Γράφει ο Πελασγός ο Μιλήσιος
Αρκετές απόψεις κατατέθηκαν γύρω από το πώς “προέγραψαν” την Ελλάδα οι ξένοι Αλάστορες. Πιστεύουν μερικοί, οικονομολόγοι και οικονομολογούντες ότι η Ελλάδα “τράβηξε το δρόμο της”, όπως το νερό ακολουθεί το ανάγλυφο της περιοχής, ως συνέπεια του ασύστολου υπερδανεισμού της. Να το σεβαστούμε. Υπάρχουν και οι θιασώτες της θεωρίας ότι ήταν το άθυρμα της πολιτικής των “Δυτικών” να τη χρεωκοπήσουν. Να υποκλιθούμε στη θεωρία. Γιατί να μην εξευτελίσουν κατ’αυτόν τον τρόπο μια χώρα, που οι πολιτικοί της δεν γνώριζαν τη λέξη ΟΧΙ στο πολιτικό τους λεξιλόγιο, ή ήταν απαγορευμένος καρπός και δεν έπρεπε να τον αγγίξουν; Να συγκατανεύσουμε. Υπάρχουν και οι συνομωσιολόγοι και συνομωσιολογούντες που διαπρέπουν εσχάτως στην παραδοξολογία. Εμείς θα απεκδυθούμε των παραπάνω χαρακτηρισμών. Όχι ότι ξεχωρίζουμε, αλλά θα παραθέσουμε τα “στρατεύματα επί της μάχης” και ο σύγχρονος Θουκυδίδης και Κλαούζεβιτς ας κάνει τη δική του επισκόπηση, και ας ξεκινήσει ο Αρμαγεδδών…Το Ιράκ υπήρξε το θέατρο μιας εισβολής της Αμερικής με παιδαριώδη προσχήματα. Εκατόμβες Ιρακινών στο θυσιαστήριο μιας άπληστης ηγεμονίας στην περιοχή από μια υπερδύναμη, με αντίτιμο την εξουθένωση της υστεροφημίας της ανά τον κόσμο.
Αφήνοντας πίσω τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αμερική απεδέχθη από την παγκόσμια κοινότητα τον τίτλο μιας μεγάλης χώρας, που προστάτεψε τη Δημοκρατία και τον Ελεύθερο Κόσμο. Μετά το Ιράκ και τον πολυετή πόλεμο στο Αφγανιστάν, κυνηγώντας την… τρομοκρατία και “διαδίδοντας την Δημοκρατία” στην ελεεινή της εκδοχή, πόρρω απέχουσα από τον τίτλο τιμής που της απεδόθη στο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, ελεεινολογεί ότι μετά την “Αραβική άνοιξη”, που ειρήσθω εν παρόδω προσέλαβε αντιδυτικό χαρακτήρα στον ισλαμικό κόσμο, και τις αποτυχημένες απόπειρες αποκαθηλώσεως του Άσσαντ στη Συρία, θα επιτεθεί στο Ιράν με το αιτιολογικό ότι αποτελεί την απειλή στη Μέση Ανατολή. Ο πρόεδρος Ομπάμα, εκτελώντας ένα σχέδιο της ισχυρότερης ομάδας των Παγκοσμιοποιητών, διακινδυνεύει την εκλογή του ή την αποτυχία του λίγο προ του κόμβου του στρατηγικού αλγορίθμου: Να επιτεθεί στο Ιράν ή να προστατέψει το Ισραήλ! Η πρώτη επιλογή είναι πολεμοχαρής και η δεύτερη ειρηνοποιός. Στην μέν πρώτη, πρέπει τα προσχήματα να είναι λογικοφανή περί “αποτροπής της πυρηνικής απειλής από το Ιράν”, η δεύτερη δεν έχει την ανάγκη κανενός προσχήματος, αλλά μια ειρηνόφιλη επιχειρηματολογία έχει του κόσμου τα ερείσματα. Τι