τὸ κυνηγοῦν οἱ λύκοι νὰ τὸ ἀποδεκατίσουν.

Τότε οἱ ποιμένες θὰ συνταραχθοῦν καὶ θὰ σπεύσουν νὰ τὸ βοηθήσουν, νὰ τὸ περισώσουν, νὰ τὸ ξανασυστήσουν, νὰ ἀπομακρύνουν τὴν ἀπειλή. Ὡς τὴν τελευταία στιγμὴ θὰ ἀγωνίζονται ἀπεγνωσμένα. 4

☦ Ο Κύριος χάρισε τον Παράδεισο σ’ αυτόν που Του χάρισε τη ζωή, όταν ήταν Παιδί!

Ένα περιστατικό από τη ζωή του Χριστού ως θείου Βρέφους: όταν η αγία οικογένεια διέφυγε από το ξίφος του Ηρώδη και πορευόταν στην Αίγυπτο, εμφανίστηκαν καθ’ οδόν κάποιοι ληστές, με πρόθεση να κατακλέψουν τους οδοιπόρους.

☦ Θυμάμαι κάτι που μου συνέβηκε κατά τη Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων του 1941 (Αγ. Βησσαρίωνας)

Ήταν προπαραμονές Χριστουγέννων του έτους 1988. Στο Αρχονταρίκι της Μονής Αγάθωνος με κρεμαστό τζάκι ο Γέροντας Βησσαρίων διάβαζε κάποιο χριστιανικό έντυπο. Ήταν απορροφημένος και φαινόταν συγκινημένος. Σε μιά στιγμή ο σημερινός Ηγούμενος, πατήρ Δαμασκηνός, ο οποίος καθόταν κοντά του και έγραφε Χριστουγεννιάτικες κάρτες αντιλήφθηκε το Γέροντα να κλαίει και να προσπαθεί να σφογγίσει τα δάκρυά του.

☦ Γέροντας τῶν Ἀγράφων : “Θὰ πέσει τὸ Ἅγιο Ὄρος;”

-Θὰ ‘ρθεῖ  τὸ σφράγισμα ἤ θὰ μᾶς προλάβει ὁ παγκόσμιος πόλεμος; Τὸ ἕνα γεγονὸς τρέχει νὰ προλάβει τὸ ἄλλο. Ἀλλὰ μᾶλλον θὰ μᾶς προλάβει ὁ πόλεμος.

-Πρὶν πέσει τὸ Ὄρος θὰ φύγει ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Πορταΐτισσας καί…