Μια τόσο όμορφη μέρα του Χρόνου, τι άλλο θα ταίριαζε στο
ιστολόγιό μας εκτός από ένα Αληθινό Παραμύθι. Πάμε να ταξιδέψουμε στον κόσμο
ενός Χριστουγεννιάτικου Παραμυθιού με την ιδιαίτερη πένα του αγαπητού μας κ.
Δημητρίου Λυκούδη; Ας του δώσουμε το χέρι μας να μας ταξιδέψει…
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ
ΚΑΙΡΟ…
Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου-Φιλολόγου,
Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Μια φορά και έναν καιρό, στα χρόνια εκείνα τα παλιά, στα
χρόνια που πέρασαν και είναι τα μόνα που έρχονται και ξαναέρχονται κάθε χρόνο
μπροστά μας, θαρρώ κοντά τέτοιες μέρες ήταν, μεγάλο τσακωμό έστησαν ο χώρος και
ο χρόνος μεταξύ τους.
Έριδα και τσακωμός μεγάλος γιατί ακούστηκε ότι επρόκειτο να γεννηθεί ο Σωτήρας Χριστός, ο Λυτρωτής του κόσμου. Αντιμάχονται τα πρωτεία, το πνευματικό προβάδισμα, το δικαίωμα στην αυτόκλητη ευλογία και χάρη του Θείου Βρέφους, το δικαίωμα να χαράξουν τ΄όνομά τους ανεξίτηλα στο διάβα των αιώνων ότι αυτοί αξιώθηκαν πρώτοι να υποδεχθούν τον μικρό Ιησού.
Ο χώρος υποστήριζε ότι αυτός παρέχει τον τόπο, ένα άσημο και υγρό σπήλαιο στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Χρόνια τώρα τον προετοίμαζε. Τόσους προφήτες και δικαίους επιστράτευσε να το διαλαλήσουν πολλά χρόνια πριν. Ο χώρος, αυτός ο χώρος να υποδεχθεί τον Ιησού, να καταγράψει στις μνήμες της Ιστορίας τον ερχομό Του τοπογραφικά, να καταγράψει στις καρδιές των ανθρώπων την έλευση και γέννηση του Θεανθρώπου «εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας».
Ο χρόνος από την άλλη, φωνασκούσε ότι φέρει την πρωτοκαθεδρία στη ροή του παγκόσμιου «γίγνεσθαι». Υποστήριζε πως ήταν πρώτος, πως έχει την αφετηριακή οριοθέτηση στα βωμόθυρα της Συμπαντικής κτίσης και δημιουργίας. Ήθελε να καταγραφεί τονισμένα στο πέρασμά του ο χωρισμός της Ιστορίας σε εποχή προ Χριστού και μετά Χριστόν, και έτσι να κερδίσει εξέχουσα θέση στη δυναμική της συμπόρευσης Ακτίστου-κτιστού, να συμπεριληφθεί στη γραμμικότητά του, σε μια πορεία αέναη και αγιαστική προς τα έσχατα.
Και καταδέχεται ο Κύριος και Λυτρωτής Ιησούς Χριστός, με την άκρα συγκατάβασή Του, να συνενώσει με την Ενανθρώπησή Του τα δύο άκρα.
Κατορθώνει να αιωνίσει τότε, νυν και αεί «χώρο και χρόνο» στον ωκεανό της απέραντης και θεωτικής θείας αγάπης και να μεταμορφώσει την πορεία «χωροχρονικά» του ανθρώπου, όχι σε μια αδιέξοδη, εφάμαρτη και διαβατική τροχιά, αλλά σε μια υπέρβαση του πρόσκαιρου και καιρικού, σε μια φανέρωση του αιωνίου και υπερβατικού με στοιχεία χώρου-άχωρου και σύμβολα χρονικά του αυτού αιώνος, του απατεώνος!
Μια φορά και έναν καιρό…! Ένα νοσταλγικό παραμύθι η ζωή σου, η ζωή μου. Πού χρόνος, πού χώρος εδώ ανάμεσά μας. Φαντάζει άχρωμη, ανούσια χωρίς Χριστό η ζωή μου. Η σωτηρία έχει σημασία μόνο μαζί σου, διαφορετικά είναι ουτοπική, πρόσκαιρη. Η μοναχική «σωτηρία» κολάζει, δαιμονίζει, περιθωριοποιεί τον άνθρωπο, τον απογυμνώνει.
Μια φορά και έναν καιρό αγαπητέ αναγνώστη, μια φορά και έναν καιρό εξεδώθηκε διάταγμα σωτηριολογικό και χαρμόσυνο, διάταγμα Θεού προς τον άνθρωπο, άγγελμα σωτηρίας με εσχατολογικό ορόσημο και θυμιατική ευωδία υπερβαίνουσα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Χριστός γεννάται αδελφέ μου, Χριστός γεννάται σήμερον, τότε, νυν και αεί.
Μια φορά και έναν καιρό, σου κρατώ το χέρι στην κοπιαστική πορεία σου και ήσυχα, χωρίς άστοχες επιδείξεις, σου χαρίζω το περίσσευμα της καρδιάς μου, την ύπαρξη μου ολόκληρη, διότι γεννήθηκε ο μικρός Ιησούς.
Μια φορά και έναν καιρό…! Ένα νοσταλγικό παραμύθι η ζωή σου, η ζωή μου…
