Μήν κρίνεις ποτέ τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν ἐξωτερική τους ἐμφάνιση μόνο. Συχνά τά φαινόμενα ἀπατοῦν!

«Ἡ ζωή καί ἡ ἀλήθεια τοῦ "ἄλλου κόσμου" εἶναι ἀντίθετη ἀπό τή ζωή καί τήν ἀλήθεια τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ "ἄλλου κόσμου", πρέπει μέ τή ζωή του νά δείξει αὐτή τήν ἀντίθεση. Ἔτσι ὁ Σαλός, συνδυάζοντας τή μεγαλύτερη αὐτοεγκατάλειψη καί αὐτοταπείνωση μέ τόν μεγαλύτερο ἡρωισμό, προσπαθεῖ νά ἀνατρέψει τά κατεστημένα ὅταν αὐτά δέν ἐξυπηρετοῦν ἀνώτερους σκοπούς καί καταντοῦν κενό γράμμα μίας φορμαλιστικῆς ἠθικῆς καί ἑνός κοινωνικοῦ εὐπρεπισμοῦ.» (Ernst Benz). Ὁ Διά Χριστόν Σαλός εἶναι ὁ «ἀλήτης τοῦ θεοῦ», ἕνας ἀναρχικός του πνεύματος καί τῆς ζωῆς, μία ξεχωριστή μορφή ἁγιοσύνης πού ἡ παράδοσή της πέρασε στή σημερινή μας κοινωνία, μέ μία διαστρεβλωμένη μορφή, ὅπως τό κίνημα τῆς ἀναρχίας, τῆς ἀμφισβήτησης τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ, πού προσπαθεῖ συχνά μέ ἀκραῖες καί ἀποτυχημένες μεθόδους νά ἐφαρμόσει ὁρισμένες μορφές Σαλότητας. Ἡ λέξη σαλός πού γιά πολλούς σημαίνει τρελός, εἶναι σίγουρα ἕνας χαρακτηρισμός πού κουβαλάει πάνω του πολλές προκαταλήψεις, ἀπό ἕνα καθιερωμένο κατεστημένο πού ἔχει κυριαρχήσει τούς τελευταίους αἰῶνες στόν ἀνθρώπινο πολιτισμό καί ἔχει βασιστεῖ σέ ἕνα ἄκρατο ὀρθολογισμό, θεμελιωμένο στή διαφωτιστική ἐπανάσταση τῆς Δύσης.

Ἡ ἐπικράτηση τούς περασμένους αἰῶνες ἑνός ἄκρατου ὀρθολογισμοῦ, γέννησε....ὅλες τίς σύγχρονες ψυχοπάθειες, μέ ἀποτέλεσμα, ὅλη ἡ ἐκσυγχρονισμένη κοινωνία μας νά χαρακτηρίζεται συχνά σάν ψυχικά ἄρρωστη. Στόν ἀντίποδα τοῦ ὀρθολογισμοῦ, μέ τήν ἔννοια τῆς Σαλότητας ἀποδίδεται ἕνα εἶδος «θείας τρέλας», στήν πραγματικότητα μία στάση ζωῆς πού κρατοῦσαν ὁρισμένοι μοναχοί καί Χριστιανοί ἀσκητές, κυρίως τά πρῶτα χρόνια της ἐπικράτησης τοῦ Χριστιανισμοῦ, γιά νά καυτηριάσουν τήν θρησκευτική ὑποκρισία πού εἶχε ἀρχίσει τότε νά κυριαρχεῖ.

Ἀλλά ἡ θρησκευτική καί ἡ κοσμική ὑποκρισία ἦταν πάντα ἕνα χαρακτηριστικό της ἀνθρώπινης κοινωνίας καί εἰδικά της σύγχρονης, συχνά τυπολατρικῆς καί ὀρθολογικῆς πραγματικότητας. Ἔτσι, ἡ ἀναφορά στή Σαλότητα εἶναι μέσα στή σύγχρονη καθημερινή ἐπικαιρότητα. Σαλότητα ἦταν ὁ «θεῖος ἔρωτας» πού ὁδηγοῦσε τούς ἅγιους ἐκείνους νά κάνουν τρελές καί παράλογες πράξεις, σύμφωνα μέ τά κριτήρια τοῦ κόσμου. Ὁ σκοπός τούς ἦταν νά δώσουν τά δικά τους μηνύματα στούς ἄλλους καθ' ὅσον, ὄντας μοναχοί, προτιμοῦσαν νά ζοῦνε μέσα στόν κόσμο καί δέν ἀκολουθοῦσαν τόν μοναχικό δρόμο τοῦ ἀσκητισμοῦ. Ἦταν δηλαδή ἀσκητές τῆς κοινωνίας.

Ἐνέπαιζαν τόν κόσμο καί ἐμπαίζονταν ἀπό αὐτόν, ἐνῶ τό βασικό τους μήνυμα, πού διακρίνεται ἀπό τή μεγάλη τους ἀγάπη γιά τήν ἀνθρωπότητα ἦταν τό ἑξῆς: «Ἀνακαλύψτε τήν ἁμαρτία παντοῦ. Εἰσχωρήσετε σέ ὅλες τίς ἀνθρώπινες δραστηριότητες, συναναστραφεῖτε τούς πάντες καί μήν περιφρονεῖτε κανέναν, σέ ὅποια θέση καί ἄν βρίσκεται, ὅποια δουλειά κι ἄν κάνει. Ξεσκεπάστε καί ἀποκαλύψτε τήν ἁμαρτία ἀλλά περιβάλλετε, ἀγκαλιάστε μέ ἀγάπη τόν ἴδιο τόν ἁμαρτωλό».

