Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση ἔχει ἐπηρεάσει βαθύτατα τό λαό καί
πολλούς ἔχει ὁδηγήσει στή δυστυχία. Κανένας δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τήν
πραγματικότητα. Ὅπως καί κανένας δέν μπορεῖ νά μείνει ἀπλήγωτος ἀπό τά βέλη
μελαγχολίας καί ἀπελπισίας. Ἡ κρίση ἐπηρεάζει καί τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δηλώνει
ὅτι πολλές κοινωνικές της δραστηριότητες, ἀλλά καί πολλά ἱδρύματά της, θά
περιοριστοῦν. Ἡ κατάσταση αὐτή θά διαρκέσει χρόνια καί ἴσως νά ἐπιδεινωθεῖ.
Μέσα σ᾽ αὐτό τό ζοφερό κλίμα ὑπάρχουν μερικοί πού παραδόξως μένουν ἀδιάφοροι!
α´. Πολλοί ὑπεύθυνοι Ἱερῶν Μονῶν, ἀγνοώντας τήν οἰκονομική
κρίση καί τή δυστυχία τοῦ λαοῦ, συνεχίζουν τά οἰκοδομικά ἔργα καί τίς ἀναπαλαιώσεις
τῶν Ἱ. Μονῶν μέ τόν ἴδιο ρυθμό, χωρίς νά αἰσθάνονται την ἀνάγκη νά βοηθήσουν οἰκονομικά
τά ἱδρύματα τῶν Μητροπόλεων, στις ὁποῖες...ἀνήκουν ἤ νά ἐνισχύσουν
ἄλλες Ἱ. Μονές, πού εἶναι φτωχές και οἱ ἀσκούμενοι ἐκεῖ ἀντιμετωπίζουν
προβλήματα ἐπιβίωσης. Ἀλήθεια, τι χρειάζονται οἱ περίτεχνες οἰκοδομές; Ποιές ἀνάγκες
τῶν ἀκτημόνων μοναχῶν πρόκειται νά καλύψουν;
Γιατί οἱ ταπεινοί καί εὐαίσθητοι μοναχοί πρέπει νά διαβιοῦν
σέ σύγχρονες καί πολυτελεῖς οἰκοδομές, τήν ὥρα πού ἡ δυστυχία ἔχει χτυπήσει τή
θύρα πολλῶν οἰκογενειῶν καί λείπουν τά στοιχειώδη γιά τή ζωή τους; Ποῦ εἶναι ἡ
εὐαισθησία ἀπέναντι στην φτώχεια, ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη τους, πῶς ξεχνοῦν ὅτι δίχως
ἔμπρακτη ἀγάπη, σωτηρία δέν ὑπάρχει; Γιατί κλείνουν τά μάτια τους καί τά αὐτιά
τους μπροστά στή δυστυχία τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ εἶναι πρόθυμοι νά τούς βοηθήσουν
πνευματικά! Ποιόν θέλουν νά ἐξαπατήσουν; Γιατί ἐπιμένουν στο φαρισαϊσμό, τή
σκληρότητα καί τήν ἀναλγησία; Γιατί ξεχνοῦν τό Γέροντα Παΐσιο, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε
τό κελί του μέ πρόχειρες ἐπιδιορθώσεις, γιά νά μή μπαίνει νερό καί ἀέρας μέσα;
Χρησιμοποιοῦσε λαμαρίνες, σανίδια, νάϋλον καί ἄλλα εὐτελῆ ὑλικά παρόλο πού ὁ ἴδιος
ἦταν μαραγκός καί θά μποροῦσε νά κάνει νέα παράθυρα, νέες πόρτες καί πολλές ἄλλες
ξυλουργικές ἐργασίες. Ὅμως κάτι τέτοιο τό ἀπέφευγε, γιατί δέν τον βοηθοῦσε
πνευματικά. Καί ἐπιπλέον δέν ἤθελε νά ξοδεύει χρήματα για τόν ἑαυτόν του οὔτε
καί νά ὑποχρεώνεται σέ ἄλλους, πού ἦταν πρόθυμοι νά τόν βοηθήσουν μέ πολλούς
τρόπους. Οἱ ἐπιλογές του ἦταν ἄλλες.
Ἔλεγε: «Ἄν ἔχω κανένα πεντακοσάρικο, προτιμῶ νά πάρω
σταυρουδάκια, εἰκονάκια καί νά τά δώσω σέ κανένα πονεμένο, γιά νά βοηθηθεῖ. Ἐγώ
χαίρομαι μέ τό νά δίνω. Καί ἀνάγκη νά τό ἔχω δέν τό ξοδεύω γιά μένα». Καί ἐξηγοῦσε:
«Πολλές φορές ἐμεῖς οἱ μοναχοί γινόμαστε σκληροί μέ τό νά μή ζοῦμε –ἐπειδή δέν
βλέπουμε– τόν πόνο τῶν ἄλλων. Ἐνῶ οἱ λαϊκοί οἱ καημένοι εἶναι πονετικοί, ἐπειδή
ζοῦν κοντά σέ πονεμένους ἀνθρώπους. Γι᾽ αὐτό πρέπει τόν πόνο τῶν ἄλλων νά τόν
κάνουμε δικό μας πόνο κάι νά προσευχόμαστε γιά ὅλους».
β´. Οἱ ἐπισκέψεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ.
Βαρθολομαίου στη χειμαζόμενη Ἑλλάδα δέν χαροποιοῦν τήν πλειονότητα τοῦ λαοῦ,
παρά τίς ἀνθοδέσμες, τά ροδοπέταλα καί τίς ἐμετικές (γιατί εἶναι ὑποκριτικές)
προσφωνήσεις τῶν τοπικῶν ἀρχόντων. Τό γεγονός ὅτι στοιχίζουν χιλιάδες εὐρώ, πού
προέρχονται ἀπό τά πενιχρά ἐκκλησιαστικά καί περιφερειακά ταμεῖα, εἶναι
προκλητικό καί σκανδαλίζει τό λαό. Ὅμως οἱ προσκαλοῦντες Μητροπολίτες καί ὁ
Πατριάρχης, πού ἀνταποκρίνεται στις προσκλήσεις, ζοῦν στόν δικό τους κόσμο,
χωρίς συμμετοχή στή δυστυχία τοῦ λαοῦ. Εἶναι ποιμένες με ἀριστοκρατικό ἦθος καί
βρίσκονται μακριά ἀπό τό ποίμνιό τους.
Δυστυχῶς, νομίζουν ὅτι ποιμαντικό ἔργο σημαίνει ἀπό μακριά
εὐλογίες καί εὐχές καί παράλληλα νά τρῶνε καί νά πίνουν στά πολυτελέστερα
ξενοδοχεῖα τῆς περιοχῆς. Ἐπίσης ἡ ἀνταλλαγή βαρύτιμων δώρων, οἱ ξύλινοι λόγοι
καί οἱ ὑποκριτικές ἐκδηλώσεις βλάπτουν σοβαρά τήν πνευματική ὑγεία τῶν πιστῶν.
Κάποτε πρέπει νά κατέβουν στο λαό οἱ ἐκκλησιαστικοί ἄρχοντες καί νά ἀφουγκραστοῦν
τόν πόνο του καί νά συμφάγουν στό φτωχικό του τραπέζι, νά δοῦν τί σημαίνει ἀνέχεια,
τί σημαίνει ἐξόφληση δόσης, πού δέν καλύπτεται ἀπό τις μηνιαῖες ἀποδοχές, τί
σημαίνει να σπουδάζουν ἕνα ἤ περισσότερα παιδιά, τί σημαίνει γιά τόν ἀξιοπρεπῆ
οἰκογενειάρχη ἡ παντελής ἔλλειψη οἰκονομικῶν καί ἡ ἀδυναμία ἐξόφλησης διαφόρων
λογαριασμῶν, ὅπως ἠλεκτρικοῦ ρεύματος, νεροῦ κ.λπ. καί πολλά ἄλλα δυσάρεστα καί
ψυχοφθόρα προβλήματα, πού καθημερινά καλεῖται νά ἀντιμετωπίζει. Ἄν συμβεῖ αὐτό,
ἀμέσως θά χάσουν τήν ὄρεξή τους οἱ ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας καί δέν θά
διοργανώνουν φιέστες πανηγύρεων καί ἄσκοπων και ἀνωφελῶν πατριαρχικῶν ἐπισκέψεων
στή Χώρα τῶν δυστυχούν- των Ἑλλήνων. Ὅμως δέν περιμένω σύντομα κάτι τέτοιο.
Χρειάζεται πρῶτα πνευματική ἀναβάθμιση μέ τήν ἀπόκτηση τῆς
μεγίστης ἀρετῆς τῆς ἀγάπης καί τῆς ὑψοποιοῦ ταπείνωσης, γιά νά καταργηθοῦν στή
συνέχεια οἱ ἐκδηλώσεις γιά ἀσήμαντες ἐπετείους καί τά ἐγκαίνια ἀνακαινισμένων
μητροπολιτικῶν μεγάρων, περιβαλλοντικῶν κέντρων κ.λπ. Κλείνοντας, ὑπενθυμίζω ὅτι
τά προβλήματα τοῦ λαοῦ πρέπει να γίνονται καί προβλήματα τῶν πνευματικῶν
πατέρων καί νά μή τά παραθεωροῦν προκλητικά.
Ορθόδοξος Τύπος, 25/1/2013
