Του Θεόδωρου
Καρυώτη
Την Κυριακή 15
Δεκεμβρίου 2013 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ένα άρθρο με το
τίτλο: «Στο Αμβούργο θα κριθούν η ΑΟΖ και το Καστελόριζο».
Στο Αμβούργο της Γερμανίας εδρεύει το Διεθνές Δικαστήριο
για το Δίκαιο της Θάλασσας (ITLOS-International Tribunal for the law of the
Sea) το οποίο δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της σχετικής Σύμβασης του ΟΗΕ
(UNCLOS-United Nations Convention of the Law of the Sea) το 1982.
Εάν το άρθρο αυτό αντικατοπτρίζει τις θέσεις των Σαμαρά
και Βενιζέλου τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα γιατί το Διεθνές Δικαστήριο του
Αμβούργου εξετάζει μόνο περιπτώσεις κρατών που έχουν υπογράψει, έχουν
επικυρώσει ή έχουν υιοθετήσει το UNCLOS. Είναι γνωστόν ότι η Τουρκία δεν
είναι μέρος της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας και επομένως δεν
μπορεί η Ελληνοτουρκική διένεξη να φτάσει στο Αμβούργο.
Η εφημερίδα βέβαια αναφέρει ότι «Ο σχετικός οδικός χάρτης,
ο οποίος έχει καταρτιστεί από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά σε συνεργασία με
τον υπουργό Εξωτερικών Ευάγγελο Βενιζέλο, τον στενό συνεργάτη του Χρύσανθο
Λαζαρίδη και τον υφυπουργό Εξωτερικών Δημήτρη Κούρκουλα, έχει ως στόχο να
αξιοποιήσει η Ελλάδα την ευνοϊκή για αυτή γεωστρατηγική συγκυρία στη Μεσόγειο,
να εκμεταλλευτεί τον ενεργειακό πλούτο της και να λύσει οριστικά τις διαφορές
της με την Τουρκία.»
Προφανώς, ο δημοσιογράφος έχοντας ενημέρωση από το Μαξίμου
ή το υπουργείο Εξωτερικών αναφέρει ότι όχι μόνο η ελληνοτουρκική διαφορά θα
καταλήξει σε ad hoc διαιτητικό δικαστήριο που θα συσταθεί στην έδρα του
Δικαστηρίου της Θάλασσας, στο γερμανικό λιμάνι του Αμβούργου, αλλά και φαίνεται
να γνωρίζει εκ προοιμίου την απόφαση του Δικαστηρίου, αναφέροντας συγκεκριμένα,
ότι το Αμβούργο θα δώσει ένα 70% στην Ελλάδα και ένα 30% στη Τουρκία μαζί με
μια μικρή περιοχή για συνεκμετάλλευση. Τέτοιες υποθέσεις δεν πρέπει να γίνονται
δημόσια διότι δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις.
Εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να γνωρίζει ότι δεν μπορεί να
λύσει το θέμα της ΑΟΖ και του Καστελόριζου πηγαίνοντας στο Αμβούργο το οποίο,
βέβαια, θα αρνηθεί να εξετάσει μία τέτοια περίπτωση. Πρέπει να αποφύγουμε την
επανάληψη του λάθους που έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν ζήτησε, στις 16
Αυγούστου 1976, από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να εξετάσει την διένεξη
Ελλάδας και Τουρκίας για το Αιγαίο Πέλαγος.
ΤΙ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΟ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Στο Αμβούργο της Γερμανίας θα κριθεί σε εύθετο χρόνο η
τύχη του Καστελόριζου και θα διευθετηθεί το σύνολο των ελληνοτουρκικών
διαφορών, σύμφωνα με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του περιοδικού «Crash» στο τεύχος
που κυκλοφορεί.
Ο σχετικός οδικός χάρτης, ο οποίος έχει καταρτιστεί από
τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά σε συνεργασία με τον υπουργό Εξωτερικών Ευάγγελο
Βενιζέλο, τον στενό συνεργάτη του Χρύσανθο Λαζαρίδη και τον υφυπουργό
Εξωτερικών Δημήτρη Κούρκουλα, έχει ως στόχο να αξιοποιήσει η Ελλάδα την ευνοϊκή
για αυτή γεωστρατηγική συγκυρία στη Μεσόγειο, να εκμεταλλευτεί τον ενεργειακό
πλούτο της και να λύσει οριστικά τις διαφορές της με την Τουρκία.
