«Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ»

του Σπάρτακου Τανασίδη 

ΜΙΑ ΕΘΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Οἱ ἑλλαδίτες, ἀποκτήσαμε πολλὰ μειονεκτήματα κατὰ τοὺς τελευταίους πολυτάραχους αἰῶνες τῆς ἱστορίας μας. Ὠχαδερφισμός, ἀνατολίτικου τύπου ἀναπαυτικὴ ἁδράνεια, παθητικότητα, καθολικὴ μετριότητα, τεμπελιά (χρησιμοποιῶ ἐπίτηδες τὸν τουρκικό ὅρο ἀντὶ τῆς ὀκνηρίας), ἀφιλοτιμία καὶ κουτοπονηριά, εἶναι μερικὰ μόνο ἐξ αὐτῶν.

Κοντὰ σ’ αὐτά, οἱ κοινωνικοπολιτικὲς συνθῆκες εὐνόησαν τὸν ὑπερτροφισμὸ ἀρχαιότερων ἀρνητικῶν γνωρισμάτων μας, ὅπως εἶναι ἡ ὑπέρμετρη φιλαυτία, ἡ διχόνοια, ἡ ὑστεροβουλία. 

Ἀκόμα καὶ ἐκεῖνα τὰ σχετικὰ αρνητικὰ χαρακτηριστικά, ὅπως ὁ τυχοδιωκτισμός, που μᾶς ὁδήγησε στὸν προϊστορικὸ ἀποικισμὸ ὅλης κυριολεκτικὰ τῆς ὑδρογείου καὶ τὸν πολιτισμικὸ ἐμπλουτισμὸ ἡμῶν καὶ βαρβάρων, ἔχουν περιορισθεῖ σὲ μικροελλαδίτικα γνωρίσματα παρακμῆς καὶ μιζέριας(ἀπάτη, αἰσχροκέρδεια). 

Ὁ ἀγχίνους, ὁ πολύμητις, ὁ ἀγκυλομήτης Προμηθεύς τῆς Οἰκουμένης κατήντησε σήμερα νὰ εἶναι ἕνας κουτοπόνηρος ἑλλαδίτης Ἐπιμηθεύς, ἀνάξιος πλέον νὰ φέρη τοὺς περήφανους τίτλους τοῦ Ἕλληνος, τοῦ Ἑλληνορωμηοῦ, τοῦ Γραικοῦ. 

Ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἀποκτήσαμε νέα καὶ θρέψαμε τὰ παλαιὰ μας μειονεκτήματα, ἀπωλέσαμε καὶ κάποια θετικὰ γνωρίσματα που ἄλλοτε εἴχαμε ὡς λαός. Γιὰ παράδειγμα, γίναμε «ὁ λαὸς τῆς τελευταῖας στιγμῆς», ὅπως αὐτοαποκαλούμαστε. Ἀρεσκόμαστε νὰ λέμε ὅτι «-Κάνουμε τὰ πάντα τὴν τελευταῖα στιγμὴ ἀλλὰ ἄψογα καὶ καλλίτερα ἀπ’ ὅλους.», λὲς καὶ εἶναι κάτι τὸ ἀξιοθαύμαστο καὶ ὡραῖο. Αὐτὰ δηλώνουμε εὐθαρσῶς γιὰ  τὰ Ὀλυμπικὰ Παίγνια (2004) καὶ τὰ τόσα ἄλλα, ἄσχετα βέβαια μὲ τὰ κατοπινὰ συμπτώματα προχειρότητος καὶ ζημίας. 

Πολλοὶ θὰ ποῦν: -Ἔλα βρὲ ἀδερφέ, εἴμαστε μεσογειακὸς λαός, ἔξω καρδιά, λίγο χύμα στὸ κῦμα, λίγο ἔτσι, λίγο ἀλλιῶς. Στὸ τέλος ὅμως πάντα τὰ καταφέρνουμε καλλίτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἡ γκρίνια μου προέρχεται ἐκ προσωπικῆς πεποιθήσεως ὅτι καὶ εἴμαστε πρόχειροι καὶ δὲν τὰ καταφέρνουμε καλλίτερα ἀπ’ ὅλους. Ἀψευδὴς μάρτυράς μου εἶναι ἡ σημερινή (ἀλλὰ καὶ χθεσινή) κατάσταση στὴν ὁποῖα ἔχουμε περιέλθει σὲ ἐπίπεδο χώρας, κράτους, λαοῦ, ἀτόμων. 

Τὶ θὰ πῆ «μεσογειακός λαός»; Μεσογειακὸς λαὸς δὲν εἶναι καὶ οἱ Ἰταλοί; Διαθέτουν βαρειὰ βιομηχανία καὶ ἕνα κράτος, ἄν ὄχι εὔνομο, τουλάχιστον ἀποτελεσματικό. Μεσογειακὴ χώρα δὲν εἶναι ἡ Ἰσπανία; Οἱ τόσο ἀνόμοιες Γαλλία, Λιβύη, Αἴγυπτος καὶ ἄλλες; Αὐτὸ τὸ ἀστήρικτο ἐπιχείρημα τοῦ «μεσογειακοῦ λαοῦ», ὁ ὁποῖος εἶναι ἱκανότατος ἀλλὰ ἔχει τὸν εὐχάριστο Ἥλιο καὶ τὴν πλανεύτρα Φύση νὰ τοῦ ἐμποδίζουν τὴν συνέπεια καὶ τὴν παραγωγικότητα, εἶναι γελοῖο καὶ παράλογο. 

