Κατάλαβε ότι μπήκε σε μπελάδες όταν το αμερικανικό
πεντάγωνο διέρρευσε πως το τουρκικό Phantom RF-4E, που κατέρριψε η συριακή
αεράμυνα, πετούσε στον συριακό εναέριο χώρο και όχι στον διεθνή. Αργότερα, τα
πράγματα χειροτέρεψαν. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών πρόσφερε αποδείξεις για τα
παραπάνω, με βάση στοιχεία των ραντάρ. Έτσι, το μόνο που μπορούσε να κάνει ο
Τούρκος ηγέτης ήταν να αλλάξει θέμα. Για αυτό και η Άγκυρα εφαρμόζει πλέον μια
ζώνη ασφαλείας μήκους 6.4 χλμ στα σύνορά της με την Συρία, με συχνές πτήσεις
επιτήρησης α/φών F-16. Παράλληλα, η Τουρκία έχει κινητοποιήσει άρματα μάχης,
συστοιχίες πυραύλων κλπ στα σύνορα, με τον Erdogan να χαρακτηρίζει την Συρία,
ούτε λίγο ούτε πολύ ως μια εχθρική χώρα. Τι άλλο απομένει να κάνει; Κρατηθείτε.
Το αμέσως επόμενο μέλλον της Συρίας σχεδιάστηκε πρόσφατα
στην Γενεύη, μέσα στα πλαίσια μιας ακόμη «αφηρημένης» πρωτοβουλίας της διεθνούς
κοινότητας, με διάφορες χώρες να προσφέρουν προτάσεις ειρήνης, την ίδια ώρα που
αρκετές από αυτές φημολογείται πως εξοπλίζουν την συριακή αντιπολίτευση. Όλα
αυτά θυμίζουν τις παλιές εποχές, όταν οι διάφορες ξένες δυνάμεις αποφάσιζαν για
τη μοίρα κάποιας χώρας, χωρίς να ρωτήσουν τον λαό της, ο οποίος δεν τις ζήτησε
καν να τον βοηθήσουν. Εν κατακλείδι: Δεν θα υπάρξει επέμβαση του ΝΑΤΟ στην
Συρία, τουλάχιστον προς το παρόν.
Πέραν αυτού, ο Lavrov νικά κατά κράτος την Hillary Clinton
σε όλα τα επίπεδα, άρα, τουλάχιστον για την ώρα, η Ρωσία είναι ο μεγάλος νικητής.
Η Μόσχα δεν θέλει αλλαγή καθεστώτος στην Δαμασκό,
φοβούμενη πως κάτι τέτοιο θα οδηγήσει στην κατάρρευση του συριακού κρατικού
μηχανισμού. Από την πλευρά της, η Ουάσιγκτον αποδέχεται έναν αποδυναμωμένο
Assad. Το πρόβλημα είναι η ερμηνεία της αμοιβαίας συναίνεσης, πάνω στην οποία
θα βασίζεται μια μεταβατική κυβέρνηση στη Δαμασκό, όπως αποφασίστηκε στην
Γενεύη. Για τον Ομπάμα, αυτό σημαίνει πως ο Assad θα πρέπει να φύγει. Για την
Μόσχα και το Πεκίνο, σημαίνει πως ο Assad θα πρέπει να αποτελεί μέρος της
μεταβατικής κυβέρνησης.
Όλα θα παιχτούν γύρω από την ερμηνεία αυτή. Και πολλοί
ανησυχούν πως όπως η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Λιβύη κατέληξε σε
30.000 βομβαρδιστικές επιδρομές, έτσι και η μεταβατική κυβέρνηση βασισμένη στην
αμοιβαία συναίνεση σηκώνει πολλαπλές ερμηνείες.
Το μόνο σίγουρο είναι πως τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί
πριν από τις αμερικανικές εκλογές τον Νοέμβριο. Στο ενδιάμεσο διάστημα, οι
Ρώσοι θα προσπαθούν να πιέσουν τους Σύρους παίκτες να δεχτούν την μεταβατική
κυβέρνηση. Στην συνέχεια, όλα είναι ανοιχτά. Μια Αμερική με πρόεδρο τον Mitt
Romney, θα μπορούσε κάλλιστα να αρχίσει την επίθεση εναντίον της Συρίας στις
αρχές του 2013.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Ρωσία και οι ΗΠΑ τα έχουν ήδη
βρει αναφορικά με την Συρία.
