Σήμερα 60 χρόνια μετά οι Έλληνες πολιτικοί είναι έτοιμοι
να ξεζουμίσουν το λαό, αντί να αμφισβητήσουν το λάθος του ΔΝΤ, για να μη χάσουν
την εύνοια των Μέρκελ/Σόιμπλε όπως οι Ιταλοί, που τους "έφτυσαν" με
τις πρόσφατες εκλογές τους. Με την υπογραφή της συμφωνίας για τη διαγραφή του
γερμανικού χρέους στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου 1953, η γερμανική μεταπολεμική
οικονομία έθετε......τα θεμέλια του μετέπειτα «οικονομικού θαύματος», πιστεύει
η Γερμανίδα ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ-Γιασίνσκι, από το Πανεπιστήμιο της
Στουτγάρδης:
«Η συμφωνία του
Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας.
Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε
οικονομικό θαύμα».
Ο Γερμανός ειδικός σε ζητήματα χρέους Γιούργκεν Κάιζερ,
μέλος του συνδέσμου erlassjahr.de για τη μείωση του χρέους των υπό ανάπτυξη
χωρών, δηλώνει στην DW ότι για χρόνια οι Γερμανοί απωθούσαν το γεγονός ότι η
χώρα τους μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπερχρεωμένη, όπως σήμερα η Ελλάδα
ή κάποιες υπό ανάπτυξη χώρες:
«Μαθαίναμε τότε ότι
το οικονομικό θαύμα οφειλόταν στην εργατικότητα του λαού μας και στους
Αμερικανούς, οι οποίοι μας βοήθησαν με χρήματα, και γι' αυτό εμείς τους
στηρίζουμε όπου μπορούμε. Αυτά γνώριζα για την περίοδο αυτή. Δυστυχώς ένα κομμάτι
της Ιστορίας μας αγνοήθηκε επιμελώς».
Η Γερμανία δεν ήθελε
λιτότητα
Περίπου 70 χώρες είχαν απαιτήσεις έναντι της Γερμανίας
τόσο από την προπολεμική, όσο και από τη μεταπολεμική περίοδο. Το συνολικό
χρέος της ανερχόταν γύρω στα 30 δισ. μάρκα. Ας σημειωθεί ότι το γερμανικό χρέος
το 1953 αντιστοιχούσε μόλις στο 23% του ΑΕΠ. Ακόμα και για τις υπό ανάπτυξη
χώρες ισχύει σήμερα ότι βρίσκονται σε κίνδυνο μόνο όταν το χρέος τους ξεπερνά
το 40% του ΑΕΠ. Σήμερα το ελληνικό χρέος βρίσκεται στο 160% και μόνο οι πολύ
αισιόδοξοι ευελπιστούν ότι θα μειωθεί στο 120%.
Για τη Γερμανία του 1953, όμως, η λιτότητα και η επιστροφή
των δανείων δεν αποτελούσε επιλογή. Το αντίθετο! Η γερμανική οικονομία
χρειαζόταν φρέσκο χρήμα για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ενίσχυση της οικονομικής
ανάπτυξης. Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις οι πιστώτριες χώρες συμφώνησαν στη
διαγραφή σχεδόν του 50% του χρέους, ενώ για το υπόλοιπο προέβλεψαν τη
μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωσή του.
Παράλληλα, η συμφωνία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να
γίνει η Γερμανία εξαγωγική δύναμη. Διότι η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να
εξυπηρετεί το χρέος της μόνο αν κέρδιζε χρήματα από τις εξαγωγές. «Οι δανειστές
της λοιπόν είχαν συμφέρον να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα», λέει ο Γιούργκεν
Κάιζερ. Κατά την άποψή του, μια παρόμοια ρύθμιση θα μπορούσε να βοηθήσει και
την Ελλάδα, η οποία όπως υπενθυμίζει ο Γερμανός ειδικός λίγο πριν από το
ξέσπασμα της κρίσης δαπανούσε δισεκατομμύρια για γερμανικά τανκς.
«Αν εφαρμόσουμε κάτι
αντίστοιχο στην Ελλάδα, τότε οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους μόνο αν
επιτρέψουν ένα πλεόνασμα στο ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο. Και οι Έλληνες θα
εξάγουν προϊόντα και θα φιλοξενούν στα ξενοδοχεία τους Γερμανούς τουρίστες
μέχρι που να ξεπληρώσουν αυτά τα καταραμμένα τεθωρακισμένα».
Η ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ-Γιασίνσκι τονίζει ότι δεν
είναι εύκολη η σύγκριση της μεταπολεμικής Γερμανίας με τη σημερινή Ελλάδα. Παρ'
όλα αυτά, οι Γερμανοί, λέει, δεν θα έπρεπε να ξεχνούν στις διαπραγματεύσεις με
την Ελλάδα ότι κάποτε και η Γερμανία ήταν υπερχρεωμένη και χρειαζόταν βοήθεια.
Πόσο μάλλον που τότε στο Λονδίνο η Ελλάδα ανήκε στους δανειστές και αποδέχθηκε
και εκείνη τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας. (pressarismenos.blogspot.com)
defencenet
