Μία από τις πιο ξεχωριστές γιορτές του λειτουργικού χρόνου
είναι το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου. Δεν είναι μόνο η υπέρβαση των
φυσικών νόμων που επισυμβαίνει στο πρόσωπο των γονέων της Παναγίας, του Ιωακείμ
και της Άννας. Δεν είναι μόνο η χαρά που λαμβάνουμε οι άνθρωποι όταν βλέπουμε
να έρχεται στον κόσμο ένα παιδί. Είναι, κυρίως, το γεγονός ότι ανοίγει ο δρόμος
για να νικηθεί η πνευματική στειρότητα, η ακαρπία στη ζωή του κόσμου, χάρις
στην παρουσία της Υπεραγίας Θεοτόκου. Βρισκόμαστε στην περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης. Η ατεκνία
είναι όνειδος για τους Ισραηλίτες. Πολλώ μάλλον για εκείνους που ανήκαν στη
γενιά του Δαβίδ, όπως ο Ιωακείμ και η Άννα. Η στειρότητα στερεί από το ζευγάρι
την ελπίδα και το προνόμιο να ανήκουν στους προπάτορες του αναμενόμενου Μεσσία.
Οι άνθρωποι αποδίδουν την ατεκνία στην οργή του Θεού επάνω στο στείρο ζευγάρι.
Και
έρχεται το θαύμα της τεκνογονίας. Μόνο που εδώ δε γεννιέται απλώς ένα κορίτσι.
Γεννιέται εκείνη που θα κυοφορήσει τον ίδιο το Θεό. Και λύεται η στειρότητα όχι
μόνο της φύσης. Λύεται η ακαρπία όλων των ανθρώπων, οι οποίοι αδυνατούν να
συναντήσουν το Θεό, αδυνατούν να λυτρωθούν από το κακό και την αμαρτία,
αδυνατούν να ζήσουν αιώνια. Γιατί η πνευματική στειρότητα τελικά είναι η πλέον δύσκολη κατάσταση. Κι αυτή
δεν την αντιλαμβανόμαστε οι άνθρωποι. Δε νιώθουμε στείροι επειδή
αδιαφορούμε για τη συνάντησή μας με το Θεό, ενώ Εκείνος διαρκώς επιθυμεί και
προσφέρει τον εαυτό Του. Επιλέγουμε ο καθένας μας την συνάντηση με τις
μέριμνές μας, με τα πρόσωπα που αγαπούμε, με τις ελπίδες και τα όνειρά μας και
αρνούμαστε τη συνάντηση με εκείνο το Πρόσωπο που έγινε για μας άνθρωπος και
ζητά να μας δοθεί για να γίνουμε κοινωνοί της δικής του φύσης, δηλαδή
τεθεωμένοι. Αδυνατούμε να λυτρωθούμε από το κακό, γιατί δεν το βλέπουμε
στην αληθινή του διάσταση. Ονομάζουμε κακό τον βιολογικό θάνατο. Την
φτώχεια. Την αδικία. Την ανομία. Το να μην μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις
επιθυμίες μας και τις ανάγκες μας, χωρίς να έχουμε αποφασίσει ποιες από αυτές
είναι πραγματικές και ποιες όχι. Δεν βλέπουμε ότι ο θάνατος της ύπαρξης που ζει
μακριά από το Θεό, ο θάνατος που προκαλούν τα οψώνια της αμαρτίας, ο θάνατος
που κρύβεται στην πνευματική φτώχεια, στην απουσία του αγώνα για αρετή, για
μοίρασμα με τον άλλο των λίγων ή των πολλών, υλικών και πνευματικών αγαθών που
διαθέτουμε, ο θάνατος που κρύβεται στον εγωκεντρισμό, στην απαξίωση των πάντων
είναι το αληθινό κακό. Ο θάνατος του να θεωρούμε τους εαυτούς μας το μοναδικό κέντρο
του κόσμου, του να αρνούμαστε ότι υπάρχει διάβολος, του να παραδίδουμε το νόημα
της ζωής μας στα όσα ο υπό κατάρρευσιν πολιτισμός μας μάς έταξε δεν μας αφήνει
να δούμε τι αληθινά μας συντρίβει. Αλλά και η αδυναμία μας να κατανοήσουμε
ότι ζωή χωρίς ανάσταση δεν έχει νόημα, ότι ζωή που είναι προσανατολισμένη
στο εδώ και τώρα, ζωή χωρίς υπομονή, χωρίς πίστη, χωρίς ασκητική ησυχία, ζωή
χωρίς προσευχή δεν μπορεί να είναι ελπιδοφόρα, ακόμη κι αν είναι μαχητική,
δημιουργική και δυναμική. Γιατί ό,τι μένει εδώ, ό,τι περνά στην ιστορία χωρίς
να στοχεύει στην αθανασία είναι μάταιο και στείρο.
«Η στείρα μήτηρ δείκνυται» (στιχηρό του Εσπερινού της
εορτής). Η Άννα γεννά την Παναγία. Φέρνει στον κόσμο ένα κορίτσι και ταυτόχρονα
μας δείχνει τον τρόπο λύσης της πνευματικής στειρότητας. Με την δίψα για
συνάντηση με το Θεό. Με τη δίψα για νίκη κατά του κακού, τόσο σε προσωπικό, όσο
και σε συλλογικό επίπεδο, που έρχεται μέσα από την ζωή που δίνει η αγάπη στο
Θεό και ο τρόπος της Εκκλησίας. Με την πορεία προς την ανάσταση και την αιώνια
ζωή, που νικά τα δεσμά του παρόντος. Μητέρα η Άννα, καρπογονεί την Θεοτόκο.
Καρπούς ζωής καλείται ο καθένας μας, στον κόσμο της απελπισίας και του υλικού
προσανατολισμού, να γεννήσει. Και δεν είναι μόνος του. Η τροφός της Ζωής μάς
βοηθά να δούμε τη δική μας ζωή με άλλο τρόπο. Να καταστεί η Ζωή, που είναι ο
Χριστός, ζωή μας.
Αυτή είναι η πρόσκληση της γιορτής. Και η χαρά που κρύβει.
Τη χρειαζόμαστε. Γι’ αυτό και το εκκλησιαστικό έτος ξεκινά μ’ αυτήν. Για να μας
δείξει το δρόμο της μετάνοιας για την πορεία μας, να μας κάνει να αρχίσουμε μια
νέα ζωή. Ας αφήσουμε την καρδιά μας να προσανατολιστεί προς εκεί. Και η ύπαρξή
μας θα ανακουφιστεί από τα πάθη των ημερών και του κόσμου βρίσκοντας αυτόν το
νέο δρόμο. Με τη βοήθεια της χαράς που θα γεννήσει την Χαρά των Πάντων. Τον Κύριό
μας.
themistoklismourtzanos