Η Ρωσία χαλάρωσε την στάση της απέναντι στο ΝΑΤΟ στο
Αφγανιστάν.
Η Αμερική ζήτησε επίσημη συγγνώμη από το Πακιστάν, το
οποίο την αποδέχθηκε, άρα άνοιξαν και πάλι οι οδοί εφοδιασμού του ΝΑΤΟ προς το
Αφγανιστάν.
Αξίζει να θυμόμαστε πως το Πακιστάν αποτελεί μελλοντικό
μέλος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) στον οποίο κυριαρχούν η
Ρωσία και η Κίνα, που και οι δυο θέλουν την Αμερική και το ΝΑΤΟ εκτός
Αφγανιστάν, για πάντα.
Το τίμημα που πληρώνει η Ουάσιγκτον για τα παραπάνω, είναι
να χαλαρώσει ως προς την Συρία, και για αυτό ο Erdogan την πάτησε. Δεν ήταν
μέσα στο κόλπο.
Άρα, η ουσία της Γενεύης ήταν πως οι ξένοι παίκτες
συμφώνησαν να διαφωνήσουν, και κανείς δεν νοιάζεται για τους αμάχους που
βρέθηκαν και βρίσκονται εν μέσω διασταυρούμενων πυρών.
Χωρίς μια Νατοϊκή επέμβαση, πως θα μπορέσει ο Assad να
συγκρατήσει ή να νικήσει έναν εμφύλιο πόλεμο που χρηματοδοτείται απ’ έξω;
Η Τουρκία θα συνεχίσει να προσφέρει λογιστική στήριξη για
τους μισθοφόρους, ενώ οι Σαουδάραβες θα συνεχίζουν να τους πληρώνουν και να
τους εξοπλίζουν.
Από την πλευρά τους, οι Αμερικάνοι, οι Βρετανοί και οι
Γάλλοι θα συνεχίζουν να ρυθμίζουν τις τακτικές της προετοιμασίας μια Νατοϊκής
επίθεσης στη Συρία.
Ακόμη και αν οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες δεν μπορούν να
ελέγξουν εδάφη εντός της Συρίας, οι μισθοφόροι που πληρώνονται από το Κατάρ και
την Σ. Αραβία θα γίνουν ακόμη πιο σκληροί. Ο όχι και τόσο «ελεύθερος συριακός
στρατός» θα συνεχίσει να επιχειρεί για πολλούς ακόμη μήνες, μπορεί και χρόνια.
Η Δαμασκός μπορεί να μην έχει την δυνατότητα να πλήξει
τους μεγάλους Δυτικούς παίκτες, αλλά μπορεί εύκολα να προκαλέσει όλεθρο στους
κομπάρσους Ιορδανία, Κατάρ, Σ. Αραβία και βεβαίως στην Τουρκία.
Η ρωσική ναυτική βάση στην Tartus, έχει ανοιχτά τα ραντάρ
της όλο το 24ωρο. Και όποιος επιχειρήσει κάτι, θα έχει να αντιμετωπίσει την
ρωσική ναυτική παρουσία. Έτσι, ο Erdogan δεν έχει και πολλές επιλογές. Μπορεί
και καμία. Πάντως κατάφερε να αποσπάσει μια έμμεση συγγνώμη από τον πονηρό
Assad, κάτι που δεν πέτυχε από το Ισραήλ σε σχέση με το αιματηρό περιστατικό
του στολίσκου της Γάζας.
Ένα αυτοκτονικό σενάριο θα ήταν αν ο Erdogan διέταζε μια
ακόμη πρόκληση, όπως αυτή του F4, και στη συνέχεια ξεκινούσε πόλεμο με την
Συρία, στηρίζοντας τον δήθεν ελεύθερο αντάρτικο στρατό. Αυτό δεν θα συμβεί. Η
Συρία απέδειξε ότι διαθέτει μια σχετικά καλή και αποτελεσματική αεράμυνα.
