• Ρίξτε το
μεγαλύτερο βάρος του αγώνα σας στην προσευχή, γιατί αυτή μας κρατεί σε επαφή με
το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής. Η προσευχή είναι το οξυγόνο
της ψυχής, είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία. Η
προσευχή για ν’ ακουστεί από το Θεό πρέπει να γίνεται με ταπείνωση, με
συναίσθηση βαθιά της αμαρτωλότητας μας, και να είναι καρδιακή. Εάν δεν είναι
καρδιακή, δεν ωφελεί. Ο Θεός ακούει πάντοτε την προσευχή του ανθρώπου που είναι
πνευματικά ανεβασμένος. Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ την προσευχή,
θερμαίνει την ψυχή και μεταφέρει τον προσευχόμενο σ’ ένα πνευματικό χώρο.
• Αποφεύγετε το
μεγάλο εχθρό – τη φλυαρία με τους ανθρώπους. Όπως το σύννεφο σκοτίζει τον ήλιο,
έτσι σκοτίζει την ψυχή η φλυαρία. Η προσευχή πρέπει να είναι χαρά και
ευχαρίστηση, όχι τυπική, ξερή και αναγκαστική. Η προσευχή είναι ξεκούραση. Η
ψυχή δεν κουράζεται με την προσευχή, αλλά ξεκουράζεται όταν ομιλεί με το Θεό.
Να αρχίζουμε πάντοτε με μελέτη της Αγίας Γραφής, πατερικών ή ασκητικών
κειμένων, διότι με τη μελέτη θερμαίνεται η ψυχή και μεταφέρεται σε πνευματικούς
κόσμους. Σκοπός είναι να γλυκαίνει ο νους την καρδιά, για να γίνεται η προσευχή
καρδιακή. Μόνο η καρδιακή προσευχή, είπαμε, είναι προσευχή, διότι έχει πόνο και
φέρνει αποτελέσματα.
• Όταν στέκεστε σε
προσευχή ενώπιον του Θεού, τότε οφείλετε να στέκεστε με ταπείνωση και απλότητα
μικρού παιδιού, για ν’ αξιωθείτε της πατρικής προνοίας, ομολογούντες την
αδυναμία και μηδαμινότητα σας, για να σας επισκιάσει το έλεος του Θεού. Και
τότε, όπως η σκιά ακολουθεί το σώμα, έτσι στην απλότητα και ταπεινοφροσύνη
ακολουθεί το έλεος του Θεού. Όποιος αισθάνεται την αμαρτωλότητα του και
στενάζει από τα βάθη της ψυχής του, είναι ανώτερος από εκείνον που μπορεί να αναστήσει
νεκρό ή να ωφελήσει όλον τον κόσμο με την διδασκαλία του. Όποιος φθάσει στο
σημείο να γνωρίσει την ψυχική του ασθένεια, αυτός έχει φθάσει σε τέλεια
ταπείνωση.
• Η καρδιά καθαρίζει
με δάκρυα και αναστεναγμούς. Ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δυο
κουβάδες δάκρυα. Να κλαίμε για τις αμαρτίες μας, ελπίζοντας πάντοτε στην αγάπη
και στο έλεος του Θεού. Να βάλουμε την ψυχή στο μούσκλο των δακρύων. Μην
περιορίζετε μόνο την προσευχή σε λόγια, κάνετε ολόκληρη τη ζωή σας μια προσευχή
στο Θεό.
• Η υπακοή είναι το
κλειδί του Παραδείσου. Όχι όμως κακομοιριά, αναγκαστική υπακοή και προσευχή με
το ζόρι. Κανείς δεν εθεραπεύθη μόνος του, και κανείς δεν θα σωθεί χωρίς υπακοή.
Η υπακοή και η απλότης εκ φύσεως φθάνουν σύντομα στην αγιότητα. Ήταν ένας απλός
άνθρωπος που διακονούσε ένα φτωχό ασθενή. Αυτός του ζήτησε μια μέρα να του
δώσει να φάει ένα ψαράκι. Αλλά κι αυτός ο φτωχός που να το βρει το ψαράκι.
Κατέβηκε στην παραλία όπου ήταν ένας ναός, μπήκε μέσα, σήκωσε τα χέρια στον
ουρανό και προσευχήθηκε απλά: «Χριστέ μου, δώσε μου σε παρακαλώ ένα ψαράκι για
τον άνθρωπο», και ω του θαύματος! Αμέσως βρέθηκε μέσα στα χέρια του ένα ψάρι!!!
κι ευχαριστώντας το Θεό το πήγε στον άρρωστο. Να περιπατείτε με απλότητα την
οδό της ζωής σας.
