Στης Ελλάδος την αυλή... έφτασε η ώρα… που δεν θα φτάνει το σκοινί

Φώτo: ξημέρωμα στο Αιγαίο... από  την μπουνάτσα στην τρικυμία που έρχεται και από την τρικυμία στην μπουνάτσα.

Το Αιγαίο–Αγιοτόκο-Αρχιπέλαγος σαν γενεσιουργός τροφοδότης του διαχρονικού πολιτισμού μας ανέλαβε τον “άχαρο ρόλο να μας ξυπνήσει και να μας φέρει στα ίσα μας”

ΠΩΣ ;;;

Σήμανε η ώρα που  ¨Άγγελοι φτερουγούν μες του Αιγαίου τα νερά¨. Και  είναι νοητοί Άγγελοι και ιπτάμενοι της ΠΑ, οι Ναύτες και οι Στρατιώτες Φύλακες μας, τα παιδιά μας.  Αυτά  φυλάνε Θερμοπύλες και έχουν χρεωθεί από την ιστορία αν χρειαστεί να ξαναγράψουν σελίδες λεβεντιάς και τόλμης.

Τέτοιες ημέρες εορταστικές-Ορθόδοξες και ηρωικές  οι εφιάλτες και οι  δαίμονες, τα μιάσματα των τοκογλύφων φυγαδεύονται  πνευματικά από την Ελλάδα ακριβώς γιατί φοβούνται ότι το τέλος τους θα είναι σαν του ¨επηρμένου Λυαίου  μέσα στο στάδιο από τον μικρόσωμο  Άγιο Νέστορα τον Μαθητή του Αγίου Δημητρίου¨   και σαν ¨των φασιστο-ιταλών από την μικρή Ελλάδα του 40 στο Έπος της  Ελληνογέννας  Βορείου Ηπείρου¨.

Τι φοβούνται άραγε;

Την ¨ωραία τρέλα¨ του Έλληνα που όταν καταλάβει παρόλο τον αποπροσανατολισμό, τις μπαμπεσιές  πίσω από την πλάτη του  θα σηκώσει τα πανιά του ιδιαίτερου ψυχισμού του και  θα ευθυδρομίσει  σε νέες πορείες προόδου και δημιουργίας;

Κάπου στην Θεσσαλονίκη  της κρίσης και της ανεργίας τέτοιες εορταστικές μέρες…

-Ρε Μητσάρα σε λίγες μέρες γιορτάζεις, τι δώρο φέτος θέλεις να σου κάνουμε; Ρώτησαν οι λιμενεργάτες τον μικροκαμωμένο συνάδελφο τους. Ο Μητσάρας “ο Γίγαντας” με το παρατσούκλι και πολύτεκνος στις υποχρεώσεις της ζωής, φιλότιμος και αγαπητός ανάμεσα στους συνεργάτες του, δεχόταν ευχαρίστως κάθε χρονιά παραμονή του Αι Δημητρίου το ταπεινό δώρο από τους φίλους του.

-Ένα σκοινί!! Τους είπε κοφτά.

-Τι να το κάνεις βρε Δημήτρη το σκοινί; Είπαμε να σου κάνουμε ένα απλό δώρο, αλλά μην μας τρελάνεις κιόλας.

Ο Μητσάρας κοντοστάθηκε για λίγο, έσκυψε το κεφάλι του και όταν το σήκωσε δυο κρυσταλλένια δάκρυα κύλησαν από τα μάγουλα του.

Τρόμαξαν οι φίλοι του, πρώτη φορά είδαν τον ¨¨Γίγαντᨨ να δακρύζει.

-Δημήτρη σου συμβαίνει τίποτα; Τα παιδιά, η γυναίκα είναι καλά;

Τι να πει ο ¨¨Γίγαντας¨¨. Ότι είχε καταρρεύσει οικονομικά;

Ότι το σούπερ-μάρκετ τους έβλεπε κάθε μήνα για τα άκρως απαραίτητα;

Ότι το μικρό  επίδομα δεν τον αρκούσε για να ¨¨ζεστάνε騨 τις παγωμένες από χαρά καρδιές και τα συναισθήματα μέσα στην οικογενειακή εστία του;

Ο Μητσάρας σκούπισε βιαστικά τα δάκρυα του, όρθωσε το σακατεμένο κορμί του από την φορτοεκφόρτωση και απάντησε χαμογελώντας.

-Το θέλω για να ¨¨κρεμάσω¨¨ την Ελλάδα.

-Καθυστέρησες, ήδη την έχουν ¨¨κρεμάσε騨 άλλοι. Του απάντησαν οι φίλοι του χαχανίζοντας και γεμάτοι απορία.

Ναι, αλλά εγώ δεν θέλω να την ¨κρεμάσω¨ με χρέη όπως την κρέμασαν αυτοί, αλλά με σκοινί.

Πάγωσαν όλοι. Ο Μητσάρας που κατέβαινε στα γήπεδα με την Ελληνική σημαία, ο ¨¨Γίγαντας ¨¨που τους ιστορούσε τα κατορθώματα του παππού του στο Αλβανικό Μέτωπο και του Καταδρομέα πατέρα του στην Κύπρο, να πει αυτή την βαριά κουβέντα;

Το μυαλό όλων πήγε στις “κρεμάλες – δημοσκοπήσεις” των επόμενων εκλογών που συζητιούνται στην πολιτική πιάτσα. Και αυτός ήταν ο λόγος που του ζήτησαν αμέσως εξηγήσεις.

