Κανένας δεν δείχνει
να απορεί πώς είναι δυνατόν οι «τζιχαντιστές» οι οποίοι συνετρίβησαν
στρατιωτικά από το καθεστώς του Μπασάρ αλ - Ασαντ στη Συρία, ξαφνικά
να καταλαμβάνουν διά περιπάτου το... μισό Ιράκ και να βαδίζουν κατά της
Βαγδάτης!
Ως διά μαγείας, οι «τζιχαντιστές» εμφανίζονται από τα
διεθνή μέσα ενημέρωσης ως αυτόνομη ισλαμική εξτρεμιστική δύναμη, όταν είναι
πασίγνωστο στους ειδικούς πως αυτό είναι ψέμα. Αιμοσταγείς
μισθοφόροι κατσαπλιάδες είναι οι «τζιχαντιστές».
Οι Αμερικανοί είναι αυτοί που καθοδηγούν
πολιτικοστρατιωτικά-με έμμεσο φυσικά τρόπο- αυτούς τους «τζιχαντιστές»! Γι'
αυτό και είναι πολύ διασκεδαστικό να ακούει κανείς διάφορους που προβάλλουν
τις ΗΠΑ ως τη χώρα που θα συντρίψει τους εξτρεμιστές ισλαμιστές!
Το κωμικοτραγικό είναι ότι δεν αποκλείεται καθόλου να
δούμε τους «τζιχαντιστές» ξαφνικά να διαλύονται και μάλιστα μετά από
κάποια κίνηση των ΗΠΑ, αλλά αυτό θα γίνει μόνο αφού προηγουμένως επιτευχθούν
διάφοροι αμερικανικοί στόχοι στη Μέση Ανατολή.
Είναι εξόφθαλμο ότι έχουν σημειωθεί ριζικές ανατροπές
δυνάμεων σε αυτή την κρισιμότατη για τον ενεργειακό εφοδιασμό του πλανήτη
περιοχή του κόσμου. Πρέπει να τις παρουσιάσουμε και να τις αναλύσουμε. Μόνο
έτσι θα αντιληφθούμε τη νέα κατάσταση. Όπως έχουμε ήδη γράψει, η νίκη του φιλοαμερικανού
για τα ιρανικά δεδομένα προέδρου Ροχανί, η οποία αντανακλά την πολιτική υπεροχή
των φιλοαμερικανικών δυνάμεων στο Ιράν που επιδιώκουν προσέγγιση και συνεννόηση
με τις ΗΠΑ, άλλαξε εκ βάθρων τους συσχετισμούς δυνάμεων σε ολόκληρη τη
Μέση Ανατολή.
Το Ιράν είναι ο αδιαφιλονίκητος γίγαντας της Μέσης
Ανατολής, με πληθυσμό περίπου 80 εκατομμυρίων κατοίκων και έκταση σχεδόν τρεις
φορές την έκταση της μεγαλύτερης χώρας της Ευρώπης, της Γαλλίας. Οι Αμερικανοί
άρχισαν ήδη να ονειρεύονται το Ιράν της εποχής του Σάχη, τότε που μέσω του Ιράν
κυριαρχούσαν στη Μέση Ανατολή, πριν από την ισλαμική επανάσταση του
Χομεϊνί στις αρχές του 1979, πριν από 35 χρόνια. Όσο και αν ακούγεται
παράδοξο όμως, αυτή η προοπτική προκαλεί τρόμο και πανικό στους συμμάχους των
ΗΠΑ στην περιοχή και πάνω απ' όλα στη Σαουδική Αραβία και τις υπόλοιπες
πετρομοναρχίες του Κόλπου. Ο λόγος ο θεμελιώδης είναι ότι φοβούνται την ιρανική
επικυριαρχία πάνω τους, γνωρίζοντας ότι τα κράτη του Κόλπου είναι «της πλάκας»
από στρατιωτική σκοπιά σε σύγκριση με το Ιράν.
Επιπροσθέτως, πριν από σαράντα χρόνια η επιρροή του Ιράν
περιοριζόταν από το γεγονός ότι τα καθεστώτα του Ιράκ και της Συρίας, στα οποία
είχαν την εξουσία οι τότε πατριωτικές πτέρυγες του Μπάαθ, ήταν και ισχυρότατα
στρατιωτικά και ανειρήνευτα εχθρικά προς το αμερικανόδουλο Ιράν του Σάχη.
Ακόμη και η Αίγυπτος, η κορωνίδα του τότε αραβικού έθνους, μέχρι τον Νάσερ και
λίγα χρόνια μετά τον θάνατό του ήταν εχθρική προς το Ιράν, τουλάχιστον μέχρι τα
μέσα της δεκαετίας του 1970. Σήμερα όμως η κατάσταση είναι ριζικά διαφορετική.
Το σιιτικό καθεστώς του Νουρί αλ - Μαλικί του Ιράκ είναι στην πράξη εξαρτώμενο
στον μέγιστο βαθμό από το Ιράν, σχεδόν «εξάρτημα» της Τεχεράνης. Αλλά και το
σημερινό καθεστώς του υιού Ασαντ στη Συρία, σε αντίθεση με εκείνο του πατέρα
του Χαφέζ αλ - Ασαντπου ήταν αντιιμπεριαλιστικό, οφείλει σε ικανό βαθμό την
επιβίωσή του στην αμέριστη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που του παρείχε
τα προηγούμενα χρόνια το ισλαμικό καθεστώς της Τεχεράνης. Οσο για
την Αίγυπτο, τώρα αρχίζει να ξαναγίνεται υποτελής στους Αμερικανούς
μετά το περυσινό στρατιωτικό πραξικόπημα.
Συνυπολογίζοντας όλους αυτούς τους παράγοντες μαζί, οι
Σαουδάραβες και οι εμίρηδες του Κόλπου διαπιστώνουν με φρίκη ότι ένα φιλοαμερικανικό
Ιράν σήμερα θα είναι πολύ ισχυρότερο από το Ιράν του Σάχη! Οι
πετρομοναρχίες του Κόλπου γνωρίζουν ότι οφείλουν ακόμη και την κρατική τους
υπόσταση στην «προστασία» που τους παρέχουν οι ΗΠΑ. Αυτός όμως δεν είναι λόγος
για να αισθανθούν ότι πρέπει να γίνουν υποτελείς και στο Ιράν! Με τους
Αμερικανούς άλλωστε «καθαρίζουν» πληρώνοντας τους αδρά για την προστασία που
τους παρέχουν μέσω της αγοράς παντελώς άχρηστων αεροπλάνων της πολεμικής
αεροπορίας που δεν έχουν ούτε καν πιλότους για να τα πετάξουν, όπως και
άλλων όπλων.
Ούτε και τους Αμερικανούς όμως συμφέρει ένα παντοδύναμο
Ιράν, έστω και φιλικό. Αλλά για το ζήτημα αυτό θα συζητήσουμε αύριο.
Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
*Δημοσιεύθηκε στο
"ΕΘΝΟΣ"
