Ο αρχαίος λαός των Ελλήνων αντιμετωπίζει ένα εκφοβιστικό ερώτημα: Να διατηρήσει την εθνική του κυριαρχία ή να παραδοθεί στη Γερμανία;
Του Ron Fraser
«Θα τα ξαναπούμε σε 20 χρόνια», εκστόμισε ο Col. Herman Kriebel της Γερμανικής Επιτροπής Εκεχειρίας όπως απεύθυνε χαιρετισμό στο Συμμαχικό προσωπικό του Βελγίου ακολουθώντας τη σύναψη της Συνθήκης των Βερσαλλιών το 1919. Για του λόγου το αληθές, η αποικία ήταν μέρος του κινήματος των Ναζί που επιδίωξε 20 χρόνια αργότερα να τελειώσει τις ημιτελείς ενέργειες των Γερμανών ιμπεριαλιστών της προσπάθειας για εδραίωση παγκόσμιας κυριαρχίας. Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος συμπεριλαμβάνοντας ένα φρικτώδες ολοκαύτωμα, ήταν το αποτέλεσμα αυτού του επίμονου ονείρου των οραματιστών για παγκόσμια αυτοκρατορία. Η πιο αξιοσημείωτη καταγραφή των εκλεκτών Γερμανών που αναζητούσαν τη συνέχιση των ιμπεριαλιστικών προθέσεων τους που ακολούθησαν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι το γραπτό με τίτλο Καταγραφή Κόκκινης Οικίας στο οποίο συχνά έχουμε αναφερθεί.
Στη γνωστή του διατριβή On War, ο Γερμανός στρατιωτικός θεωρητικός Karl von Clausewitz δήλωσε ότι ‘ακόμη και η τελική απόφαση ολόκληρου πολέμου δε μπορεί πάντα να θεωρηθεί απόλυτη. Η κατεκτημένη πολιτεία συχνά βλέπει μόνο ένα περαστικό δεινό το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί μεταγενέστερα μέσω πολιτικών συνδυασμών’. Μετά τον τρομερό όλεθρο της Γερμανίας στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την εξουσιοδότηση της Κομμουνιστικής Ρωσίας μέσω της κυριαρχίας της στην Ανατολική Ευρώπη, η Γερμανία θα χρειαζόταν περισσότερο από 20 χρόνια για να ανακάμψει, να επανασυνδεθεί, να αποκαταστήσει την αυτοκρατορία της με πολιτικούς συνδυασμούς που περιλαμβάνονται σε διαδοχικές συνθήκες και για τους τωρινούς προνομιούχους να ετοιμαστούν για μία τρίτη προσπάθεια στην παγκόσμια επικράτεια. Το ότι η ευρωπαϊκή κρίση παρουσιάζει μία έγκαιρη ευκαιρία για τους προνομιούχους αυτούς να αρχίσουν να πιέζουν το ασύγκριτο ιμπεριαλιστικό όραμά τους στην Ευρώπη είναι σίγουρα εμφανές σε όλους εκτός από όσους δε μπορούν να δουν. Ο Dr. George Friedman του Statfor, για τις αναλύσεις του οποίου των τρεχόντων περιστατικών τρέφουμε βαθύ σεβασμό, συνόψισε την επιστροφή του προαιώνιου ‘Γερμανικού ερωτήματος’ προσεγμένα σε ένα εξαιρετικό έργο που εκδόθηκε την Τρίτη. Σχολιάζοντας τις αυστηρές απαιτήσεις των Γερμανών προς την Ελλάδα ως αντάλλαγμα για τη διάσωση της οικονομίας της (παρά την αποτυχία της Γερμανίας να καταβάλει τις αποζημιώσεις για την κατοχή των Βαλκανικών εθνών κατά τη διάρκεια του πολέμου), ο Friedman συνοψίζει τις προοπτικές της Ελλάδας κατ’ αυτό τον τρόπο: ‘Όποιος ελέγχει τις δαπάνες, τους φορολογικούς συντελεστές και τη νομισματική πολιτική της κυβέρνησης μίας χώρας ελέγχει τη χώρα αυτή. Η πρόταση συνεπώς της Γερμανίας θα αναστείλει την Ελληνική κυριαρχία και τη δημοκρατική διαδικασία ως αντίτιμο για την οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα’ (Ιανουάριος 31, προστίθεται έμφαση από την αρχή ως το τέλος). Όσο για τους Έλληνες, τους εφευρέτες της δημοκρατίας, στέκονται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Είτε δεν εξοφλούν τα χρέη τους, διατηρούν την εθνικής τους κυριαρχία και γίνονται παρίες της παγκόσμιας αγοράς – είτε παραδίδουν την κυριαρχία τους στον έλεγχο των κυρίαρχων στην ΕΕ Γερμανών με αντάλλαγμα την προσπάθεια για διάσωση από την κρίση τους εξακολουθώντας να αντιμετωπίζονται ως παρίες της παγκόσμια αγοράς. Μετά βίας μία πραγματική επιλογή στους όρους της αγοράς. Παρόλα αυτά με ένα διορισμένο Γερμανό πρωθυπουργό στο τιμόνι, θα μπορούσε κανείς να περιμένει τα ύστερα αποτελέσματα. Αλλά και πάλι, αναφερόμενοι περεταίρω στον Dr. Friedman, ‘Το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής κρίσης της Ελλάδας προέρχεται από την αντιπάθεια του Ελληνικού κοινού για τη λιτότητα. Αλλά κάτι άλλο επίσης που έρχεται στο προσκήνιο σύμφωνα με την πρόταση της Γερμανίας είναι ότι οι Έλληνες δε θέλουν να χάσουν την εθνική τους κυριαρχία. Στη μακρά ιστορία τους οι Έλληνες έχουν χάσει την κυριαρχία τους από εισβολείς όπως οι Ρωμαίοι, οι Οθωμανοί και πιο πρόσφατα οι Ναζί. Η στυγνή Γερμανική κατοχή ζει ακόμη στις μνήμες των Ελλήνων’
Και αυτό αποδεικνύει την κρίσιμη καμπή.
Αποτελεί λυπηρό γεγονός ότι οι μνήμες των Αγγλοσαξόνων των κτηνωδιών της Γερμανίας κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν εξαλειφθεί σε μεγάλο βαθμό από από την ολοκληρωτική εξάληψη της ιστορίας αυτής εδώ και τρεις γενεές αυξανόμενων πολιτικά ορθών μαστορεμάτων με την εκπαιδευτική ύλη των εθνών τους. Διαφορετικά θα επέπλητταν στις πύλες του Βερολίνου υπέρ της προοπτικής της επικείμενης οικονομικής υποδούλωσης του πιστού συμμάχου τους του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Dr. Friedman έχει καλύτερη μνήμη. Όπως δηλώνει, ‘Δεδομένου ότι οι Γερμανοί αποτελούσαν τον εφιάλτη για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και είναι η Γερμανία η ίδια η οποία πιέζει την ιδεολογία αυτή, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εκρηκτικό…’ Έχουμε το προαίσθημα ότι δε θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ για το αποτέλεσμα αυτό και η εκρηκτική του επίδραση στον κόσμο θα είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή 70 χρόνια πριν. .