-Καλά τι έπαθες και μιλάς έτσι, σε πείραξε τίποτε;

-Σας ρωτάω αν κάποιος σε έκλεβε ολοφάνερα και μετά σε χρέωνε επί πλέον με τα κλεψιμαίικα με αποτέλεσμα να σε κλέψει πολλές φορές και έτσι να στραπατσάρει την ζωή και τα όνειρα σου, τι θα τον έκανες; Θα τον συγχωρούσες;

Άντε και να τον συγχωρούσες. Αλλά αυτός αν δεν έβαζε μυαλό και συνέχιζε τα ίδια, δεν πρόδιδες με αυτήν την στάση  το μέλλον των παιδιών σου που τα αφήνεις και αυτά έκθετα στην πλεονεξία και την ανωμαλία του;

Μήπως σήμερα το κάθε επιπλέον πολλαπλάσιο χρέος μας δεν αντιστοιχεί σε πολλαπλάσια κλεψιά που έγινε σε βάρος μας; Και προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αυτό πότε  έγινε γιατί όταν παραμιλάω  κρυφά τα βράδια για να μην με βλέπει η γυναίκα και τα μικρά παιδιά μου, δεν πονάω γιατί με κλέψανε και με χρεώσανε, αλλά γιατί δεν έκανα τίποτα έως τώρα για να σταματήσω την διαστροφή αυτή.

Οι συνάδελφοι μπήκαν αμέσως στο νόημα γιατί και αυτοί ήταν σχεδόν στην ίδια μοίρα. Και η συζήτηση άναψε.

-Καλά ρε “Γίγαντα” και είναι αυτός λόγος για να πεις ότι θα κρεμάσεις την Ελλάδα μας; Είναι λόγια αυτά; Η δόλια πατρίδα δεν φταίει σε τίποτε. Αν κάποιοι φταίνε είμαστε εμείς που ψηφίσαμε τέτοιους στα χρόνια της μεταπολίτευσης  δίχως να το πολυσκεφτούμε.

-Λοιπόν πάρτε το απόφαση αντί να κρεμαστώ εγώ με σκοινί, “θα κρεμάσω” την Ελλάδα.

Άρχισαν πλέον να ανησυχούν για την νοητική κατάσταση του φίλου τους και κοιτάχθηκαν αναμεταξύ τους.

Ο Δημήτρης συνέχισε τον συλλογισμό του…

-Φέτος θέλω μπόλικο σκοινί για να ¨κρεμάσω¨ την Ελλάδα .

Εκεί ψηλά στο Επταπύργιο που μένω στην άνω Πόλη, στον ιστό που θα στήσω έξω στην αυλή  ¨θα κρεμάσω¨ την Ελλάδα της ψυχής μου που πονάει για το κατάντημα όλων μας, να μην μπορούμε να διεκδικήσουμε  όνειρα και  σχέδια αλλά και αυτή την χαρά την λίγη της  ζωής.

Οι φίλοι του Δημήτρη αμέσως ησύχασαν. Κατάλαβαν ότι ο Μητσάρας ετοιμάζεται παραμονή του Αι-Δημητρίου να σηκώσει στην ¨Συμβασιλεύουσα¨ φτωχομάνα Θεσσαλονίκη  την Σημαία Γίγαντα που έχει εκεί,  ψηλά στην άνω-Πόλη. Και  όπως φαινόταν από τα λεγόμενα του  δεν έχει ακόμη και αυτήν την οικονομική άνεση για να αγοράσει επί πλέον φρέσκο σκοινί.

-Καλά ρε Δημήτρη, πες μας επιτέλους ότι  θα κρεμάσεις την Σημαία σου για να καταλάβουμε και εμείς και να ησυχάσουμε. Άλλωστε και εμείς  σκοπεύουμε να ¨κρεμάσουμε¨  την Ελλάδα της Ψυχής μας όχι μόνο στα μπαλκόνια και στις αυλές μας, αλλά από εδώ και πέρα  πάνω από τις προδομένες ζωές μας μήπως και τις κουμαντάρουμε.

Ο Δημήτρης τους κοιτούσε τώρα ίσια στα μάτια και αυτή την φορά δάκρυσε πάλι, αλλά από συγκίνηση.

Όσες  άδικες λύπες μας ¨χάρισαν¨, με  τόσες πραγματικές χαρές-εορτές Παλιγγενεσίας  θα μας ανταμείψει ο ΘΕΟΣ.

-Μου φαίνεται  ότι από εδώ και πέρα από τις πολλές ¨γιορτινές ανατροπές ¨ που θα έχουμε δεν θα μας φτάνει το σκοινί.¨

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Υ.Γ. Έφτασε η ώρα που η μικρή και καταφρονημένη Ελλάς πρέπει να φωνάξει μέσα στον στίβο της Ζωής σαν τον Άγιο Νέστορα ¨Θεέ Δημητρίου, βοήθει μοι ¨και τότε Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ  θα κινήσει τις  Σημαίες του Έθνους μας προς την καθ ημάς  Ανατολή… πολιτιστικά, δημιουργικά, πνευματικά. Από εκεί άλλωστε θα ξεκινήσει και η πραγματική ανάπτυξη….

Αφιερωμένο στους εορτάζοντες αλλά και στους ακρίτες μας  από Θράκη  μέχρι Καστελόριζο … από  Βόρειο Ήπειρο μέχρι κατεχόμενη Κύπρο… αλλά και στους ¨Ακρίτες Αγγέλους¨ που φυλάνε τις ρημαγμένες εκκλησιές μας στην Ιωνία, τον Πόντο, την Καππαδοκία και στην Βασιλεύουσα των Πόλεων, την Κωνσταντινούπολη.