Στα προάστια της πόλης και την αρμένικη συνοικία η καταστροφή ήταν απερίγραπτη. Σπίτια και επαύλεις, καταστήματα, εργοστάσια, σχολεία και νεκροταφεία είχαν λεηλατηθεί, πτώματα παρέμεναν σε κοινή θέα, γυναίκες και κορίτσια, θύματα ομαδικών βιασμών, περιφέρονταν σαν φαντάσματα. Ο ανθρώπινος θάνατος και τα λάφυρα αναμεμειγμένα, σε κοινή θέα.
Ο διευθυντής του αμερικανικού κολεγίου Μακ Λάχλαν πηγαίνοντας από τον Παράδεισο στην Σμύρνη περιγράφει τα πολλά πτώματα που υπήρχαν στην άκρη του δρόμου και τα παρατημένα λάφυρα που είχαν κλαπεί από λεηλατημένα σπίτια και εργοστάσια: «Ανάμεσα σε διάφορα οικιακά σκεύη, είδα κάποια στιγμή στο χαντάκι πολλές ραπτομηχανές».
Ο Λεβαντίνος Φερνάντ ντε Κράιμερ, βρετανικής καταγωγής, πήγε από την Σμύρνη στον Μπουρνόβα και περιέγραφε στην θεία του: «Με λίγα λόγια, όλα τα σπίτια μέχρι τον σταθμό έχουν λεηλατηθεί και στα περισσότερα, αν εξαιρέσουμε την συνολική λεηλασία, έχουν συμβεί ανείπωτοι βανδαλισμοί. Όλα τα Ελληνικά σπίτια ―μικρά και μεγάλα― ως την Χαβούζα δεν είναι παρά ερείπια». Ο Φερνάντ σοκαρίστηκε ακόμα περισσότερο όταν πέρασε από τις διάφορες εκκλησίες και τα νεκροταφεία που υπήρχαν διάσπαρτα σε όλο τον Μπουρνόβα. Η εκκλησία των Ουίτταλ είχε λεηλατηθεί και το νεκροταφείο τους είχε συληθεί. «Όλα τα μνήματα και οι σταυροί έχουν γίνει κομμάτια, τα έσπασαν σε ένα ξέσπασμα οργής. Στο μεγαλύτερο μέρος τους, οι καταστροφές είναι έργο αυτών των βρωμιάρηδων (Τουρκο) Κρητικών! Το ζωγραφισμένο τέμπλο της εκκλησίας έχει συντριβεί και τα επενδεδυμένα στασίδια είναι σκισμένα».
Ο αφανισμός της αρμένικης κοινότητας συνεχίζεται συστηματικά. Ο Αμερικανός πρόξενος G. Horton δεν φείδεται περιγραφών: Το κυνηγητό και η σφαγή των Αρμενίων με τσεκουριές, με ξυλοδαρμό ή με τουφεκισμό κατά ομάδες στην εξοχή, είχε δημιουργήσει αφάνταστο πανικό. Βοήθεια δεν φαινόταν πουθενά στον ορίζοντα. Τα πολεμικά πλοία των μεγάλων δυνάμεων, συμπεριλαμβανόμενης της Αμερικής, δεν ήταν σε θέση να επέμβουν για διάφορους λόγους. Στο ανθρωποκυνηγητό αυτό συμμετείχαν τώρα και αποσπάσματα του τουρκικού στρατού. Όταν το κυνηγητό των Αρμενίων στους δρόμους της Σμύρνης δεν απέδιδε πια, η πρόσβαση στην περιοχή τους αποκλείστηκε για όλους εκτός από τους Τούρκους, από στρατιώτες που φρουρούσαν τις εισόδους των δρόμων. Τότε άρχισε η μεθοδική λεηλασία και σφαγή.
