Πρωτοπρ. Γεωργίου
Δορμπαράκη
«Η αγία Παρασκευή (2ος μ.Χ. αι.) έζησε επί της
βασιλείας Αντωνίνου του Πίου, καταγόταν από τη Ρώμη και είχε χριστιανούς
γονείς, τον Αγάθωνα και την Πολιτεία, οι οποίοι μετά από πολλή προσευχή
γέννησαν την αγία, στην οποία έδωσαν το όνομα Παρασκευή, γιατί γεννήθηκε την
ομώνυμη ημέρα της εβδομάδας. Από πολλή μικρή αφιερώθηκε στον Θεό, με τη βοήθεια
ιδιαιτέρως της μητέρας της, έμαθε τα ιερά γράμματα, μελετούσε διαρκώς τις άγιες
Γραφές και πάντοτε περνούσε τον καιρό της στην προσευχή και στην Εκκλησία. Μετά
τον θάνατο των γονιών της, μοίρασε τα υπάρχοντά της στους πτωχούς, ντύθηκε το
μοναχικό σχήμα κι άρχισε να κηρύσσει το όνομα του αληθινού Θεού και Κυρίου μας
Ιησού Χριστού, ελκύοντας στη θεογνωσία πολλούς από τους ειδωλολάτρες, γι’ αυτό
και κάποιοι Ιουδαίοι την διέβαλαν στον βασιλιά, λέγοντας ότι κάποια γυναίκα,
ονόματι Παρασκευή, κηρύσσει τον Ιησού τον υιό της Μαρίας, τον οποίο οι πατέρες
μαςσταύρωσαν. Ο βασιλιάς διέταξε να την φέρουν ενώπιόν του για να την
ανακρίνει, κι αφού της έταξε πολλά αγαθά αν θυσιάσει στους θεούς του, γεγονός
το οποίο αμέσως αρνήθηκε η αγία, ομολογώντας την πίστη της στον αληθινό Θεό,
εκείνος την έριξε σε διάφορα μαρτύρια, από τα οποία διαφυλάχθηκε απολύτως σώα
με τη χάρη του Θεού, μεταστρέφοντας έτσι πολλούς από τους παρευρισκομένους.
Διατάσσει έπειτα να την βάλουν σε χαλκό λέβητα, γεμάτο λάδι και πίσσα,
πυρακτωμένο σφοδρά, στον οποίο η αγία φαινόταν σε όλους ότι δροσίζεται, κάτι
που προκάλεσε την έκπληξη του βασιλιά, ο οποίος της ζήτησε να του ρίξει
επάνω του λίγο από το μείγμα, για να δει αν όντως είναι καυτό ή όχι. Μόλις η
αγία έριξε με τις παλάμες της πάνω στο πρόσωπό του, αμέσως αυτός κάηκε και
τυφλώθηκε. Άρχισε να ζητά δυνατά τη βοήθεια της αγίας, υποσχόμενος ότι θα
πιστεύσει στον Θεό που εκείνη κήρυσσε. Η αγία προσευχήθηκε και ο βασιλιάς
ανέβλεψε, οπότε και ο βασιλιάς και όλοι οι υπ’ αυτόν βαπτίστηκαν στο όνομα
της αγίας Τριάδος. Η αγία συνέχισε να περιοδεύει σε διάφορα μέρη, να κηρύσσει
και να κάνει διάφορα θαύματα με τη βοήθεια του Θεού, μεταστρέφοντας έτσι ακόμη
περισσότερους στην πίστη, οπότε μετά από πολλά μαρτύρια που υπέστη για την
πίστη της, της κόψανε το κεφάλι και το πνεύμα της μετέβη στις αιώνιες μονές».
Η αγία Παρασκευή αποτελεί μία ιδιάζουσα περίπτωση αγίας,
διότι εκτός των πνευματικών και ασκητικών αγώνων της για τον διαρκή αγιασμό
της, και μάλιστα εκ νεότητος - τον οποίο αγιασμό επιβεβαίωσε και με το
μαρτυρικό τέλος της -διακρίθηκε και για το χάρισμα της ιεραποστολής: να
περιοδεύει διδάσκοντας και καθοδηγώντας τους πιστούς. Δηλαδή, θα λέγαμε ότι
εκτός από αγία και παρθένος και μάρτυς, ήταν και ισαπόστολος και γερόντισσα,
αμμάς που λέμε, κάτι ανάλογο με την αγία Μαρία τη Μαγδαληνή, την αγία
Θέκλα, την αγία Φιλοθέη στα νεώτερα χρόνια. Γι’ αυτό και είμαστε βέβαιοι
ότι πραγματοποιείται και στην αγία Παρασκευή ο λόγος του Κυρίου που είπε ότι «ο
ποιήσας και διδάξας μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των Ουρανών». Η σήμερον
εορταζομένη αγία είναι πράγματι μεγάλη, που απολαμβάνει στους αιώνες των αιώνων
πλούσια τη χάρη του Θεού, ευφραινομένη με τον νυμφίο της Χριστό.