Ὁ λαὸς μας ἔχει ἐπαναπαυτεῖ σ’ αὐτὴ τὴ νοοτροπία, ἡ ὁποῖα ἐκτρέφεται γιὰ εὐνόητους λόγους ἀπὸ τοὺς πολιτικάντηδες μέσω τῶν ΜΜΕ. Ἡ τέτοιας μορφῆς δολίως κατασκευασμένη ἔννοια τοῦ «μεσογειακοῦ λαοῦ», συναντᾶται ὄχι μόνο σὲ ἑλληνικὲς ταινίες καὶ ἐκπομπὲς ἀλλὰ καὶ ὡς σχόλιο στά…δελτία εἰδήσεων! Τοὺς συμφέρει νὰ παραμένουμε νεοβαλκάνιοι λαπᾱδες, μέσα στὴ μακάρια ἀκλόνητη ἀνατολίτικη ἀνάπαυσή μας καὶ νὰ κομπάζουμε ὅτι εἴμαστε τέτοιοι καὶ ὅτι εἶναι ἕνα μοναδικὸ τρισχαριτωμένο γνώρισμά μας. Νὰ καθόμαστε στ’ αὐγὰ μας, στὴν μίζερη καὶ ἐδαφικὰ ἀνολοκλήρωτη Ἑλλαδίτσα, δίχως διεκδικήσεις, δίχως παλμό, σὲ ἕνα τέλμα. 

Λογιόμαστε καλλίτεροι τῶν δυτικῶν, οἱ ὁποῖοι δὲ βλέπουν Ἥλιο καὶ εἶναι «ρομποτάκια», «στρατιωτάκια» κ.α.. Τοὺς κοροϊδεύουμε γιὰ τὴν πειθαρχιστική νοοτροπία τους, χαρακτηρίζοντάς τη γραφική. Λὲς καὶ ἐμεῖς δὲν ὑπήρξαμε ποτὲ πειθαρχημένοι. Δίχως πειθαρχία φτιάξαμε τὴ Φάλαγγα καὶ μάλιστα ἀπὸ πολῖτες (ἄκουσον-ἄκουσον); Δίχως πειθαρχία λειτουργοῦσε ἡ Σάρισα;;; Ἀπειθάρχητος ἐσμός μεσογειακῶν μικροαστούληδων ἦταν ἐκεῖνος που κατὰ καιροὺς δημιούργησε ἑλληνικὲς αὐτοκρατορίες καὶ κοσμοκρατορίες σ’ Ἀνατολή καὶ Δύση;  

Εἰλικρινὰ θεωροῦμε ὅτι οἱ ἀρετὲς τοῦ λαοῦ μας, οἱ ὁποῖες συνέβαλαν στὴ γέννηση αὐτοῦ τοῦ αἰωνίου θαύματος που λέγεται Ἑλλάς, εἶναι ἡ προχειρότητα, ἡ ἀσυνέπεια, ἡ ἀπειθαρχία, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ καὶ δράσης; Διότι αὐτὰ μᾶς διακατέχουν σήμερα σ’ ὅλους τοὺς τομεῖς τοῦ καθημερινοῦ μας βίου, τῆς ἐργασίας, τοῦ ἐπιχειρεῖν, τῆς πολιτικῆς… 

Κατηγοροῦμε τοὺς βολευτὲς γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση καὶ τὴν κρατικὴ δυσλειτουργία, λὲς καὶ δὲν τοὺς ἐκλέγουμε ἐμεῖς ἀναξιοκρατικὰ γιὰ νὰ μᾶς βρίσκουν δουλειά, νὰ μᾶς διαγράφουν τὰ πρόστιμα κ.α.. Ὁ φακελλάκιας ἰατρὸς δὲν προέρχεται ἀπὸ τὴν μέση ἑλληνικὴ οἰκογένεια; Ὁ ὑδραυλικὸς που δὲν ἔρχεται στὴν ὥρα του καὶ κάνει τὴ μισὴ δουλειὰ δὲν εἶναι ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ λαοῦ; Οἱ δοσίλογοι πολιτικοί, οἱ ἀνίκανοι καὶ ἀνήθικοι ἐπιστήμονες, στρατιωτικοί, κληρικοί, ἀστυνόμοι καὶ ὅλοι αὐτοὶ που βρίζουμε καθημερινά, ἀνετράφησαν στοὺς κόλπους τοῦ πολυαδικημένου αὐτόῦ λαοῦ. 

