ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ
Ο Τούρκος της Σαπουνόπερας και ο Τούρκος στα Κυπριακά κατεχόμενα: Ποιος είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος αυτού του γένους;". Με τον τίτλο αυτό κυκλοφορεί ήδη στο Διαδίκτυο το κείμενο του ακαδημαϊκού Βασιλείου Μαρκεζίνη, με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογαν για το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά. Δηλώσεις που μπορεί να εξέπληξαν κάποιους, αλλά είχαν προβλεφτεί εδώ και καιρό...
"Η επίθεση του κ. Ερντογάν είχε δύο στόχους: την Κύπρο και έμμεσα βέβαια την Ελλάδα, για την οποία σύντομα θα μας κοινοποιήσει τους όρους που "διαπραγματεύθηκε" με την Ελληνική Κυβέρνηση. Ο δεύτερος στόχος είναι η Ευρώπη, στην οποία θέλει να προσχωρήσει για να καλύψει όσο μπορεί τον "ανατολισμό" του". Και τις δύο κινήσεις είχε προβλέψει και καταδικάσει ο ακαδημαϊκός κ. Μαρκεζίνης στο βιβλίο του "Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα".
"Δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!... Στον βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στον νότο εκείνοι. Υπάρχει μία Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο", [...η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Αγκυρα είναι μία] "ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών κρατών".
"Θα είμαι πρωθυπουργός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για μένα δεν υπάρχει πλέον θέμα Μόρφου. Δεν προσεγγίζω το θέμα όπως το Σχέδιο Ανάν. Η Μόρφου ανήκει στη Βόρεια Κύπρο. Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή κίνηση και στο Ριζοκάρπασο". Αυτά δήλωνε ο Ταγίπ Ερντογαν. Κύρια... συνέπεια της πολιτικής που προτείνω είναι ο παραμερισμός -για το εγγύς μέλλον, τουλάχιστον- κάθε ιδέας πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Για πολλούς, η συγκεκριμένη άποψη μπορεί να μοιάζει ανορθόδοξη, πολύ δε περισσότερο (θα ισχυρίζονταν μερικοί) καθώς αντιβαίνει στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας αποτελεί την αποδεκτή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων επί μία περίοδο ένδεκα περίπου χρόνων. Το πραγματικό, λοιπόν, ερώτημα που πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί δεν είναι πλέον πόσοι ή ποιοι υπεστήριξαν αυτήν την πολιτική κάποτε ή τι ακριβώς απέδωσε στο παρελθόν, αλλά
(α) το κατά πόσον αυτή η πολιτική συνεχίζει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων της σήμερα, καθώς και
(β) το κατά πόσον η Τουρκία έχει ανταποδώσει καθ' οιονδήποτε δίκαιο τρόπο τις δικές μας προσπάθειες να ακολουθήσουμε μια εποικοδομητική πολιτική απέναντί της.
Σε αυτόν το προβληματισμό η απάντηση πρέπει να είναι κυνικά τίμια. Ο Παναγιώτης Κονδύλης σε ένα κείμενο που αξίζει να περιγραφεί ως κλασικό και για τη λογική του και για το απέριττο ύφος του, αλλά και γιατί (δυστυχώς) δικαιώθηκε εν πολλοίς με το πέρασμα του χρόνου, έγραψε στο Επίμετρο της Θεωρίας του Πολέμου: "...το σημερινό δίλημμα [που αντιμετωπίζει η Ελλάδα] είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη [με τη σημερινή Τουρκία] σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή". Είμαι, συνεπώς, της άποψης ότι, σε έναν κόσμο που έχει μεταβληθεί άρδην κατά την τελευταία περίπου δεκαπενταετία και για να αποφευχθεί το ανωτέρω φρικτό δίλημμα, η κατ' ουσίαν τυφλή ελληνική υποστήριξη της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν είναι πλέον ούτε ορθή ούτε και λογική ούτε προς το συμφέρον μας. Εάν ποτέ η χώρα αυτή εντασσόταν στην Ε.