«Χαῖρε τῆς Ζωῆς Θησαυρέ τῆς Ἀδαπάνητε» – Ἐπί τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς Ἐορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Ἐνδόξου Δεσποίνης Ἡμῶν Θεοτόκου.
Ιεροδιάκονος Νικόλαος Πάτσαλος
Όλοι οι απανταχού Ορθόδοξοι Χριστιανοί έρχονται « τάς ἡμέρας αυτάς να εὐρωσι, διά τῆς ἐγκρατείας και τῆς προσευχῆς καί τοῦ ἱεροῦ ᾂσματος, ἀναψυχήν και παραμυθίαν…..»[1] εἰς την καταφυγήν του κόσμου τον « Γλυκασμόν τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων την χαράν»[2]. Και είναι πραγματικά μεγάλη η ευλογία όταν εξυμνείς «την τροφό του κόσμου»[3] μέσα στη βαβούρα των « νεφών» και των θλίψεων. Μονάχα να σκεφτεί κανείς το πόσοι ναοί παλαιοί και νέοι, εξωκκλήσια, και μοναστήρια είναι αφιερωμένα στη «Θεοτόκο Και Μητέρα του Φωτός», καταλαβαίνει ότι πράγματι η Κεχαριτωμένη αποτελεί « Τήν Παγκόσμια Δόξα την ἐξ ἀνθρώπων σπαρείσαν»[4] της εκκλησίας.