Θεωρῶ ὅτι τὸ νὰ λέμε πὼς πταίει ὁ πνευματικὸς ξεπεσμὸς καὶ ἡ κρίση ἀξιῶν, εἶναι πιὸ ἔντιμο ἀπὸ τὸ νὰ ρίχνουμε τὴν εὐθύνη στὸν Ἥλιο μας καὶ τὴ θάλασσα, που μας καλοῦν νὰ ρεμβάσουμε ἐκτὸς γραφείων καὶ ἐργαστηρίων, μακριὰ ἀπὸ κόπους. Δὲν πταίει ὁ μεσογειακὸς χαρακτὴρ γιὰ τὴν ἀνοργανωσιὰ μας. Δὲν πιστεύω ὅτι οἱ δημιουργοὶ Μαραθώνων, Παρθενώνων καὶ Ὑγροῦ Πυρός, ἦταν ἄνθρωποι τῆς τελευταῖας στιγμῆς καὶ τῆς προχειρότητας. Ζοῦσαν στὸ ἴδιο μέρος ὅπου καὶ ἐμεῖς,  δημιουργοῦσαν ὑπὸ τὸν ἴδιο οὐρανὸ καὶ καλλιεργοῦσαν τὴν ἴδια γῆ.   

Ἀντὶ λοιπὸν νὰ καθόμαστε ἄπραγοι, γκρινιάζοντας ἤ χειρότερα, ἐκθειάζοντας τὰ ἐλαττώματά μας, ἄς ἐργαστοῦμε πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς αὐτοβελτιώσεως  καὶ τῆς ἐπανελλήνισεώς μας, ὁ κάθεῖς χωριστὰ καὶ ὅλο μαζὶ τὸ Ἔθνος. 

Ἐμεῖς οἱ ἐθνικόφρονες πιστεύουμε στὴ βιολογικὴ καὶ πνευματικὴ συνέχεια τῆς Φυλῆς. Πιστεύουμε ὅτι οἱ Ἕλληνες διαθέτουμε τὰ ἐφόδια γιὰ νὰ ξαναγίνουμε αὐτοὶ που ἤμασταν. Διαθέτουμε τὸ  τελειότερο πνευματικὸ καὶ πολιτισμικὸ ὑπόβαθρο. Ἁπλῶς πρέπει νὰ καλλιεργηθοῦμε καταλλήλως. Τίποτε δὲν εἶναι χαμένο. 

Ὁ Ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς καὶ κατὰ συνέπεια οἱ φορεῖς του, δηλαδὴ ἐμεῖς, ἀκολουθοῦμε μία διαχρονικὴ ἐξελικτικὴ πορεία, ὅπως  καὶ ὁ Παγκόσμιος Πολιτισμός, ὁ ὁποῖος ταυτίζεται μὲ τὸν Ἑλληνικὸ Πολιτισμό. Ἐτυμολογικά, ἡ ἔννοια τῆς ἐξελίξεως ὑποδηλώνει τὴν ἑλικοειδὴ πορεία στὸ χωροχρόνο. Δηλαδή, ταυτόχρονη ὁριζόντια καὶ περιστροφικὴ κίνηση. Μιὰ πάνω-μιὰ κάτω, ἀνοδική-καθοδική. Ἔτσι ἔχουμε περιόδους ἀκμῆς καὶ παρακμῆς τῶν πάντων. Οὶ περίοδοι τῆς μετακατακλυσμιαῖας μας ἀκμῆς ἀποτυπώθηκαν στὴ μνήμη μας ὡς ὀνομασίες πολιτισμῶν: Μινυακός, Πελασγικός, Αἰγαιακός, Μινωϊκός, Μηκυναϊκός, Κλασσικός, Ἑλληνιστικός, Ρωμαίϊκος (κακῶς τὸν λέμε Βυζαντινό).  

Τὴν ἀκμὴ τοῦ Ἔθνους μας λοιπόν, κατὰ φύσιν, διαδέχονται οἱ περίοδοι παρακμῆς. Μιὰ τέτοια περίοδο βιώνουμε οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες. Τὴν περίοδο αὐτὴ θὰ διαδεχθῆ νέα ἀκμὴ καὶ νέα Δόξα. Ἄν καὶ μᾶς ἔλαχε νὰ εἴμαστε φορεῖς τοῦ πολιτισμοῦ μας σὲ μία παροδικὴ φάση τῆς πτώσης του, εἶναι ἱερὸ καθήκον μας νὰ θέσουμε ἕνα λιθαράκι, ὁ κάθεὶς ἀπὸ τὴ θέση του, ὥστε νὰ ἐπισπεύσουμε τὴ μεταβολὴ πρὸς τὴν ἄνοδο. Τὸ ὀφείλουμε στοὺς ἑαυτοὺς μας. Τὸ ὀφείλουμε στὸ Ἔθνος.  

Καλῶ τοὺς ζωντανοὺς Ἕλληνες: Ἐγερθῆτε!  

Σπάρτακος Τανασίδης 

tanasidisspartakos@yahoo.gr

Θ.Π. ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΘΕΕ ΜΟΥ Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΙ ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ…