«…Στο Ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης ο Πατήρ Παϊσιος έζησε έντονα και την μητρική στοργή της Παναγίας, η Οποία του εμφανίσθηκε σαν καλή Μητέρα, την παραμονή της ημέρας που κοιμήθηκε η κατά σάρκα μητέρα του. Ο Όσιος είχε ήδη συμπληρώσει ένα χρόνο στην έρημο (σ.σ. του Σινά), και κατά την διάρκεια του χρόνου αυτού υπέφερε πολύ, κάθε φορά που ερχόταν στο νου του ο σκληρός λόγος που της είχε πει, όταν την αποχαιρετούσε:
Κάποια επίσημη γιορτή
που οι μοναχοί της Σκήτης κάθισαν να φάγουν όλοι μαζί σε κοινό τραπέζι, ένας
Αδελφός είπε στον τραπεζάρι:
-Εγώ δεν τρώγω ποτέ
μαγειρευμένο φαγητό, μόνο ψωμί κι αλάτι
Εκείνος πάλι φώναξε
δυνατά για ν’ ακούση ο βοηθός του:
-O Αδελφός δεν τρώγει μαγείρευμα. Φέρε του αλάτι.
Ήταν αυτό που λέμε καλό παιδί! Αγνή ψυχή με φιλότιμο και πνεύμα θυσιαστικό! Μέσα σε όλα! Πρώτος σε όλα! Πρόθυμος να βοηθήσει , να συμπαρασταθεί, δίχως να προσμένει αντάλλαγμα, με αγάπη και ενδιαφέρον αληθινό για τους δικούς του ανθρώπους! Ο Γιώργης με την μαλαματένια ψυχή ! Ο καλός μας άνθρωπος που λάτρευε τις ταινίες του ΘΒ και πόσο του έμοιαζε όταν έτρεχε ασταμάτητα να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο … Αδέλφια, τους γέρους γονείς του που τους πρόσεχε σαν μικρά παιδιά, τους φίλους, τους συναδέλφους στο γραφείο ..Όλοι είχαν να το λένε ! Πρώτον τον Γιώργη θα φωνάξουμε στα ζόρικα ! Και εκείνος πάντα ήταν εκεί, πολλές φορές παραμελώντας τον εαυτό του και αγνοώντας όλους εκείνους που κάποτε-κάποτε του φώναζαν:
Γέρων Ιωαννίκιος Ανδρουλάκης: ένας «παλαιοδιαθηκικός»
μοναχός της Κρήτης
Χρησιμοποιούσε ευρηματικά τα λόγια των απλών ανθρώπων που
γνώρισε, για να διδάξει σημαντικά πράγματα για τη ζωή και τη πίστη μας.
Έλεγε αίφνης για τη μητέρα του ότι, το βράδυ όταν κοίμιζε τα παιδιά της, στεκόταν στην εξώπορτα κοιτάζοντας την Εκκλησία απέναντι στο σπίτι της και σταυροκοπιόντας έλεγε
«Το να σιωπάς τέλος, όταν ο "Σταυρός" είναι στους ώμους σου ή όταν σύ είσαι πάνω στον "σταυρό" , αυτό σημαίνει ότι έχεις εισέλθει στη "Βασιλεία τών Ουρανών"» apantaortodoxias
«Τό να σιωπάς γιατί "είσαι νεκρός για τον κόσμο"
σημαίνει ότι προγεύτηκες τη δύναμη της Ανάστασης του Χριστού.»
apantaortodoxias
Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος
Οἱ τα πάντα καλῶς διαταξάμενοι πνευματοκίνητοι ἅγιοι
Πατέρες μας, ὅρισαν, μέσα στόν λειτουργικό της κύκλο, ἡ Ἐκκλησία μας νά
ἑορτάζει τήν 2α Φεβρουαρίου τήν ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ
Χριστοῦ.
Αὐτό συμβαίνει διότι ἡ εὐλογημένη αὐτή ἡμέρα εἶναι ἡ τεσσαρακοστή ἀπό τήν 25η Δεκεμβρίου, πού ἑορτάζεται ἡ κατά σάρκα Γέννηση τοῦ Κυρίου. Καί ὅπως ὁ Ἰησοῦς ἐκπλήρωσε στή ζωή τοῦ ὅλα τα τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔτσι καί τώρα, σαράντα μέρες ἀπό τήν Γέννησή Του, προσφέρθηκε στό Ναό, σύμφωνα μέ τά καθιερωμένα, βάσει τῶν διατάξεων τοῦ Λευιτικοῦ (ΙΒ' κέφ.).
«Σοῦ δέ αὐτῆς τήν
ψυχήν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. 2.35).
Συνάντηση οὐρανοῦ καί γῆς· συνάντηση παρόντος καί μέλλοντος
σήμερα, ἀδελφοί μου, στόν ναό τοῦ Θεοῦ, καί ἐμεῖς θεαταί καί ἀκροαταί τῶν θείων
μυστηρίων.
Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο ὁ Πατήρ προσέφερε γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, προσφέρεται ἀπό τήν κατά σάρκα μητέρα του στόν ναό τοῦ Θεοῦ.
Όπως είναι αδύνατον να
αναμείξει κανείς στο νερό τη φωτιά, έτσι είναι και αδύνατον να συνυπάρξουν η
τρυφή και η κατάνυξη.
Διότι η μεν κατάνυξη
είναι μητέρα των δακρύων και της νήψεως, ενώ η τρυφή είναι η μητέρα του γέλιου
και της απερίσκεπτης διαγωγής. Και με την κατάνυξη η ψυχή αναπτερώνεται, ενώ με
την τρυφή, γίνεται βαρύτερη και από τον μόλυβδο. (Ιερός Χρυσόστομος)
epanosifi
“Η ευχή μέσα στον κόσμο”
Ο πλέον συνηθισμένος τρόπος είναι να λέμε την Ευχή είτε
προφορικά, είτε ψιθυριστά, είτε από μέσα μας με τον ενδιάθετο λόγο, παντού και
πάντοτε.
Έτσι, στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο λέμε: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Όταν τρώμε, όταν περπατάμε και, ειδικότερα, όταν βρισκόμαστε μέσα στο ναό: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.
Ωδή θ’. Εν ή ψάλλονται τα επόμενα Μεγαλυνάρια. (Ήχος γ΄.)
Ακατάληπτον εστί, το τελούμενον εν σοί, και αγγέλοις και βροτοίς, Μητροπάρθενε αγνή. (Είναι αδύνατο να καταλάβουν και οι άγγελοι και οι άνθρωποι αυτό που συμβαίνει και τελείται μέσα Σου, Θεοτόκε, Μητροπάρθενε και αγνή.)
Πάντα επευλόγει τους πιστώς σπεύδοντας μορφήν προσκυνήσαι, Μήτερ
Θεού, την σεπτήν, πέλουσαν ιάσεων, Βηθλεεμίτισσα, ποταμόν πολυχεύμονα και σκέπε
απαύστως τους λαμπρώς δοξάζοντας Υιόν σου πάνσεπτον, τον μη χωρισθέντα πατρώων
κόλπων και λαβόντα αφράστως εκ των σων αιμάτων σάρκα βρότειον.