«Μια κατηγορία μόνοι τους» φαίνεται πως είναι οι φίλοι και σύμμαχοι Τούρκοι αφού το καινούργιο τους… επίτευγμα σχετίζεται με την ταινία που χρυσοπλήρωσαν, με σκοπό να πείσουν την ανθρωπότητα ότι πρέπει όλοι να προσκυνήσουν αναγνωρίζοντας το τουρκικό μεγαλείο και την… ένδοξη Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Μια ταινία με τίτλο «Άλωση 1453» αλλά στους διεθνείς κινηματογράφους θα εμφανιστεί ως «Fetih 1453» (κοίτα κάποιες συμπτώσεις ρε παιδί μου, εννοούμε τι σημαίνει η λέξη «φετίχ» στα ελληνικά…) που κόστισε περισσότερα από 17 εκατ. δολάρια για τα τρία περίπου χρόνια που διήρκεσε το γύρισμα (ρεκόρ για τον τουρκικό κινηματογράφο), το οποίο συγκέντρωσε ότι πιο… όμορφο διαθέτει σε κατοίκους η χώρα του Ερντογάν ώστε η προπαγάνδα να είναι ακόμα πιο πειστική. Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή του σουλτάνου έως τη στιγμή της εισβολής στις 29 Μαΐου του 1453 και την ιστορία αγάπης του Ουλούμπατλι Χασάν-Ιμπραήμ Τσελικιόλ, του Οθωμανού στρατιώτη που ανέβηκε πρώτος στα τείχη της Πόλης, με την Ερά, την κόρη του Ουρβανού την οποία ερωτεύεται και ο Ιουστιανιάνης, αρχηγός των Γενουατών υπερασπιστών της Πόλης. Οι Τούρκοι κατακτητές παρουσιάζονται στην ταινία ως οι κυρίαρχοι του κόσμου, ωστόσο, ο Φαρούκ Ακσόι, παραλείπει να μας δείξει σημαντικές πτυχές της ιστορίας όπως τις λεηλασίες και τις μαζικές σφαγές Ελλήνων. Πληροφορίες αναφέρουν μάλιστα ότι οι Έλληνες στρατιώτες εμφανίζονται να σκύβουν το κεφάλι στην τουρκική… υπερδύναμη! Σημειώνεται, ότι μόνο το τρέιλερ της ταινίας, το οποίο σύμφωνα με την «Χουριέτ», το παρακολούθησαν μέσα σε μια μέρα 1.670.000 άτομα», κόστισε 600 χιλιάδες δολάρια και γυρίστηκε σε 1,5 μήνα! Όσο κι αν προσπαθήσαμε δεν μπορούσε να μας βγει από το μυαλό η ελληνική ταινία «Καλώς ήλθε το δολάριο» με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, του οποίου ο… κινηματογραφικός αδελφός το μόνο που ήθελε ήταν… μεγαλεία, να τον φωνάζουν νομάρχη, πρόεδρο και όλα τα συναφή. Ρε μπας και η λύση να βρίσκεται να πάμε εμείς ως Ελλάδα στον ΟΗΕ και να παρακαλέσουμε γονυπετείς να τους δοθεί μια τιμητική θέση, σε θεωρείο, στη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού, ονομάζοντας τους δικαιούχους κάτι σαν «αιώνιο οθωμανικό φως μας δείχνει τον δρόμο» (μια πρώτη σκέψη είναι, είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις), μπας και ξεμπερδέψουμε διότι και η γραφικότητα ορισμένων δεν μπορεί παρά να έχει όρια… Δεν φταίνε όμως αυτοί! Οι Αρμένιοι και οι Πόντιοι – και όχι μόνο – φταίνε που δεν μαζεύονται να φτιάξουν μια ωραία… χορταστική (σε όρους αίματος) ταινία στην οποία θα αποτυπώνονται τα ανδραγαθήματα της φυλής… Άλλωστε, πολύ δύσκολο θα είναι μνα βρεις άλλη χώρα να έχει χύσει τόσο πολύ αίμα στην ιστορία της. Το πρόβλημα δεν είναι βέβαια το να ασχολούμαστε συνεχώς με την Ιστορία προσπαθώντας να πείσουμε την υφήλιο για την υπεροχή μας, αλλά το θέμα είναι ότι με την τακτική τους οι Τούρκοι δεν αφήνουν την κοινωνία τους να προβεί στην απαραίτητη ενδοσκόπηση και αυτοκριτική, μπας και χαλαρώσουν οι απέναντι και μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι επιτέλους, διότι η ενασχόληση μαζί τους όσο να είναι, έχει καταντήσει απίστευτα μονότονη και βαρετή. Τα συλλογικά συμπλέγματα και οι κρίσεις μεγαλείου που έχουν πάθει τα τελευταία χρόνια (έχουμε εξηγήσει αλλού ότι πρόκειται για μηχανισμό άμυνας) δηλητηριάζουν τις σχέσεις ανάμεσα στους λαούς και υπονομεύουν την ειρήνη και την ασφάλεια.
