Γράφει ο Γιάννης Θειακός
Αυτή η δήλωση ενός ανθρώπου στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA ομολογώ ότι από χθες με έχει συγκλονίσει! Είναι τα λόγια ενός ανθρώπου που η οικονομική κρίση, η ανεργία, οι λάθος χειρισμοί ενδεχομένως, τον οδήγησαν στο δρόμο… Τον έκαναν άστεγο! Για την ακρίβεια νέο-άστεγο. Είναι από τους πολλούς που πλέον υπάρχουν γύρω μας, στις πόλεις μας… Μιλάμε για τη νέα μάστιγα της εποχής μας. Και μιλάμε για έναν πολίτη που πριν από λίγους μήνες ζούσε φυσιολογικά, με τις όποιες δυσκολίες βέβαια, είχε το σπίτι του, τη.......δουλειά του (εργαζόταν σε ραδιοφωνικό σταθμό) τις παρέες του, τα ρούχα του…Κι επειδή έβλεπε ότι τα πράγματα δυσκόλευαν, το τούνελ δεν είχε φως για τον ίδιο, και δουλειά δεν έβρισκε στα 60 του χρόνια, αποφάσισε να ξεκινήσει τις πρόβες! Όπως ο ίδιος ομολόγησε, βγήκε δειλά δειλά στον δρόμο, προτού εγκαταλείψει το σπίτι του, αφού δεν μπορούσε να το συντηρήσει. Κοιμήθηκε με δική του επιλογή σε παγκάκι, έτσι για να δει αν το αντέχει…
Γνώριζε ότι σύντομα η ιστορία θα τον οδηγήσει σε αδιέξοδο και ήθελε να είναι έτοιμος. Δυστυχώς οι πρόβες οδήγησαν στην εφιαλτική πρεμιέρα όταν έμεινε χωρίς σπίτι. Άρχισε να κοιμάται στον δρόμο, δεν είχε άλλη επιλογή. Χαμένος και ξεχασμένος. Σκιά του παλιού εαυτού του. Χωρίς όνομα, χωρίς αύριο. Μέχρι που βρέθηκε τελικά, σε ένα ίδρυμα που προσφέρει θαλπωρή σε πολλούς άστεγους συμπολίτες μας…Πείτε μου, πόσοι από εσάς δεν βλέπετε καθημερινά ανθρώπους κάθε ηλικίας, γυναίκες, παιδιά, να ζητιανεύουν στα φανάρια, στις λαϊκές, στα σούπερ μάρκετ για ένα κομμάτι ψωμί. Ή μήπως δεν βλέπετε συμπολίτες μας συχνά, να ψάχνουν σε κάδους σκουπιδιών για να φάνε ή για να βρουν κάτι πολύτιμο που εμείς το θεωρούσαμε άχρηστο και το πετάξαμε!
Αυτές είναι οι εικόνες της «νέας» Ελλάδας. Της Ελλάδας του ενός εκατομυρίου ανέργων, των εκατοντάδων χιλιάδων λουκέτων στην αγορά, των πολλών χιλιάδων «ενοικιάζεται» σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που, μέχρι χθες, ήταν ζωντανές. Φοβάμαι ότι όλα αυτά θα πυκνώνουν γύρω μας κι εμείς θα κοιτάμε αμέτοχοι. Και, ξαναλέω, οι μισοί από αυτούς που κοιμούνται στο μετρό, στις στάσεις, στις πλατείες, στα εγκαταλειμμένα κτίρια, πριν από μερικές εβδομάδες, μήνες ή λίγα χρόνια ζούσαν φυσιολογικά, όπως όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Το κακό δεν αργεί να γίνει. Άλλωστε, η επιτυχία από την αποτυχία χωρίζεται από μια λεπτή κλωστή. Ας κοιτάξουμε με μεγαλύτερη θαλπωρή και κατανόηση όλους εκείνους που μας απλώνουν το χέρι για λίγα λεπτά, αυτούς που κυκλοφορούν πλαϊ μας την ημέρα, αλλά δεν θα επιστρέψουν σε σπίτι την νύχτα. Ας βοηθήσουμε, όπως και όσο μπορούμε, τον συνάνθρωπο μας. Γιατί αν περιμένουμε από τους αρμόδιους να σώσουν τη χώρα, φοβάμαι ότι δεν θα αργήσει η ώρα και για τη δική μας πρόβα…