Ἀπό τήν ἄλλη τόνιζαν, (ἀλήθεια πόσο ἐπίκαιρο), πώς αὐτοί πού μέ τόση εὐκολία μπαίνουν στίς ἐκκλησίες καί ἀνάβουν κεριά καί κάνουν ἀμέτρητους τεμενάδες, μέ τόν ἴδιο τρόπο μπαίνουν μέσα στίς ταβέρνες, στά δημόσια λουτρά καί στά κακόφημα σπίτια καί κάνουν τά χίλια μύρια ...! Μέ τόν ἴδιο τρόπο πού ἀνακαλύπτουν τήν ἁμαρτία, ἐκεῖ πού ὑπάρχει, μέ τόν ἴδιο τρόπο τήν ἀποκαλύπτουν καί ἐκεῖ, πού σύμφωνα μέ τά κατεστημένα, εἶναι ἀδύνατο νά ὑπάρχει. Περπατώντας στούς δρόμους, ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, χορεύουν, κάνουν ἀστεία καί παίζουν μαζί τους. Καί μέσα ἀπ' ὅλα αὐτά τά ἐπεισόδια τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ἀνακαλύπτουν μέ τό διορατικό τους χάρισμα κάποιο σκάνδαλο, κάποια κρυφή ἁμαρτία, κάποια κρυμμένη μοχθηρή σκέψη. Αὐτό τό ἐπισημαίνουν, τό διαλαλοῦν καί ἀκόμα προειδοποιοῦν τούς ἀνθρώπους γιά τήν ἁμαρτία πού σκέφτονται νά κάνουν, γιά τίς βρώμικες σκέψεις πού κυριαρχοῦνε στό μυαλό τους. Ὁ Σαλός εἶναι ἡ ζωντανή ὑπέρβαση τῆς καθημερινῆς ζωῆς πού ἔχει παρεκκλίνει καί εἶναι βουτηγμένη στήν ἁμαρτία, ὄχι μέ τήν αὐστηρή ἠθική ἔννοια, πού καί αὐτή ὁ Σαλός τήν καυτηριάζει, ἀλλά μέ τήν ἔννοια τῆς ἔλλειψης ἐσωτερικῆς καθαρότητας.

Ὅλο αὐτό τό παιχνίδι εἶναι δύσκολο στή μορφή του καί ἡ Σαλότητα γίνεται ἐπικίνδυνη γιά τόν ἀσκητή, γιά τόν Ἅγιο, πού φαινομενικά γίνεται ὁ ἴδιος ἁμαρτωλός, ἀρνεῖται τά μοναχικά καί ἀσκητικά ἰδεώδη πού ὑπηρετεῖ μέσα του καί παριστάνει τήν ἴδια τήν κορυφή τῆς ἀπάτης καί τῆς ὑποκρισίας. Γίνεται συνειδητά ἕνας καθρέπτης ὅλης αὐτῆς τῆς «κατρακύλας» τῆς κοινωνίας, εἴτε αὐτή ἦταν ἡ κοινωνία τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου στούς πρώτους αἰῶνες τοῦ χριστιανισμοῦ εἴτε θά μποροῦσε νά εἶναι ἡ σημερινή κοινωνία μας πού πραγματικά ἔχει ἀνάγκη ἀπό Σαλούς, νά τῆς κάνουν νά καταλάβει σέ ποιά κατάσταση βρίσκεται καί νά τῆς δείξουν τόν ὀρθό δρόμο.

Ὁ Σαλός κάνει παρέα μέ πόρνες καί μεθυσμένους, τρώει λαίμαργα μέχρι σκανδαλισμοῦ, ὅταν οἱ ἄλλοι νηστεύουν, ἐνῶ ἄλλη φορᾶ βρίσκεται μισοπεθαμένος ἀπό τήν πείνα. Προσπαθεῖ νά ἐξαπατήσει τούς ἄλλους γιά νά κρύψει τό μυστικό του παιχνίδι. Ὅταν μαθευτεῖ ἡ ἁγιότητά του καί φανερωθεῖ ὁ θεῖος σκοπός του ἀπό τά ἴδια τοῦ τά θαύματα, τότε ὁ Σάλος χάνεται, ἐξαφανίζεται, γιατί ἀπεχθάνεται κάθε ἔπαινο καί κάθε εὐχαριστία ἀπό ὅσους ἔχει εὐεργετήσει. Εἶναι ὁ «ἀλήτης τοῦ θεοῦ», ἕνας ἀναρχικός του πνεύματος καί τῆς ζωῆς, μία ξεχωριστή μορφή ἁγιοσύνης πού ἡ παράδοσή της πέρασε στή σημερινή μας κοινωνία, μέ μία διαστρεβλωμένη μορφή, ὅπως τό κίνημα τῆς ἀναρχίας, τῆς ἀμφισβήτησης τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ, πού προσπαθεῖ συχνά μέ ἀκραῖες καί ἀποτυχημένες μεθόδους νά ἐφαρμόσει ὁρισμένες μορφές Σαλότητας.

Συγκλητική 

orthodoxia-ellhnismos