• Όταν ο άνθρωπος
πιστεύει ότι πράγματι είναι χειρότερος όλων, τότε ένα «Κύριε ελέησον» που θα
πει για τον κόσμο ισοδυναμεί με χίλια «Κύριε ελέησον» ενός άλλου. Η προσευχή
πρέπει να γίνει ανάγκη σε όλους εμάς. Να προσευχόμαστε γι’ αυτούς που έχουν
ανάγκη, και για όλον τον κόσμο. Να χωρίσουμε την προσευχή μας σε τρία μέρη. Το
ένα για τον εαυτό μας, το άλλο για τους ζώντας και το τρίτο για τους
κεκοιμημένους, και να δίνουμε τακτικά τα ονόματα μας, να μνημονεύονται στην
Αγία Πρόθεση. Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η αυτοπεποίθηση είναι μέγα
εμπόδιο στη θεία χάρη. Εμπιστοσύνη απόλυτη να έχουμε μόνο στο Θεό. Όταν εμείς
αναθέτουμε τα πάντα σ’ Αυτόν, ο Θεός υποχρεώνεται να μας βοηθήσει.
• Η πνευματική μας
πρόοδος εξαρτάται από μας. Το ίδιο και η σωτηρία μας. Κανείς άλλος δεν μπορεί
να μας σώσει. Ποτέ να μην κατακρίνουμε. Όταν βλέπουμε κάποιον να πέφτει στην
αμαρτία, να κλαίμε και να παρακαλούμε το Θεό να τον συγχωρέσει. Όταν κρίνουμε
τα σφάλματα των άλλων, τότε η ψυχική μας όραση δεν έχει καθαρίσει. Εκείνος που
βοηθάει τον πλησίον του, λαμβάνει βοήθεια από το Θεό. Εκείνος που κατηγορεί τον
συνάνθρωπο του με φθόνο και κακία, έχει κατήγορο του το Θεό. Κανένα να μην
κατακρίνουμε. Όλους να τους θεωρούμε αγίους και μόνο τον εαυτό μας αμαρτωλό. Η
κατάκριση δεν γίνεται μόνο με το λόγο, αλλά και με το νου, και με την εσωτερική
διάθεση της καρδιάς. Η εσωτερική διάθεση δίνει τον τόνο σ’ αυτό που σκεπτόμαστε
ή εκφράζουμε. Οπωσδήποτε είναι συμφερότερο να είμαστε συγκρατημένοι στις
κρίσεις μας, για να μην πέσουμε στην κατάκριση. Με άλλα λόγια, ν’ αποφεύγουμε
να πλησιάσουμε τη φωτιά, γιατί ή θα καούμε, ή θα καπνισθούμε. Το καλύτερο απ’
όλα είναι να συνηθίσουμε στην κατάκριση του εαυτού μας, και να πάψουμε ν’
ασχολούμεθα με τους άλλους.
• Ο Σατανάς δεν θα
πάψει να σπέρνει μέχρι της τελευταίας μας πνοής στο νου μας πονηρούς κι
ακάθαρτους λογισμούς. Να μην τους δίνουμε σημασία. Να τους αφήνουμε να περνάνε
όπως περνάνε στον αέρα τα πουλιά. Να φτιάξουμε ένα εργοστάσιο καλών λογισμών.
Ό,τι ρίξουμε σ’ αυτό, εκείνο θα πάρουμε. Σίδερο αν του ρίξουμε, χρυσό θα
πάρουμε. Ό,τι κακό βλέπουμε να το μετατρέπουμε πάντοτε σε καλό. Όλα να τα
βλέπουμε με απλότητα. Ένας απλός στην καρδιά μοναχός είδε επάνω σε ένα
γιαπωνέζικο τρανζίστορ σταυρό. Και ξέρετε τι έκανε; Δεν κατηγόρησε τους
γιαπωνέζους που έβαλαν το σταυρό επάνω στο τρανζίστορ, αλλά είπε: «Δόξα τω Θεώ
και οι γιαπωνέζοι έγιναν Χριστιανοί». Εάν σε κάποια συντροφιά, που θα τύχετε,
δε συζητούν πνευματικά, εμείς θα σιωπούμε, δε θα δίνουμε σημασία σ’ αυτά που
λένε, μόνο θα λέμε την ευχή. Έτσι και προσευχή γίνεται γι’ αυτούς που
αργολογούν κι εμείς δεν έχουμε βλάβη.
• Όταν η προσευχή
ατονεί, προδίδει πνευματική ξηρασία και χλιαρότητα. Εναντίον αυτών, να
χρησιμοποιούμε σύντομες προσευχές και κυρίως την ευχή του Ιησού, τη μελέτη της
Αγίας Γραφής και θρησκευτικών βιβλίων. Επίσης βοηθούν οι σκέψεις γύρω από το
θάνατο, την κρίση, τον παράδεισο, την κόλαση και τις ευεργεσίες του Θεού. Η
προσευχή είναι το πνευματικό μας βαρόμετρο. Να έχουμε συνεχώς τη μνήμη και το
φόβο του Θεού, που θα μας προφυλάσσει από την αμαρτία. Ο Θεός παρακολουθεί την
καρδιά μας και ελέγχει το περιεχόμενο της. Απ’ αυτό θα δημιουργηθεί ο φόβος του
Θεού, η στροφή στον εαυτό μας, η απώθηση των κακών λογισμών και των αισθημάτων
και η επαγρύπνηση στην ηθική καθαρότητα. Να εξετάζουμε συνεχώς τον εαυτό μας,
να μετανοούμε για το παρελθόν, και να φοβόμαστε τις αδυναμίες μας. Να μη
χάνουμε όμως την ελπίδα της σωτηρίας μας.
www.osiaefxi.com
