Στα τέλη Απριλίου του 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου
ανακοινώνει από το Καστελόριζο την προσφυγή της χώρας στον μηχανισμό στήριξης
που αποτελείται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και
την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και λίγες ημέρες αργότερα η Ελλάδα αιτείται 120
δισ. ευρώ. Στις 9 Μαΐου συνεδριάζει το ΔΝΤ και οι διάλογοι είναι
χαρακτηριστικοί του κλίματος. Ομόνοια και ομοψυχία δεν υπάρχει, η απόλυτη
στήριξη απουσιάζει και οι «μπηχτές» είναι εμφανείς.
Από τα αποσπάσματα που φέρνει στο φως η WSJ λείπουν οι ομιλίες των εκπροσώπων των βασικών ευρωπαϊκών χωρών, ωστόσο είναι εμφανές πως εγείρονται ενστάσεις ότι τοποθετείται όλο το φορτίο στην Ελλάδα, αν και «η ελληνική διάσωση δεν ήταν ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα, αλλά για την ευρωζώνη».
Από τα αποσπάσματα που φέρνει στο φως η WSJ λείπουν οι ομιλίες των εκπροσώπων των βασικών ευρωπαϊκών χωρών, ωστόσο είναι εμφανές πως εγείρονται ενστάσεις ότι τοποθετείται όλο το φορτίο στην Ελλάδα, αν και «η ελληνική διάσωση δεν ήταν ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα, αλλά για την ευρωζώνη».
Rene Weber (Ελβετία): Έχουμε σημαντικές αμφιβολίες για
τους σκοπούς του προγράμματος [...] Αμφιβολίες σχετικά με τις παραδοχές που
γίνονται για την ανάπτυξη, οι οποίες μας φαίνονται υπερβολικά ευνοϊκές. Ακόμη
και μια μικρή απόκλιση από τις προβλέψεις για ανάπτυξη θα έκανε το επίπεδο
χρέους μη βιώσιμο, μακροπρόθεσμα [...] Γιατί η αναδιάρθρωση του χρέους και η
συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο πακέτο διάσωσης δεν έχουν εξεταστεί ως τώρα;
Nogueira Batista (Βραζιλία): Οι κίνδυνοι του προγράμματος
είναι τεράστιοι [...] Μπορεί να φανεί πως δεν πρόκειται για διάσωση της
Ελλάδας, αλλά ως ένα σχέδιο διάσωσης των κατόχων ιδιωτικού χρέους, κυρίως
ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Η απόφασή μας να υποστηρίξουμε αυτό το
προβληματικό και γεμάτο ρίσκο σχέδιο δεν πρέπει να θεωρηθεί ως σημάδι πως θα το
υποστηρίξουμε και στο μέλλον. Συνεχίζοντας στα επόμενα στάδιά του, θα
συμβουλευτούμε τις Αρχές και τις άλλες χώρες που εκπροσωπούμε για να
βεβαιωθούμε πως το ταμείο δεν βαδίζει στον δρόμο της υιοθέτησης ενός
προγράμματος που μπορεί να αποδειχθεί μη βιώσιμο.
Pablo Andres Pereira (Αργεντινή): Έπρεπε να είχαμε
εξετάσει την εναλλακτική λύση της εθελοντικής αναδιάρθρωσης. Οι ευρωπαϊκές
Αρχές έπρεπε να είχαν εξετάσει καλά το θέμα και να έχουν καταλήξει σε μια πιο
ομαλή διαδικασία. Είναι πολύ πιθανό η Ελλάδα να είναι σε χειρότερη κατάσταση
μετά την εφαρμογή του προγράμματος.
Shakour Shaalan (Αίγυπτος): Θα θέλαμε να επεξεργαστούμε
περισσότερο τις υποθέσεις [...] που σχετίζονται με τις μεσοπρόθεσμες προβλέψεις
για την ανάπτυξη. Μας φαίνονται αισιόδοξες. He Jianxiong (Κίνα): Οι κίνδυνοι για το πρόγραμμα είναι
σημαντικοί [...] Ο αναμενόμενος ρυθμός ανάπτυξης φαίνεται αισιόδοξος.
Ουσιαστικά, όλα τα παραπάνω συνοψίζονται στη φράση της
Κριστίν Λαγκάρντ, μόλις πριν λίγους μήνες: «Τον Μάιο του 2010 γνωρίζαμε πως η
Ελλάδα χρειάζονταν ένα σχέδιο διάσωσης, αλλά δεν ήμασταν σε θέση να ξέρουμε πως
αυτό απαιτεί την αναδιάρθρωση του χρέους. Δεν είχαμε κανένα στοιχείο πως η
γενική οικονομική κατάσταση μπορεί να επιδεινωθεί τόσο γρήγορα, όσο επιδεινώθηκε». protagon.gr
