Στοὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε, ὑπάρχει μεγάλη ἀποστασία. Οἱ
ἄνθρωποι ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι
πασιφανές. Δηλαδή, ἐπειδὴ κυριαρχεῖ θὰ λέγαμε ἡ ἁμαρτία δημιουργοῦνται πολλὰ
ἀρνητικὰ καὶ ἄσχημα. Γεγονὸς ἀπολύτως λογικό, διότι μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ
ἐπέρχεται μπέρδεμα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ νέου ποὺ δὲν
διαθέτει πείρα. Ἡ λύση στὸ προαναφερθὲν ζήτημα εἶναι μία. Νὰ κάνουμε πολὺ
προσευχὴ καὶ νὰ ἔχουμε ἔμπρακτη μετάνοια ὥστε νὰ ἀναδείξει ὁ Θεὸς ἀπλανεῖς
ὁδηγοὺς καὶ εὐλογημένους πνευματικοὺς πατέρες, γιὰ νὰ βοηθοῦν τὸ ποίμνιο νὰ
πορεύεται στὸν δρόμο τῆς μετανοίας καὶ τῆς χάριτος. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ ἐπιθυμία
πολλῶν παιδιῶν. Θέλουν δηλαδὴ νὰ ἔχουν ταπεινούς, τίμιους καὶ ἀγωνιστὲς
κληρικούς.
Οἱ καλοὶ «ὁδηγοί», δὲν ἐμφανίζονται μὲ κάποιο μαγικὸ θὰ
λέγαμε τρόπο. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι, σὲ ὅποια πνευματικὴ κατάσταση βρίσκεται ἡ
κοινωνία σὲ αὐτὴν ἢ σὲ λίγο καλύτερη θὰ εἶναι καὶ ἡ Ἐκκλησία. Ἂς μὴν μᾶς
φαίνεται παράξενο αὐτό, διότι ἀπὸ τὴν οἰκογένεια προέρχονται καὶ οἱ κληρικοὶ
ὅπως ὅλοι.
Ἑπομένως, ἂς ἀνατρέφουμε τὰ παιδιά μας «ἐν παιδεία καὶ
νουθεσία Κυρίου», καὶ ἂς ἐναποθέσουμε τὶς ἐλπίδες στὸν πανάγαθο Τριαδικὸ Θεό.
Λίγη μετάνοια ἂν δείξουμε, θὰ...«ξεφυτρώσει» πλῆθος πνευματικῶν καὶ πατερικῶν
κληρικῶν – μοναχῶν – λαϊκῶν. Ἡ ἀπογοήτευση ἂς νικηθεῖ μὲ τὴν ἐλπίδα στὸν
Χριστό.
Ἁπλῶς μὴν τὸ ξεχνᾶμε
ἡ λύση γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς κάθε κρίσης εἶναι ἡ Μετάνοια...
