Καταπέλτης κατά του Τούρκου πρωθυπουργού αποτελεί άρθρο
της αμερικάνικης επιθεώρησης του τομέα Διεθνών Σχέσεων «Foreign Policy» που
φέρει τον τίτλο «How Turkey Went From
‘Zero Problems’ to Zero Friends» (πως η Τουρκία έφτασε από τα ‘μηδενικά
προβλήματα’ να μην έχει κανένα φίλο)…Στην εισαγωγή του άρθρου εξιστορείται η ανάπτυξη της
τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, έως ότου ο Ερντογάν εναντιώθηκε σχεδόν με όλους
για χάρη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του Μόρσι. Ο Τούρκος πρωθυπουργός
κατηγορείται εμμέσως και για υποκρισία.
Ο συντάκτης του άρθρου θυμίζει ότι η ευαισθησία του Ταγίπ Ερντογάν είναι
επιλεκτική, αφού στην περίπτωση του Καντάφι τασσόταν κατά κάθε διεθνούς
επέμβασης αφού τουρκικές επιχειρήσεις είχαν στα χέρια τους χρυσοφόρα συμβόλαια.
Στη συνέχεια βέβαια, άλλαξε στάση βοηθώντας στην ανατροπή του Καντάφι. Υποκριτής χαρακτηρίζεται και επειδή σιωπούσε για τη βία που ξέσπασε στο Ιράν μετά τις εκλογές του 2009. Με την ανατροπή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας όμως, τα ξέχασε όλα και δεν τήρησε ούτε τους διπλωματικούς τύπους…
Στη συνέχεια βέβαια, άλλαξε στάση βοηθώντας στην ανατροπή του Καντάφι. Υποκριτής χαρακτηρίζεται και επειδή σιωπούσε για τη βία που ξέσπασε στο Ιράν μετά τις εκλογές του 2009. Με την ανατροπή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας όμως, τα ξέχασε όλα και δεν τήρησε ούτε τους διπλωματικούς τύπους…
Για να έχεις «μηδενικά προβλήματα» αναφέρει στην ανάλυση του ο αρθρογράφος, θα πρέπει να τηρείς ίσες αποστάσεις και να μην ανακατεύεσαι. Αυτό δε συμβαίνει ούτε στην Αίγυπτο, ούτε στη Συρία (με την οποία αρχικά βελτίωνε συνεχώς τις διμερείς σχέσεις), ούτε στη διαμάχη Ισραηλινών-Παλαιστινίων.
Το «Foreign Policy» υποστηρίζει ότι στη χώρα του Ερντογάν έχει απλώς χαθεί το μέτρο… Η Τουρκία, δεν έχει κάνει τίποτε για να διορθώσει τη ζημιά στην εξωτερική της πολιτική. Αντί αυτού, αξιωματούχοι καταγγέλλουν «σκοτεινές δυνάμεις» ότι ενορχηστρώνουν τις διαμαρτυρίες στην ίδια τη χώρα, αυθαδιάζει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον αρμόδιο για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις υπουργό, Εγκεμέν Μπαγκίς να λέει ότι «εάν χρειαστεί θα τους πούμε ‘α να χαθείτε’»!
Το άρθρο ολοκληρώνεται με την προειδοποίηση ότι η χώρα απειλείται με επιστροφή στη νοοτροπία της δεκαετίας του 1990 όταν και οι εντάσεις με τις ευρωπαϊκές και τις αραβικές πρωτεύουσες περίσσευαν, με τις θεωρίες συνωμοσίας να δηλητηριάζουν τον δημόσιο διάλογο και τους Τούρκους πολίτες πεπεισμένους ότι βρίσκονται «υπό πολιορκία» (εν ολίγοις, σύνδρομο καταδίωξης) να επαναλαμβάνουν ότι «ο Τούρκος δεν έχει άλλον φίλο από τον Τούρκο». Ο Ερντογάν φαίνεται πως από τα «μηδενικά προβλήματα» οδήγησε τη χώρα του σε «πονοκεφάλους» στις διεθνείς της σχέσεις, όπου κι αν κοιτάξεις…