Κάποια φορά, αργά τη νύχτα επισκέφθηκε ο Ιερομόναχος παπα-Φώτης ένα από τα σπίτια της πόλης μας στο οποίο βρήκε κατάλυμα.
Πριν κοιμηθεί, έδωσε την εξής εντολή στον οικοδεσπότη:
Αύριο χαράματα, εσύ κι εγώ έχουμε μια δουλειά.
Ξύπνησαν, έφυγαν από τη Μυτιλήνη, πήγαν στο Ησυχαστήριό του. Πήρε γρήγορα- γρήγορα ιερά σκεύη και την ιερατική του στολή και κατευθύνθηκαν στο γραφικό ξωκλήσι της Παναγίας της Γαλατούσας στο κάστρο της πόλης μας.
ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ
ΑΘΩΝΑ
Μιὰ καλοκαιρινὴ μέρα τοῦ Γενάρη, ἐπῆρα τὸ μονοπάτι ἀπ’ τὴν
Μονὴ Διονυσίου, πρὸς τὴν γειτονικὴ Γρηγορίου, γιὰ μία σύντομη ἐπίσκεψη.
Ὅσοι ἔχουν περπατήσει τὸ Ὄρος, ἔχουν γευθεῖ βέβαια τὴν μοναδικὴ ψυχικὴ εὐχαρίστηση ποὺ προσφέρει ἡ πορεία ἀπὸ τὸ ἕνα προσκύνημα στὸ ἄλλο. Ἡ διαδρομὴ ποὺ ἀκολουθοῦσα, ἀφοῦ διασχίζει δυό-τρεῖς πλαγιὲς πάνω ἀπ’ τὴ θάλασσα, συναντᾶ σὲ μία ρεματιὰ πρὶν τὴν περιοχὴ τῆς Γρηγορίου, ἕνα μικρὸ ποταμάκι ποὺ κατεβαίνει ἀπ’ τὸ κελὶ τοῦ Ἁγ. Ὀνουφρίου, ἀλλοῦ μὲ ὁρμὴ καταρράκτη καὶ ἀλλοῦ μὲ ἤρεμα νερά, ὅπως ἐδῶ κάτω ἀπ’ τὸ γεφυράκι τοῦ μονοπατιοῦ.
Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο πατήρ
Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο ναό για τη Θεία Λειτουργία περιέγραψε μέσα
στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος
«πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει τη νύκτα που πέρασε – «ο Θεός οίδεν» - εμπρός
στην Ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό του στο Προκόπι :
«-Νομίζουν πώς κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι χριστιανοί. Τους πάντας βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από τη λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. εγώ τους βλέπω και τους ακούω τί λένε. Και πάλι εισέρχομαι στη λάρνακά μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω : πολλή η αμαρτία στον κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.
«Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι». «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει…». Ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανένα να τον πιστεύει, αλλά σέβεται απόλυτα την ελευθερία που μας έδωσε όταν μας δημιούργησε. Ο κάθε άνθρωπος γεννήθηκε σαν ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα και αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα δημιουργήματα. Η ελευθερία είναι το ιδιαίτερο χάρισμα που δίνει ο Θεός στα λογικά πλάσματά του. Μας θέλει ελεύθερους, έστω και αν τον εγκαταλείψουμε και στραφούμε αλλού.
«Μέχρι συντελείας του
αιώνος, παιδί μου, δεν θα εκλείψουν οι προφήτες Κυρίου του Θεού, καθώς ποτέ δεν
θα λείψουν και οι εργάτες του σατανά.
Στις έσχατες όμως ημέρες,
όσοι θα δουλέψουν αληθινά στο Χριστό, θα κρύψουν έξυπνα τους εαυτούς τους από
τους ανθρώπους.
Και αν δεν κάνουν σημεία και τέρατα όπως σήμερα, θα βαδίζουν πάντα στο δύσκολο δρόμο με κάθε ταπείνωση.
Εγώ έχω πεθάνει στο
σταυρό μαζί με το Χριστό. Και δε ζω πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός
Δια του βαπτίσματος έχω σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό. Τώρα πλέον αυτός ο άνθρωπος, με τις συνήθειες και τις επιθυμίες του, που ήταν πριν το βάπτισμα, πριν αποφασίσω να γίνω χριστιανός και να ακολουθώ τον Χριστό, δεν υπάρχει πια, έχει πεθάνει. Τώρα πλέον ζει μέσα μου ο Χριστός, σημειώνει ο Απόστολος Παύλος σε επιστολή του προς τους Γαλάτες.
