Ὁ πνευματικός ὀνομάζεται πατήρ, γι’ αὐτὸ πρέπει
νὰ προσπαθήση νὰ εἶναι ἀληθινὸς πατέρας νὰ νουθετῆ μὲ θεϊκὴ ἀγάπη καὶ
στοργή. Νὰ ἔρχεται στὴν θέση τοῦ κάθε ἐξομολογούμενου καὶ νὰ ζὴ τὸν πόνο
του, ὦστε ὁ ἔξομολογουμενος νὰ βλέπη στὸ πρόσωπό του ζωγραφισμένο
τόν δικὸ του πόνο. Αὐτὸ χρειάζεται ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας, πού οἱ ἄνθρωποι
ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ λίγο δροσερὸ νερό, καὶ ὄχι ἄπο δυνατὸ ξίδι. Οἱ
περισσότεροι, ἐπειδὴ δέχονται ἐπιδράσεις δαιμονικές, δύσκολα δέχονται μία
πνευματικὴ συμβουλὴ ἢ μία παρατήρηση. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ μάλωμα πρέπει νὰ γίνεται
μὲ ἀγάπη ἢ ὑπόδειξη τοῦ σφάλματος μὲ λεπτὸ τρόπο, μὲ γέλιο ἢ μὲ ἕνα ἀστεῖο.
Ἡ ἀγάπη πληροφορεῖ, ἐνὼ τὰ ψυχικὰ πάθη προδίδουν
τόν ἄνθρωπο. Ὄταν δὲν ὕπαρχη ἀγάπη, ἡ παρατήρηση μπορεῖ νὰ
γίνεται μὲ ὄμορφο τρόπο, ἄλλα ὁ ἄλλος κλωτσάει, γιατὶ
αἰσθάνεται τὸ ἀνθρώπινο στοιχεῖο στήν συμπεριφορά μας. Ἐνῶ, ὄταν τὸ
μάλωμα γίνεται μὲ πόνο καὶ ἀγάπη, ὁ ἄλλος μπορεὶ νὰ
στενοχωριέται, ἄλλα στὸ βάθος δὲν πληγώνεται, γιατὶ νιώθει
τήν ἀγάπη. Γνωρίζω ἔναν πνευματικὸ ποὺ εἴναι ἀρκετὰ παχύς
(φυσικὰ εἶναι καὶ ἡ κράση του, ἄλλα μπορεῖ καὶ στὸ φαγητὸ λίγο νὰ μὴν
προσεχῆ), ξέρετε ὄμως πόσο πονάει γιὰ τόν ἄλλον, πόσο ἐνδιαφέρεται γιὰ
τούς πονεμένους; Αὐτός ἔχει ταπείνωση, γιατὶ λέει ὄτι δέν κάνει ἄσκηση,
ἄλλα παραλληλα ἔχει πολλὴ καλωσύνη, καὶ ἔτσι πολλοὶ ἀναπαύονται
περισσότερο σ’ αὐτὸν παρὰ σὲ ἕναν ἀσκητικὸ πνευματικό. Ἔνας πνευματικός, πού
δέν εἴναι ἀποφασισμένος νὰ πάη ἀκόμη καὶ στὴν...κόλαση
γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν πνευματικῶν παιδιῶν του, δὲν εἶναι πνευματικός. Γέροντες
