ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Το Έθνος στον Ουρανό Ηγέρθη και εδώ κάτω Εξανέστη

Ο  Άγιος Ραφαήλ “δεν πρόκειται να  χαρισθεί”  στο ψευτορωμαίικο, την ορισμένη από τον ΚΥΡΙΟ ώρα θα του ανοίξει την πόρτα, θα το πετάξει έξω… καλώντας μας με το “ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ… το Έθνος στον Ουρανό  Ηγέρθη και εδώ  κάτω Εξανέστη…”. Μνήμη δικαίου μετ εγκωμίων…στον πρώτο Οσιομάρτυρα της Ρωμιοσύνης και απλανή οδηγό της Ανάστασης του Έθνους μας.

Της Ιθάκης τον Γόνον και της Λέσβου το καύχημα…

Το καλύτερο δώρο του Ουρανού στις μέρες μας είναι το συναξάρι αυτού του ΑΓΙΟΥ που έγινε το πιο σπουδαίο κομμάτι της καρδιάς πολλών συνανθρώπων μας που δέχθηκαν την ευεργετική παρουσία ΤΟΥ στις πονεμένες ζωές τους.

Στο Παγκόσμιο  στερέωμα πολλοί τον γνωρίζουν και περισσότεροι τον τιμούν με ύμνους και ωδές πνευματικές και αυτό το οφείλουμε ΘΕΙΑ-ΝΕΥΣΗ στους ταπεινούς εκείνους κατοίκους  της ΘΕΡΜΗΣ που (ευαγγελίσθηκαν) αυτό το  πρότυπο συναξάρι της Άγιας Βιωτής του που δόθηκε δωρεά στην χειμαζόμενη ανθρωπότητα του αιώνα μας.

Γνωστή η ιστορία αυτού του Αγίου, ξακουστά τα θαύματα του και Αληθινή η Αγάπη του για το σημερινό κατασκανδαλισμένο  πλάσμα του ΘΕΟΥ.

Αυτός ο Άγιος  έζησε μέσα στις τελευταίες αναλαμπές της Παλαιολόγειας ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ  και φυσικά μέσα στην οδύνη των χρόνων της Άλωσης, πίνοντας το πικρό ποτήρι όλων των γεγονότων που σημάδεψαν την περίοδο εκείνη. Ευγενής εξ ΙΘΆΚΗΣ τη καταγωγή, σπουδαστής της Ιατρικής επιστήμης και από αγάπη για την Ρωμαίικη πατρίδα του επιστρατεύθηκε και ρίχθηκε στα πεδία των μαχών για να προασπίσει τα τελευταία εναπομείναντα ελεύθερα κομμάτια της φιλτάτης πατρίδας από την μανία των Αγαρηνών Τούρκων. Όμως τελικά τον (κατάπιε) η Φιλανθρωπία του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ γιατί τον ήθελε ολότελα δικό της, γιατί τον ήθελε ΑΓΙΟ, τον ήθελε ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑ, τον ήθελε για να σηματοδοτήσει την δικιά μας εποχή. 

Κοιτάξτε την  ευεργεσία του Ουρανού στις ημέρες μας!!! που μας χαρίζει την γνήσια παρουσία ενός Ρωμιού Οσιομάρτυρα που είναι ένας από τους συνδετικούς κρίκους της Ιστορίας του Ορθόδοξου Γένους για να ενώσει τα σπασμένα κομμάτια της Ρωμαίικης ιστορικής συνέχειας και παράδοσης  μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης.