Το μεγαλύτερο δράμα, όμως, συνέχιζε να διαδραματίζεται στην παραλία της Σμύρνης, όπου οι πολλές χιλιάδες των προσφύγων από την ενδοχώρα που είχαν καταλύσει εκεί βρίσκονταν στο έλεος των απείθαρχων Τούρκων στρατιωτών. Η πειθαρχία στο στράτευμα του Κεμάλ είχε πλέον καταρρεύσει και η πόλη βρισκόταν στο έλεος αποκτηνωμένων στρατιωτών και ατάκτων, που τα ένστικτά τους πυροδοτούσαν το αλκοόλ και οι βιασμοί. Οι ναυτικοί των ξένων δυνάμεων που βρίσκονταν στα πολεμικά πλοία του κόλπου υπήρξαν μάρτυρες απάνθρωπων περιστατικών το απόγευμα εκείνης της Δευτέρας. Οι πρόσφυγες προσπαθούν εναγωνίως να επιβιβαστούν σε κάποιο πλωτό μέσο, προσφέροντας ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει ο καθένας, αλλά μάταια. Τα πλοία των ξένων δυνάμεων δεν μπορούν να υποστηρίξουν το πλήθος των προσφύγων. Ο κόλπος όλο και γεμίζει από τουμπανιασμένα κουφάρια και ανθρώπινα μέλη…
Ο Κεμάλ παρέμενε στην Σμύρνη και το ίδιο απόγευμα επισκέφτηκε το πολυτελές ξενοδοχείο και σύμβολο της ζωής της Σμύρνης «Γκραντ Οτέλ Κράιμερ Πάλας». Παρήγγειλε ένα ρακί και ρώτησε τον σερβιτόρο: Ήρθε ποτέ εδώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος για να πιεί ένα ποτήρι ρακί;
ΣΜΥΡΝΗ, 30 Αυγούστου
1922: Παντού λεηλασίες, βιασμοί και πτώματα...
Την ημέρα αυτή, οι κάτοικοι της πόλης, ακόμα και αυτοί που
διατηρούσαν κάποια υπολείμματα αισιοδοξίας, κατάλαβαν ότι η βία δεν αποτελούσε
πλέον σποραδικό φαινόμενο και δεν επρόκειτο να καταλαγιάσει. Και χωρίς να
γνωρίζουν ότι βιώνουν την τελευταία ημέρα μιας μεγάλης, πλούσιας και ανοικτής
πολυπολιτισμικής πρωτεύουσας με χιλιάδες χρόνια συνεχούς ιστορίας, ασυναίσθητα
προετοιμάζονταν για τον τραγικό επίλογο…
Έχουν πλέον καταλάβει ότι τα πολεμικά πλοία των διεθνών
Δυνάμεων που ήταν αγκυροβολημένα στον κόλπο δεν έχουν σκοπό να επέμβουν για να
σταματήσουν την σφαγή!
Η πόλη ήταν πλέον βυθισμένη ολοκληρωτικά στο χάος. Το μακελειό δεν περιοριζόταν μόνο στην αρμένικη συνοικία, αλλά σε ολόκληρη την πόλη και τα προάστια, με εξαίρεση την τουρκική συνοικία. Ο Άγγλος εφημέριος Τσαρλς Ντόμπσον τόλμησε να περιδιαβεί την πόλη για να καταγράψει την κατάσταση: Έπεφταν διαρκώς τυχαίοι πυροβολισμοί στα σοκάκια και ακολουθούσαν ουρλιαχτά και πανικόβλητα τρεχαλητά. Παντού γίνονταν λεηλασίες και βιασμοί. Υπήρχαν πτώματα στις εισόδους των σπιτιών και στα σοκάκια κάθε γειτονιάς... Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια μεγάλη ομάδα από γυναίκες και μωρά, όπως και ένα μικρό κορίτσι, σχεδόν γυμνό, που είχε πυροβοληθεί στο στήθος! Οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα πάντα. Ένας άνδρας είχε πυροβοληθεί και στους δύο μηρούς και τα ουρλιαχτά του άφηναν ασυγκίνητους τους έντρομους ανθρώπους. Από τους 5.000 χιλιάδες περίπου Αρμένιους που είχαν καταφύγει στον μητροπολιτικό ναό και στην Επισκοπή τους, οι περισσότεροι σφαγιάστηκαν στην προσπάθειά τους να διαφύγουν...
