ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ, Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΔΕΣΠΟΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ (6 ΜΑΪΟΥ)

Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτασίμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή.

Χωρίς δηλαδή να έχη δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ ενός και της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος αφ ετέρου, και «προφαίνει» την δόξαν της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορτασθή μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσσίας».

Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον.

«Δια ταύτην την αιτίαν την παρούσαν εορτήν εορτάζοντες και Μεσοπεντηκοστήν ονομάζοντες τον Μεσσίαν τε ανυμνούμεν Χριστόν»

Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού η κατασκευάσασα τον κόσμον. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στον ναό, στο μέσον των διδασκάλων του Ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού.

Αυτή την ημέρα εορτάζετο μεγαλοπρεπώς η Αγία Σοφία στη Κωνσταντινούπολη, αφιερωμένη στη Σοφία του Θεού. 

Υπάρχει πλήρης περιγραφή από της Βασιλείου τάξεως του Πορφυρογενήτου. Είναι λοιπόν Δεσποτική εορτή και υπάρχει κατάλυσις ιχθύος, η απόδοσις δε είναι την επομένη Τετάρτη.

Συνέβη με αυτή την εορτή να τιμάται ο Ναός στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανηγέρθη.

Η έλλειψις ιστορικού υποβάθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακενώτου ύδατος.

«Σταθήτε, όλα τα σύμπαντα, όλοι οι υπάρχοντες κόσμοι, και όλα τα όντα! Κάτω όλες οι καρδιές, όλοι οι νόες, όλες οι ζωές, όλες οι αθανασίες, όλες οι αιωνιότητες! Γιατί όλα αυτά, χωρίς τον Χριστό, είναι γι' εμένα κόλαση· η μία κόλαση δίπλα εις την άλλη κόλαση· όλα, δίχως τον Χριστό, είναι  αναρίθμητες και ατελεύτητες κολάσεις...  

Η ζωή χωρίς τον Χριστό, ο θάνατος χωρίς τον Χριστό, η αλήθεια χωρίς τον Χριστό, ο ήλιος χωρίς τον Χριστό, και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, όλα είναι τρομερή ανοησία, ανυπόφορο μαρτύριο, σισύφειο βάσανο, κόλαση! Δεν θέλω ούτε την ζωήν χωρίς το Χριστό, ούτε την ευτυχία χωρίς τον Χριστό, ούτε την αλήθεια χωρίς τον Χριστό, ούτε την δικαιοσύνη χωρίς τον Χριστό, ούτε την αγάπη χωρίς τον Χριστό, ούτε τον Παράδεισο χωρίς το Χριστό, ούτε την αιωνιότητα χωρίς τον Χριστό, ούτε τον Θεό χωρίς τον Χριστό! Γιατί και ο Θεός, αν δεν είναι Χριστός, είναι κόλαση!... Θα δεχθώ κάθε είδους θάνατο· ας με θανατώσετε με όποιον τρόπον θέλετε, αλλά χωρίς τον Χριστό δεν θέλω τίποτε. Ούτε τον εαυτόν μου, ούτε και αυτόν τον ίδιον τον Θεόν, ούτε κάτι άλλο ανάμεσά μας... Δεν θέλω, δεν θέλω, δεν θέλω!»

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς. Σέρβος (1894-1979)

Γεννήθηκε και κοιμήθηκε 25η Μαρτίου!. Σπούδασε σε Σερβία, Ρωσία, Ελλάδα. Καθηγητής Πανεπιστημίου στο Βελιγράδι. Φυλακίσθηκε, διώχθηκε. Γνώριζε πολύ καλά την παλαιοσλαβική, την αρχαιοελληνική, την λατινική, την ρωσική, την νεοελληνική, την αγγλική, την γερμανι­κή και την γαλλική. Έλεγε, όποιος δεν γνωρίζει Ελληνικά, δεν πρέπει να θεολογεί!

axrhstou.blogspot.gr