Όταν  προσκυνήσει  κάποιος  πάνω σε αυτό το πνευματικό δώρο που λέγεται ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ τρέμει και  ανατριχιάζει από το συναίσθημα της ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ που την δίνει απλόχερα  παρόλο την δική μας αναξιότητα. Ένας άνθρωπος τέτοιος όπως ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ που έζησε μέσα στα νάματα της Ρωμιοσύνης στο ιστορικό-πνευματικό περιβάλλον του σύγχρονου του Ιωσήφ Βρυέννιου και του Γεωργίου Σχολάριου, που αντιμετώπισε σθεναρά τις δολοπλοκίες των δυτικών και των φίλων τους ενωτικών (των τότε οικουμενιστών εκείνης της εποχής) και μάλιστα όταν σαν προσοντούχος κληρικός  του Πατριαρχείου βρέθηκε ακόμα και στο Παρίσι και το Μορλαί της Γαλλίας για να κάμψει τον αιρετίζοντα φανατισμό τους ώστε να προσέλθουν προς βοήθεια της παραπαίουσας Αυτοκρατορίας την ύστατη στιγμή. Ένας τέτοιος Θεοφόρος άνθρωπος που διέδραμε Ιεραποστολικά και με αυταπάρνηση της ζωής του την Μακεδονική ενδοχώρα και την Θράκη που είχαν γευθεί ήδη πιο πριν από την Πόλη την δαιμονιώδη μανία των Τουρκομάνων, Γαζήδων, Αγαρηνών για να συνδράμει και να επουλώσει πνευματικά τις πρωτοεμφανισμένες πληγές του εξισλαμισμού και του γενιτσαρισμού. Ένας τέτοιος πραγματικά Άνθρωπος της πονεμένης Ρωμιοσύνης που έζησε την προσφυγιά εκείνων των ρημαγμένων  χρόνων, και δεν κατέφυγε στην εφησυχάζουσα ασφάλεια της Δύσης, όπως προτίμησαν να κάνουν  άλλοι εκκλησιαστικοί της εποχής εκείνης, αλλά επέλεξε να σταθεί ακλόνητος παρηγορητής δίπλα στον κατατρεγμένο Ρωμαίικο λαό

Σαν πρόσφυγας και αυτός μετά την άλωση της ΠΟΛΗΣ  βρέθηκε μέσω της θαλάσσης από την περιοχή της σημερινής Αλεξανδρούπολης στο Αγιοτόκο νησί της Λέσβου και στο λιμανάκι της Θερμής  και από εκεί στον λόφο των Καρυών  για να  εγκαταβιώσει στο ήδη αναστηλωμένο  εκεί  Σταυροπηγιακό   Μοναστήρι  του Γενεθλίου της Θεοτόκου για να συνεχίσει  να δίνει πάλι την Ορθόδοξη Μαρτυρία του εν μέσω της Γενουάτικης κατοχής του νησιού, μέχρι της τελικής  άλωσης του υπό των Τούρκων το 1462. 

Όμως  ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ τον  προόριζε για τα ουράνια σκηνώματα και τον έλαβε εκ γης προς Ουρανόν ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΗΜΕΡΑ. Ο Άγιος Ραφαήλ ο Ηγούμενος και οι συν αυτώ  Άγιος Νικόλαος ο διάκονος, η Αγία Παιδομάρτυς Ειρήνη και οι υπόλοιποι μάρτυρες και συνασκητές Ιερομόναχοι της Ιεράς Μονής του Γενεθλιου της ΘΕΟΤΟΚΟΥ στον Ένηπτο λόφο των Καρυών της Θερμής της Λέσβου δοκίμασαν την βαρβαρότητα του γένους των Τούρκων μακελάρηδων Αγαρηνών, αμέσως μετά την ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής του έτους 1463 με απερίγραπτα βασανιστήρια που τερματίσθηκαν  με την αποκοπή της ΑΓΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ του Οσιομάρτυρα ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ  λίγα λεπτά πριν εισέλθει  η Λαμπροτρίτη, ενώ δύο εικοσιτετράωρα πριν δηλ το Μεγάλο Σάββατο  εκείνης της χρονιάς οι μακελλάρηδες δια πριονισμού απέσπασαν την Κάτω Σιαγώνα του.