Ο άγιος υμνογράφος της ακολουθίας της, μέσα ιδίως από το
απολυτίκιό της, μας διευκρινίζει το περιεχόμενο του αγώνα της για αγιασμό: με
ζήλο προσπαθούσε καθημερινά να ζει ό,τι το όνομά της φανέρωνε: το σταυρό του
Χριστού που προβάλλει η ημέρα της Παρασκευής, δηλαδή την αγάπη της προς
Εκείνον και προς τους συνανθρώπους της. «Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον
εργασαμένη, φερώνυμε, την ομώνυμόν σου πίστιν εις κατοικίαν κεκλήρωσαι,
Παρασκευή, αθληφόρε». Κι όχι μόνον η σπουδή της, ο ζήλος της ήταν σύμφωνος με
το όνομά της, δηλαδή ζήλος για αγάπη, κατά το πρότυπο του Χριστού που
σταυρώθηκε για τους ανθρώπους, αλλά αδιάκοπα ζούσε αυτήν την εσταυρωμένη αγάπη,
όπως ζει κανείς κατά φυσικό τρόπο μέσα στο σπίτι του: έκανε κατοικία της τον
σταυρό του Χριστού. Νομίζουμε ότι δεν υπάρχει πιο όμορφη εικόνα από αυτήν που
χρησιμοποιεί ο υμνογράφος, για να δηλώσει το περιεχόμενο του πνευματικού αγώνα
της αγίας, αποδίδοντας στην πραγματικότητα με άλλες λέξεις αυτό που έλεγε ο
απόστολος Παύλος για τον δικό του αγώνα: «Χριστώ συνεσταύρωμαι. Ζω δε ουκέτι
εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Η αγία λοιπόν ζούσε την εσταυρωμένη αγάπη,
τον ίδιο τον Χριστό δηλαδή, κι όλη η ζωή της, με τη θαυμαστή
ιεροποστολική της διάσταση, ερμηνεύεται από τη δυναμική αυτή του σταυρού.
Η αγία Παρασκευή αποτελεί την απάντηση και για όλα τα είδη
σπουδής και ζήλου που υφίστανται. Από ζήλο Θεού διακατεχόταν και η αγία. Όχι
όμως από αυτόν που τον χαρακτηρίζει ο απόστολος ως «ου κατ’ επίγνωσιν». Διότι
δεν σώζει το γεγονός ότι κάποιος έχει θερμότητα στην καρδιά για να επιτελέσει
ένα έργο, έστω μεγάλο και σπουδαίο και για χάρη ακόμη του Θεού. Μπορεί να
υφίσταται ο ζήλος και να λειτουργεί προς καταστροφή των ανθρώπων. Διότι
απουσιάζει η αγάπη, άρα η παρουσία του Θεού. Κι όταν απουσιάζει ο Θεός, τότε τι
απομένει; Ο εγωισμός του ανθρώπου και οι πονηρές δυνάμεις που τον διακατέχουν
και τον καθοδηγούν. Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη, δυστυχώς, από τέτοιες
περιπτώσεις «ζηλωτών», οι οποίοι δεν κατανόησαν το αυτονόητο: ότι αν κάτι σώζει
τον άνθρωπο, αν μία προσφορά είναι πράγματι προσφορά, είναι όταν λειτουργεί
μέσα στο θέλημα του Θεού, την αγάπη. Η αγία Παρασκευή μάς ανοίγει τά «μάτια» - ως
η αγία της θεραπείας των ματιών, άλλωστε - και σ’ αυτό. Της είμαστε
ευγνώμονες και την παρακαλούμε να πρεσβεύει πάντοτε για όλους. Και μάλιστα για
εμάς, που την έχουμε «Γερόντισσά» μας. Ακολουθείν
aktines