Κάθε σοβαρός στρατιωτικός αναλυτής γνωρίζει πολύ καλά ότι
ένας πόλεμος κατά της Συρίας, θα απέχει έτη φωτός από την ευκολία με την οποία
υπέκυψε η Λιβύη και το Ιράκ. Παρά την ανικανότητα των στρατηγών του ΝΑΤΟ,
γνωρίζουν πολύ καλά πως αν επέμβουν στη Συρία, θα υποστούν απώλειες.
Όσον αφορά στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, η ψύχωσή τους
έχει να κάνει με τους Κούρδους στην Ανατολία και όχι με την Δαμασκό.
Η Τουρκία συστηματικά εισέρχεται στο Β. Ιράκ, χτυπώντας το
κουρδικό ΡΚΚ. Τώρα επιτρέπει αντάρτες να χρησιμοποιούν το έδαφός της για να
εισέρχονται στη Συρία και να κτυπούν τον συριακό στρατό, ακόμη και αμάχους. Η
Άγκυρα όμως δεν παραδέχεται αυτήν την υποκριτική της στάση.
Ο Erdogan, θα πρέπει τώρα να είναι πολύ προσεκτικός. Οι
απρόσεκτες τακτικές του τον έχουν απομονώσει. Ακόμη και τα 2/3 των Τούρκων, δεν
θέλουν σύγκρουση με την Συρία. Όπως γράφει το τουρκικό περιοδικό Radikal, η
Τουρκία ήταν κάποτε ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης, τώρα είναι ο μεγάλος
μοναχικός άνδρας της Ευρώπης!
Πάνω απ όλα, ο Erdogan δεν πρέπει να τα βάλει με την
Ρωσία. Υπάρχουν τουλάχιστον 100.000 Ρώσοι στη Συρία, που χτίζουν φράγματα, ή
που συμβουλεύουν τον συριακό στρατό.
Παράλληλα υπάρχει και το μεγάλο ζήτημα των αγωγών. Η
Τουρκία αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο πελάτη της Gazprom. Δεν συμφέρει στον
Erdogan να της αντιπαρατεθεί. Ολόκληρη η ενεργειακή υποδομή της Τουρκίας
βασίζεται στο ιρανικό και στο ρωσικό αέριο. Πριν από ένα χρόνο επετεύχθη μια
συμφωνία μεταξύ Ιράν, Ιράκ και Συρίας, για έναν αγωγό φυσικού αερίου από το
Ιράν, προς το Ιράκ, την Συρία και μετά προς την Τουρκία και ίσως την Ευρώπη.
Τους τελευταίους όμως 12 μήνες, με την Συρία σε εμφύλιο,
όλοι σταμάτησαν να μιλάνε για τον αγωγό. Τώρα ξανάρχισαν.
Όλοι οι ενεργειακοί αναλυτές συμφωνούν πως η μεγαλύτερη
αγωνία της ΕΕ είναι να μην παραμείνει ενεργειακός όμηρος της Gazprom. Ένας
τέτοιος αγωγός (Ιράν-Ιράκ-Συρίας) είναι απαραίτητος για να σταματήσει η
αποκλειστική προμήθεια αερίου της ΕΕ από την Ρωσία.
Για τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αυτό είναι το πραγματικό παιχνίδι.
Και αν χρειάζεται να παραμείνει άλλα δυο χρόνια στην εξουσία ο Assad, δεν
πειράζει. Όλα πρέπει να γίνουν χωρίς να αποξενωθεί η Μόσχα. Για αυτό και η
συνάντηση στη Γενεύη επικεντρώθηκε στο να παραμείνουν ανέπαφα τα ρωσικά
συμφέροντα σε μια μετά Assad Συρία.
Δεν θα πρέπει να απορούμε. Έτσι παίζεται το σκληροπυρηνικό
γεωπολιτικό παιχνίδι κεκλεισμένων των θυρών.
Τώρα απομένει να δούμε αν ο Erdogan πήρε επιτέλους το
μήνυμα.
aljazeera.com
S.A.
kostasxan