Επειδή όταν του  πριόνιζαν την κάτω γνάθο τον είχαν κρεμασμένο  ανάποδα δεν τρώθηκαν οι καρωτίδες του ΑΓΙΟΥ ώστε να αποφευχθεί  προσωρινά η θανάτωση του. Τότε σκέφτηκαν κάτι πιο αποτρόπαιο, τον άφησαν να περιφέρεται αιμόφυρτος  και με φρικτούς πόνους ανάμεσα στους υπόλοιπους μάρτυρες για  να τον βλέπουν και να εκφοβίζονται αλλά και ο ίδιος να συμπάσχει με τα μαρτυρικά πάθη τους.

Και μόνο αυτήν την περιγραφή δεν μπορεί να την αντέξει ανθρώπινος νους..!!!

Τελικά ο Ηγούμενος του λόφου των Καρυών ήταν αυτός που έκλεισε όλο το Ομολογιακό  δράμα που εκτυλίχθηκε στο  πυρπολημένο Μοναστήρι της ΠΑΝΑΓΙΑΣ ένα τέταρτο της ώρας πριν μπει η Αναστάσιμη Λαμπροτρίτη εκείνης της χρονιάς με τον αποκεφαλισμό του. 

Ήταν εκείνη η στιγμή που γιόμισε ο Ουρανός με Φως γιατί εισήλθαν μέσα στο ΦΩΣ οι πρώτοι Νεομάρτυρες μετά την άλωση της Βασιλεύουσας, ανοίγοντας τον επουράνιο χορό των ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ του Γένους μας μέχρι και την στιγμή της Παλιγγενεσίας του 1821. 

Έτσι ο Άγιος Ραφαήλ έγινε ο μπροστάρης και ο πρωτοχορευτής σε χορό πρωτόγνωρο και Άγιο ανάμεσα σε οσιομάρτυρες και μάρτυρες και ομολογητές της αγιοπνευματικής σοδειάς των δίσεκτων χρόνων της Βάρβαρης Τουρκοκρατίας που πρέσβευαν ικετευτικά ενώπιον του Θρόνου του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ  για την λευτεριά του Γένους των Ορθοδόξων Ελλήνων Χριστιανών.

Και πράγματι ο ΘΕΟΣ του Κολοκοτρώνη και των κατατρεγμένων Ρωμιών έβαλε την υπογραφή του για ξεκινήσει η πολυπόθητη ΛΕΥΤΕΡΙΑ ανήμερα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ της Υπεραγίας Θεοτόκου Μητρός ΤΟΥ με σκοπό να την ολοκληρώσει παράλληλα με τα μεγάλα γεγονότα της εκκλησιαστικής ζωής μας που σηματοδότησαν πολλές φορές την Σταύρωση του Έθνους που προσμένει με λαχτάρα την ΑΝΑΣΤΑΣΗ του. 

Δηλαδή η ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΞΟΔΟΣ του Αγίου Ραφαήλ σηματοδοτεί και την ΠΑΣΧΑΛΙΟ ΕΙΣΟΔΟ του Έθνους μας στην νεώτερη ιστορία του με την Αναστάσιμη προσδοκία του Ποθούμενου.

Ο Άγιος Ραφαήλ ξεκίνησε τον Γολγοθά του από το Ποθούμενο (την Βασιλεύουσα- Κωνσταντινούπολη όπου βρέθηκε σαν προσοντούχος κληρικός λίγο πριν την άλωση), έφτασε στο μαρτύριο του στον Λόφο των Καρυών και από εκεί στην Βασιλεία των Ουρανών για να μεσιτεύει με την ισχυρή παρρησία του στον θρόνο του ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ  για τα βάσανα του ίδιου  Λαού  που και σήμερα υποφέρει τα ίδια από τους ίδιους μάλιστα εχθρούς σε Ανατολή και Δύση, δίχως αυτό να περιορίζει την θαυματουργό παρουσία του στις τέσσερες γωνιές του πλανήτη.

