Φωτίζει ὁ Θεὸς καὶ τὸν πιὸ ἀγράμματο ἄνθρωπο ν᾿ αποστομώνῃ
τὸν πιὸ αὐθάδη ἐπιστήμονα. Ἐγὼ δὲ θὰ ξεχάσω στὸ χωριό μου ἕναν παπᾶ ἀγράμματο,
ποὺ ἔβαλε στὴ θέσι του ἕναν αὐθάδη φοιτητή.
Ἦρθε ἕνας τελοιόφοιτος φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς στὸ χωριό μου, ἄθεος καὶ ὀπαδὸς τοῦ Δαρβίνου. Ὁ φοιτητὴς ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἦταν πολὺ σπάνιο πρᾶγμα, κομήτης ἦτο.
Στον Εσπερινό της
Σφαγής των Αγίων Νηπίων στην Βηθλεέμ υπό του Ηρώδη όλων των εποχών η
ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑ καταβρέχει με τα δάκρυα της ακόμα και τα ποδαράκια του ΘΕΙΟΥ
ΒΡΕΦΟΥΣ.
Γράφει ο Δρ.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Αδελφοί το Κοντάκιο
της μνήμης της σφαγής των νηπίων υπό του Ηρώδη καταλήγει " οδυρόμενος ότι
το κράτος αυτού καθαιρείται τάχυ" ... έτσι για να ξέρουν οι υβριστές και
οι χλευαστές των Ιερών και των οσίων μας.
Αστήρ Μάγους έπεμψε, προς τον τεχθέντα, και Ηρώδης άδικον, στρατόν απέστειλε κενώς, φονοκτονήσαι οιόμενος, τον εν τη φάτνη ως Νήπιον κείμενον.
Τα χρόνια που ζούμε
μπορεί να λέγονται "έσχατα" και δεν είναι καθόλου "άσχετα"
όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν, αλλά θα πρέπει να τα διανύουμε με χαρά.
Μπορεί να είναι
δύσκολα αλλά θα πρέπει να χαιρόμαστε που μπορούμε να "κατέχουμε" την
ψυχή μας, το πιο σημαντικό μας συστατικό.
Που δεν αποδεχόμαστε να την παραδώσουμε και να γίνουμε Μετάνθρωποι.
Κάποια Χριστούγεννα ο Μητροπολίτης Μόρφου, όταν ήταν φοιτητής, πήγε στη μονή του Οσίου Δαβίδ. Μετά την αγρυπνία των Χριστουγέννων, αφού ξεκουράστηκαν λίγο, αποφάσισαν μαζί με ένα φίλο του να περπατήσουν προς την περιοχή Αγιονέρι, όπου υπήρχαν πολλά πλατάνια και ποταμός που έτρεχε. Καθώς περπατούσαν προς το Αγιονέρι, ακούνε κάποιον να ψάλλει πολύ γλυκά:
