Του Γιώργου Δελαστίκ
Πανικός επικρατούσε στις ευρωπαϊκές πρωτίστως, αλλά και
στην αμερικανική και σε άλλες διεθνείς χρηματαγορές στις αρχές του 2010, πριν
από τρία μόλις χρόνια, όταν με αιχμή του δόρατος την Ελλάδα ξεσπούσε η πανευρωπαϊκή
κρίση του δημόσιου χρέους. Τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, της τράπεζας των κεντρικών
τραπεζών του πλανήτη, εξηγούσαν γιατί οι τραπεζίτες των ισχυρότερων χωρών του
κόσμου, οι τραπεζίτες των ιδιωτικών τραπεζών, βρίσκονταν στα πρόθυρα της
αυτοκτονίας.
Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος μόνο της Ελλάδας, της
Ισπανίας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας προς τις ξένες τράπεζες, μη
συμπεριλαμβανόμενου δηλαδή του εσωτερικού χρέους κάθε χώρας, ανερχόταν στο
τέλος του καλοκαιριού του 2010 σε… 2,5 τρισ. (!) δολάρια.
Η Ισπανία χρωστούσε 1,1 τρισ. δολάρια σε ιδιωτικές
τράπεζες του εξωτερικού, η Ιρλανδία 0,8 τρισ., η Πορτογαλία 322 δισ. και η
Ελλάδα τα λιγότερα (278 δισ.) – προσοχή, μιλούμε για το άθροισμα του δημόσιου
και του ιδιωτικού χρέους σε ξένες τράπεζες. Μόνο οι τέσσερις αυτές χώρες
χρωστούσαν συνολικά 570 δισ. δολάρια σε γερμανικές τράπεζες, 440 δισ. σε
γαλλικές, 430 δισ. σε βρετανικές, 390 δισ. σε αμερικανικές και 680 δισ. δολάρια
σε τράπεζες άλλων χωρών. Απειλούνταν δηλαδή να τιναχτεί στον αέρα το ευρωπαϊκό,
ίσως και το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα! Αν μάλιστα πρόσθετε κανείς στα ποσά
αυτά και το 1,4 τρισ. δολάρια που χρωστούσε τότε ο δημόσιος και ο ιδιωτικός
τομέας της Ιταλίας σε ξένες τράπεζες, προσεγγίζαμε τα 4 τρισ. δολάρια χρέη των
πέντε χωρών των PIIGS στις τράπεζες των ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου.
Γι’ αυτό και δημιουργήθηκαν τα πάσης φύσεως Μνημόνια και οι εξοντωτικές
πολιτικές λιτότητας που τα συνοδεύουν – για να σώσουν τις ιδιωτικές τράπεζες
των πλούσιων χωρών με έξοδα των λαών της Ευρώπης! Μετά από σχεδόν τρία χρόνια
μνημονιακής πολιτικής, τι έχει γίνει με το ελληνικό δημόσιο χρέος; Πριν από τα
Μνημόνια, το μισό και πλέον δημόσιο χρέος της χώρας μας ήταν σε ξένες ιδιωτικές
τράπεζες. Οποιαδήποτε στάση πληρωμών εκείνη την εποχή θα προκαλούσε θύελλα στο
ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Σήμερα όμως σε ποιους χρωστάμε;
Οι αλλαγές στη δομή του ελληνικού δημόσιου χρέους που έχουν συντελεστεί έχουν
ανατρέψει τα πάντα εκ βάθρων. Τώρα η Ελλάδα χρωστάει πάνω από 190 δισ. ευρώ στα
κράτη – μέλη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ. Το ποσό αυτό μάλιστα μετά και τη
δανειακή δόση του Μαρτίου θα έχει ξεπεράσει τα 200 δισ. ευρώ και θα αντιστοιχεί
περίπου στο 70% του ελληνικού χρέους! Αλλα 45 περίπου δισ. ευρώ ελληνικού
δημόσιου χρέους, που αντιστοιχούν γύρω στο 14% του συνολικού χρέους μας,
κατέχει η ΕΚΤ.
Αν σε αυτά προσθέσουμε και 5 δισ. που χρωστάει η χώρα στην Τράπεζα της Ελλάδος,
παρατηρούμε ότι σχεδόν το 75% του δημόσιου χρέους της χώρας μας έχει…
«κρατικοποιηθεί» σε ευρωπαϊκό επίπεδο! Οι ξένοι ιδιώτες επενδυτές δεν κατέχουν
πλέον παρά ελληνικά ομόλογα αξίας 35 δισ. ευρώ, ποσό που δεν αντιστοιχεί πλέον
ούτε στο 12% του συνολικού χρέους. Μετά το «κούρεμα» όμως, έχει και σε αυτά
συντελεστεί μια ουσιώδης διαφοροποίηση του χαρακτήρα τους.
Ολα είναι πλέον ομόλογα υπαγόμενα στο αγγλικό δίκαιο, με
τερατώδεις ρήτρες που μόνο μια επαναστατική κυβέρνηση θα μπορούσε να μην
αποπληρώσει. Οσο για τις ελληνικές εμπορικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία
και κάποιους δυστυχείς Ελληνες πολίτες που αγόρασαν κρατικά ομόλογα νομίζοντας
ότι είναι «σίγουρη» συντηρητική επένδυση και τους οποίους λήστεψαν αδίστακτα ο
Βενιζέλος και ο Σαμαράς με το «κούρεμα» και την «επαναγορά» τρώγοντας το 75%
(!) των χρημάτων τους, τώρα πια έχουν μόνο 18 δισ. ευρώ – λίγο πάνω από το 5%
του συνολικού χρέους. Μάλιστα το σύνολο σχεδόν αυτού του ποσού είναι
τοποθετημένο σε έντοκα γραμμάτια πολύ βραχύβια, ακόμα και… ενός (!) μηνός.
Αυτά τα έντοκα γραμμάτια τα φορτώνει κάθε μήνα σχεδόν η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ,
ΔΗΜΑΡ στις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, γιατί κανένας ξένος
επενδυτής δεν θέλει να συμμετάσχει σε αγορά οποιουδήποτε ελληνικού κρατικού
τίτλου δανείου, με μοναδική εξαίρεση τους πιο τυχοδιώκτες κερδοσκόπους, τους
επονομαζόμενους «γύπες». Η Ελλάδα δηλαδή μέσω του Μνημονίου έχει δεθεί
χειροπόδαρα από τους ξένους δανειστές, ενώ παράλληλα έχει εξουδετερωθεί πλήρως
ο κίνδυνος για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αφού το 75% του χρέους της έχει
ήδη «ευρω – κρατικοποιηθεί» και το ποσοστό αυτό θα προσεγγίζει το 85% (!) στα
τέλη του επόμενου μήνα. Από την άλλη πλευρά, αυτή η «ευρω – κρατικοποίηση»
σημαίνει ότι μπορεί να διαπραγματευθεί τα πάντα σε πολιτικό επίπεδο.
Γ Δελαστίκ “ΤΟ ΕΘΝΟΣ”.