Ο τόπος του μαρτυρίου του Αγίου Ραφαήλ και των συν αυτώ Αγίων  Μαρτύρων βρίσκεται  στον Αγιασμένο λόφο των Καρυών της Θερμής , το δε γεγονός ότι τα Μαρτύρια τους εν Χριστώ   συνέπεσαν με τα ΣΕΠΤΑ ΠΑΘΗ του ΚΥΡΙΟΥ μας και την Λαμπροφόρο ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ,  μας  υπομιμνήσκουν την ΣΤΑΥΡΟΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ πορεία του ΡΩΜΑΙΙΚΟΥ γένους, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από αυτό.

Οι  Νεοφανείς Άγιοι της Λέσβου και  το πρωτότυπο  ΣΥΝΑΞΑΡΙ περί αυτών,  ακριβώς αυτή την πορεία  προσδιορίζει. Άλλωστε τα Χαριτόβρυτα Ιερά Λείψανα των ΑΓΙΩΝ ευλογούσαν το χώμα της Λέσβου εδώ και πεντακόσια ολάκερα χρόνια, άγνωστα τότε στους ανθρώπους, γνωστά όμως στην ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ που προνόησε μέσω της ανεύρεσης  ΑΥΤΩΝ να νοηματοδοτήσει  πνευματικά τους έσχατους χρόνους την ανθρωπότητα με το ελπιδοφόρο μήνυμα της ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ. Και αυτό το μήνυμα κρύβει ακόμα δυο στοιχεία την ΑΝΑΣΤΑΣΗ και την ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ. 

Αυτή είναι και η καθημερινότητα του Ρωμιού- Ορθόδοξου- Έλληνα.

Η παρουσία των ΝΕΟΦΑΝΩΝ ΑΓΙΩΝ από την δεκαετία του 60 και μετά  με την ανεύρεση των χαριτόβρυτων λειψάνων τους γίνεται ακριβώς την στιγμή που  ξεκινάει ο λυσσαλέος και με αγριότητα πόλεμος κατά της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ που αποκορυφώνεται στις μέρες μας.

Να λοιπόν σημείο ότι η Ρωμιοσύνη έχει “αντιπυραυλική ασπίδα” από αγίους- πνευματικούς “δορυφόρους”.

Απορούσε έκθαμβος ο κυρ Φώτης ο Κόντογλου, ο γνήσιος εκφραστής της καθ ημάς Ανατολής και ο πρωτομάστορας Αγιογράφος της πρώτης εικόνας των ΝΕΟΦΑΝΩΝ ΑΓΙΩΝ της Λέσβου, πως ήταν δυνατόν αρχές της δεκαετίας του 60 και όχι μόνο να εμφανίζονται καθ ύπαρ (ολοζώντανα) οι ΑΓΙΟΙ, να αποκαλύπτουν το συναξάρι τους και σε λίγο η αρχαιολογική σκαπάνη με την ιστορική έρευνα να επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα τους; 

Μέσα σε αυτό το Συναξάρι όπως καταγράφηκε στην πρώτη κιόλας έκδοση του από τον Φώτη Κόντογλου, μνημειώδης και εύγλωττη είναι η φράση της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ “Εδώ πάνω στις Καρυές μαρτύρησαν για την πίστη στον Χριστό και για την πατρίδα”

