Πέρασε τὸ χθές, πέρασε καὶ ἡ σημερινὴ ἡμέρα, πέρασε κι
αὐτὴ ἡ ἑβδομάδα κι αὐτὸς ὁ μήνας, κι αὐτὸς ὁ χρόνος. Πόσο εὔκολα περνᾶ τὸ χθὲς κι ἔρχεται τ'
αὔριο! Πότε πέρασαν τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας! Ἄλλαξαν πολλὰ πράγματα στὸ πέρασμα
τοῦ χρόνου. Χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε φθάνουμε στὸ τέλος τῆς ζωῆς μας.
Ὁ ἄπ. Ἰάκωβος γράφει: «ποὶα γὰρ ἡ ζωὴ ὑμῶν; ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη» (Ἰακ. 4. 14). Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου φεύγει τόσο γρήγορα, ὅπως ὁ ἀτμός.
Βαρδάκας Κωνσταντίνος,
Πηγή: Μαρτυρίες Προσκυνητών,Γέροντας Παΐσιος Ο Αγιορείτης
1924-1994, Β’ ΤΟΜΟΣ Θεσσαλονίκη 2013. Εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία.
Το 1995, στην ονομαστική μου γιορτή, ένας άδελφικός μου φίλος μου χάρισε κάποιο από τα πρώτα βιβλία που κυκλοφόρησαν για το Γέροντα Παΐσιο. Ήδη από τα προηγούμενα χρόνια, πολλοί γνωστοί μου μου ανέφεραν θαυμαστά περιστατικά και γεγονότα που έζησαν από την προσωπική επαφή τους με το Γέροντα. Έτσι, θεώρησα το δώρο αυτό ιδιαίτερη ευλογία και άρχισα να το διαβάζω αμέσως μόλις το πήρα στα χέρια μου, συντομεύοντας μάλιστα, για το λόγο αυτό, τα ευχετήρια τηλεφωνήματα που στο μεταξύ δεχόμουν.
Ήταν 2 Ιουνίου 1979 απόγευμα. Ο Γέροντας είχε μόλις μεταφέρει τα πράγματά του στο κελλί
της Παναγούδας χωρίς να προλάβει να τα τακτοποιήσει. Ετοιμαζόταν
για τον εσπερινό και ρώτησε τον μοναχό που τον βοηθούσε ποιος άγιος εόρταζε την
επόμενη ,αλλά εκείνος δεν θυμόταν. Του είπε ότι αύριο που θα έρθει θα του πει
και έφυγε βιαστικός, γιατί σουρούπωνε.
Την συνέχεια την διηγήθηκε ο γέροντας ως εξής: «Είχα τα Μηναία σε κιβώτια . Έψαχνα να βρω τα γυαλιά μου για να δω τον άγιο της ημέρας και δεν τα έβρισκα. Για να μην χάνω χρόνο, έκανα τον εσπερινό με το κομποσκοίνι λέγοντας: «Άγιοι της ημέρας, πρεσβεύσατε υπέρ ημών».