από τα δυο όμως αποτελούν το στόχο των ΗΠΑ; Πόλεμος ή Ειρήνη; Όλα δείχνουν ότι είναι ο Πόλεμος. Ο επιτελικός χάρτης το καταδεικνύει. Η Κίνα σήμερα είναι μεγάλη οικονομική δύναμη. Ίσως σήμερα να είναι και η μεγαλύτερη. Η Ρωσία είναι αναβαθμισμένη γεωστρατηγικά. Συνδυαζόμενες αυτές οι δυο παράμετροι με τη συμμαχία των δυο αυτών χωρών, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αποτελούν τον μεγάλο αντίπαλο της Αμερικής. Αν συνυπολογίσουμε και τη μεγάλη οικονομική κρίση της Ευρώπης, τότε η πάλαι ποτέ κραταιά Υπερδύναμη χάνει την αίγλη της ως η Ηγεμονίδα του πλανήτη, δεδομένου ότι στις 29 Μαρτίου στο Νέο Δελχί, οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιος Αφρική) συμφώνησαν να πιστώνει η μια την άλλη σε τοπικά νομίσματα, διευκολύνοντας την οικονομική τους ανάπτυξη, ελαττώνοντας έτσι το ρόλο του δολαρίου στην αγορά μεταξύ τους. Πως προετοιμάζεται όμως για μια τέτοια αναμέτρηση; H αναμέτρηση έπρεπε να βρεί έτοιμα καταστρωμένα σχέδια. Ποιά θεωρεί ως νώτα της; Αφού ξεμπέρδεψε με την Γιουγκοσλαβία, έπρεπε να τηρήσει και μια άλλη χώρα σε καταστολή. Πως τίθεται σε καταστολή ένας λαός που γεννήθηκε οπλίτης και “απροσάρμοστος” σε επιταγές που δεν προσήκουν στην ιστορία του;
Oι πολιτικοί δεν γνώριζαν το αποτέλεσμα του υπερδανεισμού; Εμπιστεύονταν τόσο την άλλοτε υπερασπιστή της Δημοκρατίας, η οποία εκχώρησε τα δικαιώματα σε οικονομικούς τυχοδιώκτες που λειτουργούν για λογαριασμό των αγορών, που την κατάλληλη στιγμή θα τραβούσαν το χαλί της οικονομικής της ευρωστίας; Ερωτήματα που απαντούν αφεαυτών στα ήδη καταστρωμένα σχέδια. Η χρεωκοπία της Ελλάδος αποτελεί “έδαφος της Αλάστορος Υπερδύναμης” για καλυμμένα νώτα. Παράλληλα στα καταστρωμένα σχέδια, στον επιτελικό χάρτη της αναμέτρησης, προσπαθούν να δώσουν ρόλο και στην Τουρκία, τον στρατηγικό Ιανό της περιοχής. Ενώ στο Ιράν μπορούν να της αποδώσουν ρόλο επιθετικού συμπαίκτη, στη Σαουδική Αραβία μόνο του συμμάχου με τη χώρα αυτή διεκδικεί. Σχέση που δεν ικανοποιεί την Υπερδύναμη.
Προϊόντος του χρόνου, η Αμερική όλο και περισσότερο υστερεί μπροστά στο δίπολο Ρωσίας - Κίνας, γιαυτό και βιάζεται. Βιάζεται να επιτεθεί. Όμως τώρα, οι συμβατικές πολεμικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να δικαιολογήσουν μια τέτοια αναμέτρηση. Γιαυτό θα είναι με μορφές πυρηνικού πολέμου. Μια τέτοια μορφή μόνο ο Αρμαγεδδών την προσφέρει, και θα είναι η προσφορά της τελικής πτώσεως, οικονομικής και ηγεμονικής. Θα είναι λίγο μετά τις Αργινούσες της.
