Του Δρ. Γεωργίου Φίλη
Στην συνημμένο χάρτη, για τον οποίο το «defence-point.gr»
θα ήθελε να ευχαριστήσει τον Δρ. Ηλία Κονοφάγο που τον παραχώρησε, γίνεται
φανερό ότι η περιοχή, η οποία δυνητικάπρόκειται να αποτελέσει μέρος της υφαλοκρηπίδας αλλά
και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της ανεξάρτητης Κριμαίας, βρίθει
από κοιτάσματα και δυνητικές περιοχές ενδιαφέροντος ενώ μεγάλες θαλάσσιες περιοχές
αποτελούν Οικόπεδα το οποία είτε έχουν παραχωρηθεί, είτε βρίσκονται υπό
διαπραγμάτευση, είτε σχεδιάζεται να διατεθούν μέσω ανοιχτού διαγωνισμού.
Από τον χάρτη γίνεται φανερό ότι σε περίπτωση που η
Ουκρανία χάσει την Κριμαία τότε θα απολέσει μία μεγάλη πηγή εσόδων τα
οποία στην καταρρέουσα οικονομία της ίσως και να αποτελούσαν ένα διαπραγματευτικό
χαρτί για την συνομολόγηση της οποιαδήποτε δανειακής σύμβασης.
Επιπλέον, όπως μπορεί να γίνει κατανοητό, τα κύρια θαλάσσια οικόπεδα τα οποία
προφανώς το Κίεβο είχε σκοπό να παραχωρήσει, βρίσκονται σε μία περιοχή την
οποία δεν θα μπορείούτε να ελέγξει ούτε όμως και να διεκδικήσει σε
περίπτωση που η Κριμαία αποφασίσει να διαχωρίσει τον δρόμο της από την υπόλοιπη
Ουκρανία.
Τέλος, θα πρέπει να επισημανθεί πως εάν η κατάσταση στην
χώρα κλιμακωθεί, με συνέπειαολόκληρη η περιοχή από την Οδησσό έως και την
Κριμαία να επιμείνει στα σχέδια αυτονομίας ή/και ανεξαρτησίας, τότε
γίνεται σαφές πως το Κίεβο θα χάσει ολόκληρη την παράλια ζώνη του και θα
μεταβληθεί σε ένα περίκλειστο κράτος (landlocked state) του οποίου η
μοίρα θα εξαρτάται από την καλή θέληση της Μόσχας και την… κατανόηση της Δύσης.
Να σημειωθεί ακόμα ότι η Δυτική «εθνικιστική» Ουκρανία
είναι μία αγροτική και υποανάπτυκτη σε οικονομικούς όρους περιοχή, ενώ ολόκληρη
η βαριά βιομηχανία της χώρας βρίσκεται στην Ανατολική «ρωσική» Ουκρανία. Εάν
λοιπόν το Κίεβο στερηθεί και των δυνητικών ενεργειακών του πηγών, πολύ απλά
μεταβληθεί σε ένα κράτος δευτέρας κατηγορίας τόσο σε πολιτικό όσο και σε
οικονομικό επίπεδο.
Πέραν λοιπόν της ρεβανσιστικής πολιτικής απέναντι στον
Γιανουκόβιτς, η ηγεσία στο Κίεβο καλό θα ήταν να αντιλαμβανόταν την
κατάσταση και να λογικευόταν, αφού εάν κάποιος θα μπορούσε να δεχτεί την
de facto απόσχιση της Κριμαίας, η απώλεια της ανατολικής Ουκρανίας και της
νότιας παράκτιας ζώνης θα σήμαινε και τον θάνατο του κράτους, το οποίο απλώς
θα θυμίζει Ουκρανία,ενώ στην ουσία δεν θα έχει μείνει τίποτα περισσότερο από μία
ανατολική απόφυση των σλαβικών φύλων της κεντρικής Ευρώπης.