Αποφεύγοντας λοιπόν να παρασταθούμε και παρακολουθήσουμε είτε γενικά, είτε με λεπτομέρειες την παραμονή του στη χερσόνησο του Άθω, την καταγεμάτη διδαχή, συγκίνηση και δέος, θα βρεθούμε κοντά σε μία επίσκεψη που έκανε μιά από κείνες τις ημέρες στα Καυσοκαλύβια, στη δροσερή Κερασιά κι από εκεί στα Κατουνάκια, στο Ησυχαστήριο των ζωγράφων Δανιηλαίων, στην ακροτοπιά, που, όπως λένε, ψέλνουν αγγελικά. Ήταν μία ταλαιπωρία, για να φθάσει ώσαμε εκεί. Αλλά υπερνικήθηκε από τον έρωτα που ένοιωθε για βυζαντινές μελωδίες, για κατανυκτικούς ύμνους στην Υπεραγία Θεοτόκο. Στα Κατουνάκια οι περίφημοι ζωγράφοι Δανιηλαίοι από αδελφό σε αδελφό φύλαγαν το θησαυρό του αρχαίου μέλους, ισοκρατούσαν και έμελπαν την υμνολογία χρωματίζοντας το λόγο σαν άγγελοι. Κάτι το ασύλληπτο, το “ραντίζον την ψυχήν θεϊκήν δρόσον και αγαλλίασιν”. Στο Ησυχαστήριό τους, περίφημο για την Αβραμιαία φιλοξενία του, εμόναζαν και τότε κάπου δώδεκα αδελφοί, οι οποίοι ζούσαν μεταξύ τους με άκρα υπακοή, απλότητα και αγάπη. Εκτελούσαν τις ιερές ακολουθίες με τέτοια κατάνυξη, που ο επισκέπτης λησμονούσε τα πάντα, αιθεροπιανόταν, ξέφευγε από τη χοϊκή ουσία και επιθυμούσε να μη σαλέψει ποτέ από κεί.
Δεν ξέρω αν γνωρίζετε,
ο μοναχός που έχει τη διακονία του τραπεζάρη θα φύγει μέσα από τη Θεία
Λειτουργία πιο νωρίς, για να πάει να ετοιμάσει τραπέζι για τους Πατέρες.
Και αυτός που ζυμώνει
θα φύγει να φουρνίσει το ψωμί...
Φεύγουνε μέσα από τη Θεία Λειτουργία, αφού πρώτα πάρουν ευλογία από τον γέροντα, για να κάνουν τη διακονία αυτή.
Συμπληρώθηκε με τη χάρη του Θεού,
ένας ολόκληρος χρόνος από την ευλογημένη ώρα, που εμφανίσθηκε το θαυμαστό
σημείο της δακρυρροής στο Σεπτό Εικόνισμα της Παναγίας της Παρηγορητρίας στον
Ιερό Ναό μας, το οποίο συνεχίζεται έως και σήμερα.
Όσοι το έχουμε ζήσει από κοντά, επιστρέφουμε κάθε φορά με εγκάρδιες σκέψεις και πνευματικά σκιρτήματα, για τη Χάρη που λάβαμε, νοιώθωντας δίπλα μας το Πάνσεπτο πρόσωπό Της, από το οποίο προήλθε η σωτηρία μας, ο Ιησούς Χριστός.
Ο ερωτηθείς απάντησε
ότι:
- “Όταν αισθάνεται
στην ψυχή του ότι μίσησε εντελώς τις
αμαρτίες από τα βάθη της καρδιάς του και όταν κατεύθυνε τη ζωή του προς την
αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή προς το καλό.”
Επιστολές Povdiznicka
apantaortodoxias
Διδάξτε τα παιδιά σας
στην πίστη του Χριστού, γιατί η τύχη των παιδιών σας θα εξαρτηθεί από την
πίστη, πώς θα σεβαστούν την πίστη, έτσι θα τους δώσει ο Θεός ευτυχία.
Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το πεπρωμένο είναι στα χέρια μας και αλλάζει κάθε μέρα.
