Καθημερινά καταρρέουν οικονομικά συνάνθρωποί μας και
οικογένειες φτάνουν στην ανέχεια. Άνθρωποι αξιοπρεπείς και περήφανοι
περιθωριοποιούνται από τον οικονομικό ορυμαγδό. Προσωπικά, καταφέρθηκα εναντίον
του μνημονίου και των πρωτεργατών της υπαγωγής σε αυτό ιδιαίτερα έντονα νομίζω,
μα πλέον έφτασα στοτραγικότατο σημείο να πιστεύω πως τελικά παρ' όλο τον
αργό θάνατο που βιώνουμε όλοι μας στο πετσί μας, εν' τέλλει ίσως έτσι
έπρεπε να γίνουν τα πράγματα... Από πνευματική πλευρά για να εξοντωθεί το άθλιο
εγώ μας που θέριεψε και μας κατεσπάραξε τον καιρό της ευημερίας των δανεικών
και από την πλευρά της καθημερινής πραγματικότητας γιατί εν' όψει των καταφανών
εξελίξεων στην περιοχή η χώρα μας διαλυμένη στο εσωτερικό της δεν ξέρω σε ποια
κατάσταση χειρότερη θα μας έβρισκε το σήμερα...
Έτσι έπρεπε να συμβεί τελικά για να επανέλθουμε δια
του πόνου εις εαυτόν αφού δεν υπήρξε η ωριμότητα της έγκαιρης συνειδητής
αλλαγής. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι πολύς κόσμος είναι ακόμη σε
ψυχοπνευματική αφασία και χορεύει στα κλαρίνα την ώρα που καίγεται ο τόπος του,
όπως είδαμε χθες (ΕΔΩ), τότε ας αναλογιστεί ο καθένας πόσος ακόμη
πόνος μάς περιμένει ώστε σύσσωμο το έθνος να μετανοήσει, έστω κι ακούσια αφού
φαίνεται πως δεν υπάρχει η προνοοτικότητα της εκούσιας μετάνοιας...
Και τότε θα γίνει το
θαύμα και θα έρθει το ποθούμενο...
hggiken
