Η δική μου γενιά, μεγάλωσε μαζί με τα τραγούδια και τη μουσική του. Στα πέτρινα χρόνια της χούντας και στα κατοπινά της μεγάλης Αλλαγής παλέψαμε στους δρόμους και στα κρατητήρια με τα τραγούδια του Μίκη. Ονειρευτήκαμε μια άλλη Ελλάδα, ερωτευτήκαμε, κλάψαμε.
Μεγαλώσαμε όλοι και μαζί ο δικός μου Μίκης. Μα σήμερα ο Θεοδωράκης κάθε φορά που μιλάει ακουμπάει τη καρδιά όλων των Ελλήνων. Από τα παιδιά μέχρι τους ηλικιωμένους των 70 και 80 ετών. Όπως έγινε στη χθεσινή ομιλία του σε μια μεγάλη εκδήλωση δεκάδων επιστημόνων που είχε το γενικό τίτλο: "Η Ελλάδα μάς χρειάζεται όλους". Και είπε ο μέγιστος Μίκης για την υπογραφή του Μνημονίου από την Κυβέρνηση: «Πως τολμάτε να μας πάτε 80 χρόνια πίσω;» (στην εποχή της δικτατορίας του Μεταξά!). Και πρότεινε ο πάντα αιρετικός Μίκης: «Να στηθεί στην πλατεία Συντάγματος μια μαρμάρινη πυραμίδα με τα ονόματα όλων αυτών που ψήφισαν το Μνημόνιο και να ονομαστεί "Στήλη της Ντροπής"». Και μετά μπήκε σε θέματα που τον τελευταίο καιρό παλεύω με τις εκπομπές μου στο Alter. Έθεσε μάλιστα, μια σειρά από ερωτήματα: Τι συμβαίνει με το Αιγαίο; Είναι αλήθεια ή ψέματα ότι το ΝΑΤΟ μας επέβαλε να το μοιραστούμε, μισό- μισό με την Τουρκία; Γιατί όταν η Κύπρος δημιούργησε το 2002 τη δική της Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και κάλεσε την Ελλάδα να κάνει το ίδιο, ώστε να ενωθούν οι δύο ΑΟΖ, εμείς αρνηθήκαμε; Μέσα σε αυτή την κοινή ΑΟΖ, Ελλάδας και Κύπρου θα έμπαινε φυσικά και το Καστελόριζο.
Μήπως για το λόγο αυτό η Ελλάδα φοβήθηκε την Τουρκία και έκανε πίσω;
