.jpg)
Ρώτησα έναν έγκυρο Ελληνα τραπεζίτη και έναν οικονομολόγο καθηγητή Πανεπιστημίου με εξαιρετική γνώση των ευρωπαϊκών θεμάτων: Τι θέλουν ακριβώς οι Γερμανοί. Τι επιδιώκουν; Γιατί αυτά που κάνουν είναι αφενός αντιφατικά και αφετέρου εξωπραγματικά. Οι άνθρωποι «σήκωσαν τα χέρια ψηλά»! Μου επεσήμαναν, μάλιστα, πόσο παράδοξο είναι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, ο κ. Σόιμπλε, να κάνει… τρεις δηλώσεις την ημέρα για την Ελλάδα, «μια στο καρφί και μια στο πέταλο…», δημιουργώντας και επιτείνοντας τη σύγχυση και την καχυποψία για την Ελλάδα, λες και έχει αναλάβει «κατ’ αποκοπήν» την εκτέλεση ενός «σχεδίου αποσταθεροποίησης»… Προφανώς συνιστούν «πιέσεις». Αλλά είναι επίσης σαφές ότι υπερβαίνουν τα θεμιτά ευρωπαϊκά όρια. Πέραν αυτού όμως, είναι σαφές ότι έχουν και οι ίδιοι εμπλακεί στο αδιέξοδο των άστοχων πολιτικών τους για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσω της τρόικας επέβαλαν ένα μη ισορροπημένο σχέδιο ακραίας «εσωτερικής υποτίμησης» και θεσμικής αποδιάρθρωσης στον εργασιακό, ασφαλιστικό και προνοιακό χώρο, χωρίς να εντάσσουν στον σχεδιασμό τους δύο κρίσιμες παραμέτρους, που η μία συνδέεται στενά με την άλλη. Τα «όρια αντοχής» της κοινωνίας και τα «όρια αντοχής» ενός κακού, δεν έχω καμία αντίρρηση, πολιτικού συστήματος, που εκ των πραγμάτων όμως καλείται να «κάνει τη δουλειά»… Τώρα, όμως, αντιλαμβανόμενοι το πρόβλημα, θέτουν ως… προϋπόθεση για να ολοκληρωθεί η συμφωνία και να δώσουν τα 130 δισ. για να επόμενα τρία χρόνια, τη… σταθερότητα του πολιτικού συστήματος και τη… θετική ανταπόκριση της κοινωνίας στο νέο πρόγραμμα, κάτι που περιφρόνησαν μέχρι τώρα προκλητικά. Το ακόμα όμως μεγαλύτερο κακό είναι ότι το θέμα της «αντοχής» του πολιτικού συστήματος το θέτουν με απαράδεκτους όρους ελέγχου της πολιτικής ζωής της χώρας! Από το εάν λ.χ. πρέπει να γίνουν… εκλογές, το… πότε θα πρέπει να γίνουν, τι τύπου κυβέρνηση πρέπει να συγκροτηθεί (λ.χ. ιταλικό μοντέλο) και πώς θα… διασφαλιστεί εκ των προτέρων το… εκλογικό αποτέλεσμα και τι εγγυήσεις περί αυτού θα δοθούν! Υποτιμητική και απαράδεκτη προσέγγιση για μια χώρα που χρωστάει μεν, αλλά είναι από την άλλη ισότιμος εταίρος και ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα. Είναι θεμιτό, αφού μας δανείζουν, να εξετάσουν αν μπορούν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω, όχι όμως μέσω «πολιτικών υποδείξεων ή δεσμεύσεων» ερήμην του ελληνικού λαού, των κομμάτων και των εκπροσώπων τους. Ολα αυτά εντείνουν τα αδιέξοδα του νέου Μνημονίου. Βέβαια, κάθε άλλο παρά αφελείς είναι… Ισως να το επιδιώκουν και έως έναν βαθμό, για να κρατήσουν οι ίδιοι τη διαχείριση των χρημάτων που μας… δανείζουν και να διευρύνουν τον μηχανισμό επιτήρησης.