Αυτό  το αιματοβαμμένο συναξάρι που περιγράφεται με δύο κορυφαίες φράσεις σαν “ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ” και σαν “Η ΖΩΗ ΕΚ ΤΑΦΩΝ” είναι και το συναξάρι του Γένους των ΡΩΜΙΩΝ που πορεύεται εδώ και αιώνες και μέχρι τις μέρες μας ανάμεσα σε νοητές συμπληγάδες. “Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΝΕΟΦΑΝΩΝ ΑΓΙΩΝ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ” συνιστά το απρόσμενο δώρο- συναξάρι   της άφατης ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ του ΘΕΟΥ που  φρόντισε και μας το χάρισε στους έσχατους αυτούς καιρούς για να περιβλέπουμε το μέσα και το έξω μας,  ώστε να θέτουμε πνευματικά σημεία αναφοράς στην προσωπική διαδρομή μας ως υποστάσεις βαπτισμένες και μυρωμένες με την ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ, αλλά και να τροχοδρομούμε την Εθνική πορεία του Γένους μας στον ασφαλή διάδρομο του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού και της ΡΩΜIOΣΥΝΗΣ, που δεν πρόκειται ποτέ να χαθούν έστω κι αν χαθεί το  πολιτισμικό κακέκτυπο αυτού του κόσμου που σίγουρα εκ των πραγμάτων, όπως  παρατηρούμε στις μέρες μας ετοιμάζεται να “να φύγει πίσω” σύμφωνα και με την προφητική ρήση του ΠΑΤΡΟ- ΚΟΣΜΑ “θα έρθει ένα ψευτορωμαίικο μην το πιστέψετε θα φύγει πίσω”.

Ο Άγιος Ραφαήλ πολέμησε στρατιωτικά και πνευματικά για το ΡΩΜΑΙΙΚΟ και όχι για το ψευτορωμαίικο.

Ο  Άγιος Ραφαήλ “δεν πρόκειται να χαρισθεί”  στο ψευτορωμαίικο, την ορισμένη από τον ΚΥΡΙΟ  ώρα θα του ανοίξει την πόρτα, θα το πετάξει έξω… καλώντας μας με το “ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ… το Έθνος στον Ουρανό  Ηγέρθη και εδώ κάτω Εξανέστη”.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

ΥΓ. Βλέποντας τα φρικτά μαρτύρια που υφίστανται οι Ορθόδοξοι στην Συρία στις ημέρες μας  και στο σχετικό φωτογραφικό υλικό  φαίνονται αποκεφαλισμένα κορμιά με το κεφάλι των θυμάτων να βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια τους, πράξη που ουσιαστικά δηλώνει την ατίμωση του νεκρού.

Αυτή και μόνο η αποτρόπαια εικόνα  μας φέρνει στην χρονιά του 1961 σύμφωνα  το συναξάρι της αποκάλυψης και της εμφάνισης των Νεοφανών Αγίων .

Στο μαρτυρικό λόφο των Καρυών εκείνη την χρονιά και  μετά την ανεύρεση των Ιερών Λειψάνων του ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ το έτος 1959 (23 Ιουνίου)  ανάμεσα στα υπόλοιπα ευρήματα ξεχώρισε ο τάφος ενός  άγνωστου μάρτυρα λαϊκού  που δοκιμάσθηκε φρικτά  μαζί με τον Άγιο Ραφαήλ και τους υπόλοιπους.

Ο τάφος περιείχε ένα σκελετό που είχε αποκεφαλισθεί και το κεφάλι του βρισκόταν  ανάμεσα στα πόδια του. Ο σκελετός ανήκε στο  Δάσκαλο του χωριού της Θερμής της εποχής εκείνης που λεγόταν Θεόδωρος και  ήταν φίλος της μονής και είχε πνευματικό  καθοδηγητή τον Ηγούμενο της Άγιο Ραφαήλ .

Τι βλέπουμε χριστιανοί;

1463 ΛΟΦΟΣ ΤΩΝ ΚΑΡΥΩΝ- 2014 ΣΥΡΙΑ ακριβώς τις ίδιες εικόνες εδώ και 550 χρόνια

Το φανατικό Ισλάμ δεν άλλαξε σε τίποτα, ακολουθεί την ίδια δαιμονική ιεροτελεστία για να ατιμάζει τα σώματα των Χριστιανών γιατί ποτέ του δεν μπόρεσε  να “χωνέψει” ότι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.