Και οι πρόσφυγες συνεχίζουν να συρρέουν στην προκυμαία της Σμύρνης από την ρημαγμένη ύπαιθρο. Υπολογίζεται ότι έχουν φθάσει πλέον τις 150.000 χιλιάδες, δεν διέθεταν κανένα απολύτως καταφύγιο και προστασία και ήταν εκτεθειμένοι στον αφηνιασμένο τουρκικό όχλο. Ο Αμερικανός Υποπλοίαρχος Νος καταγράφει την ημερήσια αναφορά του: Αξιοθρήνητα πλάσματα. Επί δύο ημέρες έχουν λουφάξει σε μικρούς σωρούς και δεν σαλεύουν παρά μόνον όταν κάποιος από το σινάφι τους πλησιάζει μαζί με κάποιον φρουρό για να τους φέρει να πιουν νερό. Όταν έρχονται οι Τούρκοι, στα πρόσωπά τους ζωγραφίζεται κάτι χειρότερο από φόβο. Είναι κατατρομοκρατημένοι και καθώς φοβόμουν ότι σε περίπτωση πανικού θα ακολουθούσε φυγή, έκανα όλες τις προετοιμασίες ώστε το συρματόπλεγμα να πέσει εύκολα. Σήμερα είδα στις περιπολίες μου πάνω από εκατό νεκρούς και τέσσερις ανθρώπους να δολοφονούνται εν ψυχρώ.
Ο Αρμένιος φοιτητής Οβακίμ Ουρεγιάν, που κατάφερε να
ξεφύγει από τον μητροπολιτικό ναό, περιγράφει την κατάσταση το βράδυ της
Τρίτης: Χιλιάδες Χριστιανοί είχαν στριμωχτεί στους τοίχους της προκυμαίας,
αναζητώντας κάποιο πλεούμενο για να τους μεταφέρει σε κάποιο από τα ξένα πλοία
που βρίσκονταν στον κόλπο. Η αναζήτησή τους όμως άκαρπη. Οι ψαρόβαρκες των
ντόπιων βρίσκονταν σε κοντινά Ελληνικά νησιά και τα ξένα σκάφη είχαν αυστηρές
εντολές να μην δέχονται Έλληνες ή Αρμένιους. Η φυγή από την Σμύρνη για όποιον δεν
ήταν υπήκοος ξένων κρατών ήταν πλέον αδύνατη. Τα τελευταία Ελληνικά πλοία είχαν
αποπλεύσει πριν από τρεις ημέρες και 500.000 Έλληνες και Αρμένιοι βρέθηκαν
εγκλωβισμένοι σε παγίδα θανάτου! Κάποιες υπερφορτωμένες βάρκες πλησιάζουν τα
συμμαχικά πλοία, αλλά οι διαταγές ήταν ρητές: «Οι πρόσφυγες δεν επιτρέπεται να
επιβιβασθούν!».
Ο Μουσταφά Κεμάλ παρέμενε για τρίτη ημέρα στην Σμύρνη. Ο ανταποκριτής της «Daily Mail» Τζορτζ Γουόρντ Πράις ήταν ο πρώτος που κατάφερε να του πάρει την πολυπόθητη συνέντευξη. Ο Κεμάλ μίλησε επί μισή ώρα σε άπταιστα γαλλικά και το μόνο παράσημο που στόλιζε το χακί του χιτώνιο ήταν ένα χρυσό μετάλλιο. Ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν ο πόλεμος ενάντια στους Έλληνες είχε τελειώσει και ο Κεμάλ αποκρίθηκε: Δεν έχει μείνει τίποτε για το οποίο πρέπει να πολεμήσουμε και ειλικρινά, επιθυμώ την ειρήνη. Δεν ήταν στις προθέσεις μου να εξαπολύσω αυτή την τελευταία επίθεση, αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος να πείσω τους Έλληνες να εγκαταλείψουν την Μικρά Ασία.
Αργά το βράδυ της Τρίτης ο αέρας άλλαξε για πρώτη φορά από την στιγμή που ο τουρκικός στρατός μπήκε στην πόλη. Δεν φυσούσε πλέον ο κακόφημος μπάτης από την πλευρά του Αιγαίου προς το εσωτερικό της πόλης, αλλά ένας δυνατός στεριανός άνεμος …