Τα ενδιάμεσα στάδια
Αυτή η διαδρομή θα έχει ως τελική κατάληξη την παραπομπή
της διαφοράς μας για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ με την Τουρκία σε ad hoc διαιτητικό
δικαστήριο που θα συσταθεί στην έδρα του Δικαστηρίου της Θάλασσας, στο
γερμανικό λιμάνι του Αμβούργου. Τα ενδιάμεσα στάδια, κατά το ρεπορτάζ είναι:
Πρώτον, η διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (κατά τη
διάρκεια της ελληνικής προεδρίας) για τα ευρωπαϊκά θαλάσσια σύνορα και την ΑΟΖ
στη Μεσόγειο, γεγονός που θα προκαλέσει επενδυτικό ενδιαφέρον από ξένες
εταιρίες εξόρυξης υδρογονανθράκων, οι οποίες θέλουν την πολιτική εγγύηση της
Ε.Ε. για να μετάσχουν στους διαγωνισμούς.
Δεύτερον, η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου
για την οριοθέτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της θαλάσσιας ζώνης στη
Μεσόγειο με τρόπο που να αναγνωρίζεται η υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου και η
επήρεια της νήσου στη διαμόρφωση της ελληνικής ΑΟΖ στη Μεσόγειο. Πρόκειται για
εξέλιξη που, αν συμβεί (και υπάρχουν οι προϋποθέσεις μετά την απέλαση του
Τούρκου πρέσβη στο Κάιρο και τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων Τουρκίας –
Αιγύπτου). θα δημιουργήσει ισχυρό τετελεσμένο. Τέτοιο που η Ελλάδα θα μπορεί να
επικαλεστεί σε ένα διαιτητικό δικαστήριο, το οποίο θα κρίνει μελλοντικά τη
διαφορά.
Τρίτον, η αναγνώριση αυτής της συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας
και Αιγύπτου -και συνακόλουθα της ανακήρυξης της ελληνικής ΑΟΖ- από τα παράκτια
κράτη Ισραήλ και Κύπρο. Και αυτή η εξέλιξη θα δημιουργήσει τετελεσμένο για τις
εξελίξεις.
Τέταρτον, η αξιοποίηση αυτών των συμφωνιών -για την
επίτευξη των οποίων ο πρωθυπουργός εργάζεται πυρετωδώς στο παρασκήνιο- θα
αποτελέσει ένα μεγάλο ευρωπαϊκό new deal με αντικείμενο τον τομέα της
ενέργειας.
Η εξόρυξη των υδρογονανθράκων από τα χρυσοφόρα κοιτάσματα
που υπάρχουν σε όλη την περιοχή της Μεσογείου εκτιμάται ότι θα βάλει τη χώρα
στο κέντρο του παγκόσμιου ενεργειακού χάρτη, καθώς θα ικανοποιήσει και τους Αμερικανούς
αλλά και τους Γερμανούς: Το υγροποιημένο αέριο θα μεταφέρεται μέσω της
εμπορικής ναυτιλίας σε λιμάνια της Μεσογείου (Γαλλία, Μάλτα, Ιταλία, Ισπανία)
και θα αξιοποιηθεί ακόμη και για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Πέμπτον, η οριστικοποίηση της συμφωνίας για το ελληνικό
χρέος, προκειμένου να μη χρησιμοποιηθεί από τους δανειστές ο ενεργειακός
πλούτος στις διαπραγματεύσεις για τη ρύθμισή του.
Τελικός σταθμός αυτής της διαδρομής είναι, σύμφωνα με τη
στρατηγική Σαμαρά, η υπογραφή μιας συμφωνίας ειρήνης μεταξύ Ελλάδας και
Τουρκίας, βάση της οποίας θα είναι το περιεχόμενο της απόφασης ενός ad hoc
διαιτητικού δικαστηρίου που θα λύσει φαινομενικά το θέμα της υφαλοκρηπίδας αλλά
κατ’ ουσίαν θα επηρεάσει όλα τα εκκρεμή θέματα: την έκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης
(χωρικά ύδατα), τα εναέρια σύνορα που «καταπονούν» την Πολεμική Αεροπορία μας,
ώστε να τα προστατεύει, και τέλος τον ενεργειακό πλούτο πάνω στον οποίο
«κάθεται» το Καστελόριζο. Τα οικόπεδα είναι τέσσερα και το φυσικό αέριο
πλούσιο, ακόμη και στερεοποιημένο.
Το δικαστήριο μπορεί να βρει τον τρόπο, όπως αναφέρει το
δημοσίευμα, να επιτευχθεί μια συμφωνία που θα εξυπηρετεί το 70% των επιδιώξεων
της ελληνικής πλευράς, που θα σέβεται κάποιες από τις ευαισθησίες της γείτονος
για συμμετοχή στην εξόρυξη και θα ανοίξει τον δρόμο για την εκμετάλλευση των
πλούσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων στην περιοχή επ’ ωφελεία της ελληνικής
οικονομίας.
Θεματοφύλακας της εφαρμογής της συμφωνίας θα μπορούσε να
είναι ο ΟΗΕ, του οποίου όργανο είναι το Δικαστήριο του Αμβούργου.