Ε. ως πλήρες μέλος, η παρουσία της θα προκαλούσε μια σειρά από νέα και ανεπιθύμητα προβλήματα, τα οποία η Ευρώπη καθόλου δεν χρειάζεται. Με δυο λόγια: η ιδέα μιας ασταμάτητης Τουρκίας αρχίζει να φαίνεται λιγότερο πειστική.Από εμάς, λοιπόν, εξαρτάται να βγούμε από το σύμπλεγμα κατωτερότητος και υποταγής στην Αμερική και να αρχίσουμε να καθιερώνουμε τη δική μας γεωπολιτική προσωπικότητα. Και η οικονομική κρίση μας, καίτοι αναμφίβολα δεν μας βοηθά, δεν είναι αυτό που μας φρενάρει. Το υποστηρίζω αυτό με έμφαση γιατί η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα, τόσο ποσοτικά όσο όμως και ποιοτικά, έχει αυξηθεί από τότε που η χώρα μου έτεινε κλάδο ελαίας προς την Τουρκία, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Συγκεκριμένα, η τουρκική συμπεριφορά, ιδίως το καλοκαίρι του 2009, απεδείχθη άκρως θρασεία, σίγουρα γιατί ενθαρρύνθηκε από την παθητικότητα που διέκρινε την ελληνική κυβέρνηση εκείνης της περιόδου που, την εποχή εκείνη, έφθασε να κάνει ακόμη και αλλαγές στην ανώτερη ηγεσία στο στράτευμα για να μετριάσει τη γνώμη που επικρατούσε σε μερικούς κύκλους ότι εμείς κρατούσαμε επιθετική στάση! Ερωτώ, λοιπόν, αν η όποια εισήγηση έγινε τότε εμπεριείχε την εκτίμηση, η οποία τυγχάνει να είναι και η δική μου, ότι το πρόβλημα της Κύπρου έχει μεταλλαχθεί σοβαρά από την εποχή που ο κ. Νταβούτογλου παρουσίασε τη δική του, νέα, αξιολόγηση της γεωπολιτικής σημασίας της νήσου. Πράγματι, τόσο από το βιβλίο του κ. Νταβούτογλου όσο και από την εμπειρία σημαινόντων Κυπρίων που έχουν μετάσχει στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει κάθε ανεξάρτητος μελετητής είναι ότι ο πλήρης έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου αποτελεί πλέον τον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας.
...Εν όψει των ανωτέρω, έχω άδικο να επιμένω ότι η παρούσα μανία να παραδώσουμε, υπό την αφόρητη πίεση των Αμερικανών, Αγγλων, του κ. Μπαν Κι Μουν και των εν Ελλάδι "ακαδημαϊκών βοηθών" τους -γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται-, την Κύπρο στους Τούρκους υπό κάποια μορφή σχεδίου τύπου Ανάν, θα αποβεί ατυχής, αν όχι προδοτική, λύση για όλους, πλην των Τούρκων; Και υπενθυμίζω τι διδάσκει η ιστορία. Τέτοιου είδους "λύσεις" κηλιδώνουν τη φήμη αυτών που τις λαμβάνουν για πάντα. Ετσι, ούτε ο "μέγας" Καραμανλής, ο επονομαζόμενος "Εθνάρχης", μπόρεσε να αποφύγει αυτό το στίγμα εξαιτίας της περιβόητης Συνθήκης της Ζυρίχης, την οποία υπέγραψε υπό την πίεση των... Αγγλων, και στη Βουλή, μάλιστα, περιέγραψε ως την "ευτυχέστερη στιγμή της ζωής του"!
Ποιος Ελληνας ή Κύπριος πολιτικός επιθυμεί τέτοιον τίτλο; Η βασική μου ανησυχία για τη σημερινή πολιτική μας ως προς το μέλλον της Τουρκίας στην Ευρώπη αφορά το γεγονός ότι η επιθυμία της Τουρκίας να γίνει πλήρες μέλος της Ε.Ε. δεν συνάδει με το συμφέρον της Ευρώπης να προβεί κατ' αρχάς σε μια εις βάθος ανάπτυξη της Ενωσης, προκειμένου να αναχαιτίσει, προσωρινά τουλάχιστον, και να εξορθολογίσει τη βεβιασμένη και ανεξέταστη διεύρυνσή της.
http://radar-gr.blogspot.com
